Laro Tayo (Completed)

Kabanata 28

Annabeth's POV

Ligtas kaming lahat na nakauwi sa kanya-kanya naming bahay. Noong time na umuwi nga ako parang wala lang si mama. Si yaya, grabe kung makayakap dahil sobra ko raw siyang pinag-alala. Pero si mama, ayun parang wala lang sa kanya.

"Mabuti naman at nakauwi ka na, namiss ka ni yaya. Wala siyang nakakasama rito sa bahay." Sabi ni mama in her usual voice, at iyon lang ang sinabi niya. Wala man lang, 'anak lubha akong nag-alala sa'yo. Akala ko kung ano na nangyari sa'yo.' Pero okay na ako doon, at least may tao pang nagmamahal sa akin kahit papaano, si yaya.

Akala ko babalik na sa normal ang lahat, pero nagkamali ako kasi hanggang ngayon balisa pa rin ako. Iniisip ko pa rin kasi ang apat na kaklase ko na namatay during sa training. Ang araw na akala namin na magiging masaya kami ay naging araw kung saan namatayan kami.

Monday na ngayon at naghahanda na ako para pumasok. Tumingin ako sa calendar habang sinusuklay ko ang aking buhok.

"August 8, buwan ng wika na pala ngayon," bulong ko sa aking sarili saka ko sinuot ang back pack ko.

"Iha nakahanda na ang pagkain, baba ka na rito." Tawag ni yaya sa akin mula sa dining room. How I wish na si mama ang tumawag sa'kin.

"Bababa na po yaya," pasigaw na sagot ko. Tumitig ako sa kabuuan ng sarili ko sa salamin na from ceiling to floor ang haba. May nakikita akong itim na shade sa ilalim ng mata ko, tanda na puyat ako.

Ngumiti ako at halata sa repleksiyon ko na pilit ang ngiting ito.

Bumaba na ako at ang nakangiting si yaya ang unang bumungad sa akin. Nginitian ko rin siya at kumain na. Maliit lang ang nakain ko dahil sa dalawang dahilan, una dahil malelate na ako at pangalawa wala akong gana.

Pagkatapos kong gawin ang routine ko, nagpaalam na ako kay yaya at lumabas na ng bahay. Hindi na ako nakapagpaalam sa mama ko dahil maaga siyang pumasok.

Ilang sandali lang ay nakahanap na ako ng taxi at sumakay rito. Hindi na kalangan na sabihin ko pa sa kanya ang pupuntahan ko dahil alam na niya sa uniform na suot ko.

Kung anu-ano lang ang tumatakbo sa pag-iisip ko hanggang sa dumilat ako. Ngunit sa pagdilat ko ay bigla na lang akong napasigaw dahil sa nakita!

“Manong may mababangga tayo!” Mabilis akong napahawak sa nagmamaneho. Kahit gulat, agad siyang nagbrake. Muntik nang tumama ang ulo ko sa likurang parte ng upuan.

Ang bilis ng tibok ng puso ko! Paulit-ulit ko lang binulong ang pangalan niya. Tila nakaukit na ito sa utak ko.

Richard. Si Richard! Hindi ako pwedeng magkamali, si Richard ang nakita ko.

“Iha ayos ka lang ba? Teka, dito ka na lang muna.” Lumabas ang driver at agad akong tumingin sa daan. Nandilat ang mga mata ko nang makita ko siya, si Richard.

Kinusot-kusot ko ang mga mata ko ngunit sa muli kong pagdilat, hindi ko na siya makita. Nagpalinga-linga ako pero hindi ko na siya nakikita.

“Iha, wala naman tayong nasagasaan. Sigurado ka ba sa nakita mo?”

“Ho?... Ah... sorry po.” Wala sa sarili kong sagot dahil sa nangyari.

“Ano ba 'yan!  Hoy! Tang*na naman oh! Malelate na ako sa trabaho!”