Kalbim Ölüyor

Bölüm 13 - karman çorman oldu hayatım

Kerem döneli 3 gün oldu.

Dün gece baya geç yattım, en sevdiğim Film çıkmıştı gece boyunca onu izledim. Haliyle Sabahta biraz geç kalkıcaktimki Kerem beni sarsmaya başladı, gözlerimi açtıģımda kaşlarını çatmış bir şekilde bana bakıyordu.

Kerem: (sinirli) kalk artık, kahvaltı hazırla.

Yaren: (uykulu bir ses tonu ile)kerem saat daha 7:30, bugün pazar uykum var, getirdiğin yardımcı hazırlasın, ne işe yarıyor.

Kerem:(sinirli bir ses tonu ile) sana Aylin'i sormadım. Kalk kahvaltı hazırla. Bu evde yaşıyorsan kahvaltıda hazırlayacaksın temizlikte yapacaksın.

Yaren: Kerem sabah sabah tartışmak istemiyorum. Kalkıcam sen in aşşağıya, geliyorum.

Geç yattığımı bile bile beni erkenden kaldırdı, normalde hafta sonları bu evde kahvaltı saat 9:00'la 10:00 arasında yapılır. Sırf bana gıcıklık olsun diye, kaldırdı beni sabahın köründen. Üç gündür ilk defa konuştuk, aynı yatakta yatıyoruz ama yabancı gibiyiz, sanki konuşmaya çekiniyor gibiyiz.

Pijamalarımı çıkardım üstümü değiştirdim ve mutfağa indim, kahvaltıyı hazırladım sonra emine hanım hariç herkesi masaya topladım. Aylinde masadaydı ama emine hanımı getirmemişti, ona kayınvalidemin nerede olduğunu sordum bana "bilmiyorum" dedi. Bu nasıl yardımcı ya. Enson ben gittim getirdim emine hanımı kahvaltıya. Kahvaltı bitince aylinden bana mutfağı toplamam için yardımcı olmasını söyledim ve birlikte Mutfağı topladık, tek bir kelime konuşmadık. Ona sorular sormak istedim ama soramadım, beni tutan bir şey vardı. Galiba kıskanclık.

Çarşamba sabahı

Sabah bi kalktım herkes hazırlanmış bir yere gidiyorlar, Kereme sorduğumda bana cevap vermedi sonra bende Görümcem Elif'e sordum.

Yaren: Elif nereye gidiyorsunuz hepiniz.

Elif: Restaurant'a kahvaltı yapmaya, sen neden gelmiyorsun, neden hazırlanmadın.

Yaren: e, bana kimse bir şey demedi.

Elif: abim senin uyumak istediğini, gelmek istemediģini söyledi.

Yaren: öylemi?

Sonra bende keremin yanına gittim.

Yaren: beni neden kaldırmadın kerem, bekle beni hazırlanıp geliyorum.

Kerem: senin hazırlanman şimdi uzun sürer, sen evde yap kahvaltını.

Dedi ve kapıyı çekti gitti. Keremin bu yaptığı beni çok üzdü. İçimden baģıra baģıra aģlamak geldi ama okadar sinirliydimki ağlayamadım. Aylin bile gitti, beni evde bıraktı, bu adam beni bile bile üzüyor. Ondan nefret etmek istiyorum. Sonra bende hazırlandım ve Annemi aradım ve onlara gittim, onlarla kahvaltı yaptım. Akşam eve geldiğimde hala gelmemişlerdi. Belki gelirler diyede Akşam yemeğini hazırladım, sofrayı kurdum ve biraz bekledim. Saat 22:00 olduğunda Elif'i aradım ve şilede olduklarını 1 saat sonra evde olacaklarını söyledi. Sonra bende masayı toplamadım, uykum geldi gittim yattım.

Ertesi gün

Sabah uyandığımda kerem yanımda yatıyordu, tabi aramızda yine kocaman bir mesafe ile. Kalktım yataktan üstümü değiştirip aşşağıya kahvaltıyı hazırlamak için inecektim ama oturdum yatağımızın köşesindeki koltuğa keremi seyrettim. Okadar tatlıki ondan soğuyamıyorum. Uzun zaman oldu onu uyurken izlemeyeli, çok özlemişim hala doyamadım. Elimi çeneme koymuş ona bakarken birden gözlerini açtı ve "ne var bir şeymi oldu" dedi. Hayvana bak! Bende "hayır çoraplarımı giyiyorum" dedim ve hemen aşşağıya indim, daha fazla soru sormasın diye.
Kahvaltıyı yine tek başıma hazırladım, sevgili yardımcımız uyumakla meşgül olduğu için. Neden bu evde kimse bir şey demiyor, biride çıkıp demiyorki "yaren neden her işi tek başına yapıyor? Yardımcımız ne işe yarıyor?" diye, bazen bu durum çok zoruma gidiyor.