Lucky POV.
Dalawang buwan na ang lumipas ng umalis si happy. Hanggang ngayon ay patuloy ko parin syang hinahanap kung saan saan lugar.
Hinahantay parin namin na bumalik siya dito sa bahay. Dahil simula ng umalis sya ay nagibg tahimik ang loob ng bahay. Si mama ay laging wala sa sarili. Kahit alam ko na pinapalakas ni Britney ang loob ko ay nakikita ko namn ang lungkot sa mga mata niya. Naging tahinik na rin ang mga kaibigan namin. Lalo na si prince. Naawa na ako sa kanya. Pinipilit parin siya na ipakasal ng lolo niya kay joy. Kay tuloy hindi na siya umuuwi sa kanila. Dito na sya ulit na tutulog. Gamit niya ang kwarto ni happy. Hindi man alam kung gano sya nahihirapan pero nakikita ko namn gabigabi ang mga pag iyak niya.
Tumingin ako sa digil clock na nakalagay sa table ko. Ilang oras na lang ay graduation na. Masaya sana kung nandito ka ikaw ang kukuha ng medal mo. Lumapit ako sa mga picture frames na nakapatong sa study table. Kinuha ko ang pinakamalaki.
Alam mo miss ka nanamin sana umuwi ka na. At sana kung nasaan kamn ngyon ay maayos ka lang. Sana lagi karing umiinom ng mg gamot mo.
Para akong tanga nitong ginagawa ko dahil nakikipag usap ako sa hangin. Pero sana umabot ang mga panalangin ko sa kanya.
Lucky. Tawag sa akin ni mama sa labas.
Bakit po.
Halika na aalis na tayo baka malate tayo sa entrance ng graduation.
Mama tutuloy pa po ba talaga tayo
Bakit hindi. Ang taas ng energy ni mama ah.
Kasi ano eh.
Alam mo kung inaalala mo si happy. Ay alam ko na matutuwa yun pagnalaman niya na nakakuha ka na ng deploma at nakaakyat sa stage.
Pero mama.
Alam mo namn ang pangarap sayo ng kapatid mo diba.
Pero mama.
Ano ba yun.
Kasi ano. Hindi ka ba nalulungkot dahil hindi makakaakyat si happy sa stage. Diba may mga makukuha siyang medal.
Alam mo prince. Alam ko na may porpuse si god kaya ginagawa nya to sa atin. At tska babalik din sya saatin.
Kaya ngumiti ka na dahil araw nyo ngayon.
Hinila na ako ni mama. Nakangiti siya pero ang mga mata niya ay malungkot. Nakaabang na si Britney saamin sa kotse andun na rin si prince.
Ang pogi mo pare ah. Tapek ko sa kanya.
Smpre ako pa kaya si prince.
Kaso ang yabang mo eh. Pang babara sa kanya ni britney.
Ito namn eh panira. Reklamo niya.
Oh tama na yan baka magkapikonan pa kayo. Pag aaway ni mama.
Ng makarating kami sa school. Nakita agad namin sila hikari at vince na nakatayo sa gate hawak nila ang mga tuga nila. Sinalubong nila kami ng makababakami sa kotse.
Magsisimula na ba. Tanong ko sa kanila.
Hindi pa namn. Sabi ni hikari.
Ang ganda mo sis. Puri ni Britney kay hikari.
Tnx.
Sus binubola ka lang ni britney eh.
Pang aasar sa kanila ni prince.
Ikaw talaga napaka siraulo mo. Tapps kinaltukan siya ni vince.
Ang ganda namn talaga ni hikari eh.
Tapos nagtawanan na kami. Pero mayamaya ay may nasabi si hikari na kinalungkot ng lahat.
Halika na happy. Yaya niya kay britney. Napatingin kami lahat sa kanya. Tapos binitawan niya ang kamay ni britney. Sorry ha. Pag hingi niya ng pasensya. Nakita ko na may mga luha sa mata niya.
Agad kung tinapik si vince sa likod.
Kaya niyakap niya si hikari.
Bhe. Masisira ang makeup mo nyan.
Sorry talaga.
Oke lang yun. Tska wag kang mag alala pag katapos ng graduation na to. Uumpisahan na natin uli ang pag hahanap sa kanya. Pag papahinahon ko sa kanya.
Ngumiti siya.
Nagulat kami ng makita namin si melody.
Anong ginagawa mo dito.
Tanong namin sa kanya.
Bakit bawal ba na mag punta sa graduation ng mga kapatid ko.
Bawal. Sigaw ni hikari sa kanya.
Bakit namn.
Dahil panira ka lang sa kasayahan namin.
Ngumiti siya at lumakad paalis sa lugar namin. Perk alam ko na nasaktan siya sa sinabi ni hikari.
Anong nakain nun. Tanong ni Britney sa amin.
Bakit ganun siya ngayon. Nakakapanibago. Lang kasi hindi siya nakipag dibate sa atin.
Bakit nararamdaman ko na may maling ngyayari ngayon kay melody.
Honey anong problema mo. Tanong saakin ni britney.
Ah wala lang to. Hali na kayo. Yaya ko sa kanila.
Ng tawagin ang pangalan ni happy ay nagulat kami ng si melody ang tumaas at kumuha nun. Kaya pala lagi namin sya nakikita sa school. Sya din ang kumuha ng mga medal. Ni happy.
Ng matapos ang graduation ay lumapit uli siya sa amin at binigay kay mama ang deploma ni happy.
Nakukunsenaya ka ba kaya ginawa mo to. Pag susungit sa kanya ni mama.
Katulad kanina ay ngumiti lang siya at binaliwala ang sinabi ni mama. Umalis na siya.
Mama. Tumingin sa akin si mama.
Bakit.
Parang may problema si joy.
Pansin mo rin pala.
Opo eh.
Pero ano kaya ang problema niya.
Mama.
Ano yun.
Halika na uwi na tayo.
Binatukan ako ni mama.
Aray mama bakit po ba.
Siryoso kasi ang usapan tapos babanatan mo ng uwi akala ko pa namn ay may itatanong ka sa akin.
Sorry namn po.
Hanggat sa maari ayoko na ipakita kay mama at sa iba ang nararamdamn ko.
Hindi kami naghanda kaya kumain nalang kami sa labas. Kasama namin sila prince kasama ang mga magulang nila.
Naging masaya ang kainan. Nag pipicture pa. Naging oke lang kami hanggang sa mag yayaan ng pag uwi. Akala ko sasama na si prince sa mama niya pauwi pero hindi pala.
Ng makauwi kami ay nag punta agad siya sa kwarto ni happy. Kinuha niya kay mama ang deploma ni happy. At nag kulong nanamn. Simula ng umalis si happy ay naging tahimik lang siya at wala lagi sa sarili. Kung hindi pa pilitin kumain ay hindi kakain. Nakaka bahala talaga.
Kaya sana ay bumalik na dito si happy. Kundiman ay talagang hahanapin ko siya sanman sa pilipinas siya nag punta. Malalagot talaga siya sa akin.
Pinagaalala niya kaming lahat.
Itutuloy
BINABASA MO ANG
My Childhood Crush
Random...Prologue.... Me i hate my self. Bakit. Ah basta galit ako sa sarili ko. Lahat ng tao galit sa akin. Even my family. Kaya sanay na akong magisa. Kung hindi sana sya nawala hindi akp mag kakaganito. Pasinsaya na po Kayo kung ganito ang gawa...
