.................
Happy POV.
Bakit nasa kwarto nanamn ako katatayo ko lang eh.
Gising ka na pala.
Lumingon ako sa pinanggalingan ng boses. Hay sya nanamn.
Anong ginagawa mo dito. Tanong ko sa kanya.
Binabantayan ka.
Bakit namn.
Ah ah ano kasi.
Ano nga.
Shit. Bulong niya.
Ano nga kasi.
Napag utusan lang ako ng kuya mo.
Ah ganun ba sige ayos na ako makakaalis ka na.
Hindi pwede.
Bakit namn.
Basta hindi pwede.
Bakit ba lagi ko na lang naririnig yang basta na yan.
Aba ewan ko.
Pwede ba iwan mo na ako.
Hindi nga pwede.
Hay naku. Sigaw ko.
Hindi mo ba nahahalata na ayaw kitang kasama.
Sino bang maysabi na gusto ko na kasama kita.
Ouch...... Sakit nun ah..... Ramdam ko ang sakit sa puso. Bulong ko.
Hala ayan ka nanamn sa mga orasyon mo pwede ba gusto ko pa makauwi ng buhay.
Hoy ang kapal mo hindi kita pag aaksayahan ng oras noh.
Eh bakit bumubulong ka gan.
Hindi ba pwedeng may hinahanap lang. Pag dadahilan ko.
Jan ka na nga. Tapos lumabas na sya.
Kahit kaylan bwesit talaga to.
Tumingin ako sa orasan. Hala 9:30 na.
Nag madali akong maligo at nag suklay.
Mag momotor na lang ako para mabilis. Ng bumaba ako nandun pa rin si mr. Yabang may hawak siyang dalawang helmet. Tapos hinagis niya saakin yung isa.
Ang bagal mo namn angal niya saakin.
Sino bang may sabi na antayin mo ko.
Bilisan mo na nga lang.
Nakasakay na kami pareho pero hindi pa rin niya pinaandar. Ano bang inaantay nito.
Bakit hindi mo pa pianaandar.
Kasi namn hindi ka pa humahawak eh.
Kanina pa ako nakakapit.
Hindi kasi jan ang hawak.
Kinuha niya yung kamay ko tapos piyapos niya sa may biwang niya.
Tsaka niya pinatakbo ng mabilis.
Kaskasiro pala tong tao na to.
Pero ng malapit na kami sa school ay bumabagal na ang takbo ng motor.
Ng makapasok na ang motor sa may gate ng school bumitaw na ako sa pag kakayakap sa kanya.
Ng magpark siya mas mabilis pa sa pusa ang pag baba ko tapos iniwan ko siyang nakatunganga dun.
Nakakainis. . ......
Ng makarating ako sa theater room nakita ko na dun sila mam na nag sisimulang mag ayos.
Mam sorry po at nalate ako.
Its oke. Nasabi nanamn ng kuya mo ang dahilan kung bakit ka late eh.
Ha nandito na sila. Tanong ng isip ko.
Nakita ko sila kuya kasama si britney sa may stage. Andun din si margie. Masama ang tingin kay Britney.
Ng makita ko si hikari kinawayan ko siya.
Buti nakarating ka pa.
Anong kinabuti non.
Ano ka ba. Tapos hinampas niya ang braso ko.
Ouchhhhh. Recklamo ko.
Ah sorry. Pag hingi niya ng paumanhin.
Ayos lang. Sabi ko.
Oh by the way asan na yung prince charming mo.
Andun sa parking area.
Ah tanggap na niya. Sigaw niya.
Napatingin tuloy saamin lahat ng nasa room.
Tah ano ba kasi ang nasabi ko.
Hoy ano ba yang sinisigaw mo. Sita ko sa kanya.
Eh pano namn kasi kinikilig ako.
San namn.
Kasi naman tanggap mo na na prince charming mo si papa prince. Sabi niya may kasamang kilig pa.
Ano ka ba hikari hindi ka ba na susuka gan sa sinasabi mo.
Ano ka ba happy ang OA mo po alam ko namn na may. Ehmmm ehmm. Ka kay papa prince.
Ay ta matakot ka nga jan sa sinasabi mo.
Oy denay pa more.
Ha ako nag dedenay hindi no.
Ang sabihin mo kasi crush mo na si papa prince.
Hindi no.
Eh bakit ka namumula.
Hindi nga makulit ka.
Ayeeeeee. Kinikilig sya.
Makulit na si hikari. Nakakainis ano pa ang gagawin ko.
Bahala ka na nga jan kung ano ang gusto mong isipin.
Oy si happy kinikilig.
Hindi nga.
BINABASA MO ANG
My Childhood Crush
Random...Prologue.... Me i hate my self. Bakit. Ah basta galit ako sa sarili ko. Lahat ng tao galit sa akin. Even my family. Kaya sanay na akong magisa. Kung hindi sana sya nawala hindi akp mag kakaganito. Pasinsaya na po Kayo kung ganito ang gawa...
