Kalbim Ölüyor

Bölüm 23 - derdi'mi var?

Ben balkon'dan aşşağı'ya bakarken Kerem bana döndü ve bana "in aşşağıya" , diye bağırdı. Ben ne olduğunu anlamadım aşşağı inmek bana çok zor geliyor, ayaklarım şiş ve belim ağırıyor ama yine'de indim yavaş yavaş ben ağır ağır inerken Keremin sesini duyuyordum, daha doğrusu bağırıyordu "yaren, in dedim, yaren in aşşağıya, nerdesin." Bahçeye girdiğim'de annem bana sarılmak için bana doğru hızlı adımlarla geliyordu taaki babam kolun'dan tutup annemi geriye doğru çekene kadar. Kerem bana doğru yaklaştı ve bana fısıldadı "bu sefer siktir olup gidiceksin hayatım'dan." Ben'de kafamı kaldırdım ve gözlerine baktım, ağlayayımmı yoksa sinirleneyimmi şaşırdım, o an iki duyguyu birlik'te yaşadım, hem sinirli hem üzgündüm ama yine herzamanki gibi aldırmıyormuş umarsamıyormuş gibi yaptım. Keremin gözlerine baktım çünkü nekadar acı çektiğimi anlasın istedim ama Öküz anlamaz. Sonra babama döndüm ona bağırmak istedim "neden, baba neden, beni neden sevmiyorsun, ben neden hep suçluyum neden" demek istedim ama sustum sadece baktım yüzüne. Kayın babam kereme "oğlum bize işi gücü bıraktırıp neden bizi buraya getirtdin neymiş o çok önemli açıklaman", dedi. Kerem beni bu evden göndermek için ordan oraya koşuyor, adam resmen çırpınıyor beni hayatın'dan çıkarmak için. Adam dediysem lafın gelişi, adamlık'tan mahrum kalmış hayvanın teki, eşine ve bebeklerine sahip çıkmayan pezevenk.

Kerem bir benim gözlerime bir babamın gözlerine bakıyordu. Babama döndü ve normal bir ses tonu ile şunları söyledi: "ben kızınız'la severek evlendim, biraz erken oldu ama sevdim zamanın'da. Onunla evlenip kendi ailemi kurmak istedim çoluk çocuğa karışmak istedim tıpkı kendi ailem gibi. Şimdi biz evliyiz hatta bizim kendi evimiz'de var ve yaren hamile. Neredeyse kendi ailemi kurmuş olucaktım ama ben ailemi kendi çocuklarımla kurmak isterdim kendi kanım'dan olan çocuklarla. Biz şuan'da yaren ile çok mutlu ola bilirdik ama yaren herşeyi kendi elleri ile mahvetti. Ne insan gibi seve bildi, ne yaptıkların'dan pişman olup ders ala bilidi. Bakın efendim kızınız bir kere kaçtı bu evden ama sonra geri döndü ve yine bu eve sığındı ben artık kızınızı hayatım'da istemiyorum ve başkasının çocuklarına'da babalık yapmak istemiyorum. Şimdi lütfen kızınızı'da alın gidin bu evden."

Ben bu sözleri göz yaşları için'de dinledim, hem ağladım hem dinledim. Kerem susunca babam bana döndü ve "yaren ne diyor bu adam, yaren ne diyor bu, yapmadım de, yalan söylüyor de, ben kocamı aldatmadım de, ben iffetime laf getirtcek bir şey yapmadım de, susma yaren."
Hepsi bana bakıyordu ve doğal olarak çok şaşırmışlardı. Sonra annem' de ağlayarak "ne diyorsun sen damat, benim kızım yapmaz öyle şey, o çocukların babası sensin, kızıma iftira atma damat, murtaza(babamın adı) kendine gel murtaza o senin kızın, savunsana kızını, kızım yarenim konuşsana susma yavrum."

Ben artık kaldıramıyorum keremin laflarını ve yaptıklarını. Bukadarıda fazla kaldıramıyorum, katlanamıyorum gücüm tükendi, halim kalmadı, etrafım'da bir annem ve kayınvalidem var bana güvenen gerisi ağzıma bakıyor ne söylicem diye. Kayınvalidem'de oğlunun söylediklerine çok şaşırdı ve annem'den sonra o'da şu sözleri söyledi: "benim gelinim yapmaz öyle şey, kerem oğlum şaşırdınmı oğlum sen, oğlum bak bana güven yaren sen'den hamile, bana inan oğlum."

Biraz şokun etkisin'de kaldık'tan sonra bende konuşmaya başladım "ben ne bekarken, ne evliyken iffetime laf getirecek bir şey yapmadım BABA, karnımdaki çocukların babası'da keremdir, bana kerem'den başka bir adam asla dokunmadı. Kerem beni neden böyle bir şey ile suçluyor ve siz neden kereme inanıp benden açıklama bekliyorsunuz anlamış değilim ama doğum yaptığım gün hepiniz pişman olucaksınız ama o zamanda iş işten geçmiş olacak, BABA. Sana gelince kerem yaptıklarını unuttum sanma, eğer mecbur kalmasaydım ve karnımdakilerin babası sen olmasaydın bir daha asla şu kapı'dan içeri ayak basmazdım, ben gurursuz bir kadın değilim ama başka şansım yok, bende insanım, benimde duygularım var, yeter yeter, biraz'da bana güvenin, öyle şaşkın şaşkın bakmayın."