31 oktober

1985

Haar hoofd voelt zwaar aan. Alles om haar heen tolt. Onder haar blote voeten voelt zij het koude zand. Haar maag danst heen en weer in haar buik. Om haar heen is het pikkedonker. "Waar ben ik...? Hoe kom ik hier...?". Deze vragen maken cirkeltjes in haar hersens, zonder zich ergens aan te kunnen vastklampen. Zo nu en dan een flits van herinneringen. Die grote bruine ogen die haar doordringend aankeken. Zij had er vriendelijkheid in willen zien, maar iets in haar onbewustzijn gaf haar nu aan dat dit wel een grote vergissing was geweest. Hij had met haar gesproken, zijn honingzoete stem haar betoverend. Nooit eerder had hij eigenlijk met haar gesproken, maar zij kende zijn stem nog beter dan de hare. Een gevoel van blijdschap kwam even naar boven drijven. Ja, dat wist zij nog. Hoe blij zij was geweest toen zij erachter kwam dat hij had uitgenodigd voor zijn jaarlijkse halloween party. Zij vond hem al jaren zo knap, met zijn donkere haar, diepbruine ogen. Natuurlijk wist zij wel dat hij nooit interesse in haar zou hebben. Hoe zou hij? Zij was zo gewoontjes. Zij leek in niets op de lange mooie blonde meisjes met wie hij altijd omging. Niet dat zij eigenlijk leuker noch slimmer waren. Verre daarvan juist. Zij hadden wel de perfecte kleding, de mooiste kapsels, liepen zelfverzekerd in de rondte alsof de wereld hen toebehoorde, maar zij wist ook wel hoe oppervlakkig zij waren. Waar hadden zij over te vertellen, behalve over de hipste kleur nagellak, wat zij meegemaakt hadden bij de laatste vloggers gathering en vooral, ja vooral, zichzelf, vissend naar complimenten en aandacht van HEM trekkend. Nee, nooit had hij belangstelling voor haar kunnen tonen, een gewone tiener, met gewone licht bruine ogen, gewoon lang sluik haar, gewone lengte, gewone postuur. geen bijzonderheid. Daar dacht haar moeder wel anders over. Maar dat was wel haar moeder.Daar kun je geen eerlijkheid van verwachten. Een mooiere 16-jarige liep er niet rond. Een slimmere ook niet. Nou ja... slim... Zij haalde wel heel hoge cijfers, school ging haar erg makkelijk af. Eenmaal zij ergens aan een vak begon, bleek zij er gelijk talent voor de hebben. Docenten liepen met haar weg. Eigenlijk, nu zij in een moment van helderheid eraan dacht, was zij ook door veel mensen op school geliefd. Zij had veel vrienden. Veel meisjes zochten graag haar gezelschap op omdat zij best vrolijk en enthousiast was. Ook zag zij een paar jongens soms naar haar kijken. Blijkbaar was zij niet voor iedereen zo gewoontjes, achteraf. Zij wist dat zij ook een innemend gezicht had, een vriendelijk glimlach en een intelligente blik. Maar het was niet genoeg... Niet genoeg voor HEM. Dat had zij altijd geweten. Dat had zij moeten onthouden. Daarin was zij dus niet zo slim geweest.

Aan de hemel zag zij geen sterren, geen maan, enkel een dikke donkergrijze massa die boven op de stad als een deksel leek te hangen. In de verte dacht zij de lichte rotsen van de klif te zien. Was dat het huis daar verderop? Als zij haar hoofd omhoog deed kon zij amper op haar voeten blijven staan. Zij voelde zich zo dronken. Zoveel had zij toch niet gedronken? Dat deed zij immers nooit, zij wist dat zij er niet tegen kon en zij vond het geen fijn idee, om zo dronken rond te lopen, de control op de situatie te verliezen. Zij was wel eens aangeschoten geweest, op zo'n feestje. Anderen lagen er laveloos bij, koppeltjes ongegeneerd te midden van de feestvierende jongeren kussend, een aantal meisjes hadden hun shirts uitgetrokken en daagden jongens uit. Daar was zij te nuchter voor, letterlijk en figuurlijk. Hoe kun je jezelf zo laten gaan??? Soms had zij gewild dat zij ook zo simpel was, dat zij zo makkelijk over dingen had gedacht. Dat zij ook met helium zo'n gek stemmetje had gekregen, dat zij in het fietshokje cigaretjes had gerookt, dat zij haar mascara net iets te dik had aangezet, dat zij een iets te korte rokje had aangetrokken, iets te lang op een feestje was blijven hangen, op het moment dat iedereen alles durft en morgen niet meer uitmaakt. Echter, dat had zij nooit gedaan. Altijd had een stem in haar hoofd haar tegengehouden, altijd had zij aan de gevolgen gedacht en zich uiteindelijk braaf gedragen. Daar was zij ook weer heel blij om, want zij kon zichzelf in de spiegel zonder nare gevoelens aankijken. Zij was best blij om wie zij was en dat zij zo betrouwbaar was.

Waarom was het dan vanavond anders gelopen? Wanneer was het moment gekomen dat zij het stemmetje in haar hoofd had gesmoord? Veel had zij niet gedronken, dat wist zij nog wel zeker. Niets geblowd, geen drugs. Dat zou zij nooit doen. Je weet nooit wat er in die troep zit en zij had geen zin om zich als een maf mens te gedragen. Toch was er iets gebeurd. Het beeld van die bruine ogen kwam weer op. Er was een geamuseerd blik erin te lezen. Zij had het opgemerkt, maar haar voelsprieten waren in de war geraakt en hadden haar in de steek gelaten, daar was zij nu van overtuigd. Zij was er simpelweg erin getrapt. En waarom? Omdat zij er verdorie graag in had willen trappen. Dat was het antwoord op al die ellende. Dat was de reden dat zij hier, in haar in zombie kostuum omgetoverde gehavende bruidsmeisjesjurk op dit verlaten strand misselijk, moe en gedesillusioneerd liep rond te dollen. Ja, het kwam allemaal weer terug. De vreugde toen zij van haar moeder had gehoord dat zij een feest voor Halloween mocht geven, de zoektocht naar het perfect kostuum, haar vriendinnen die naar het feestje aankomen, het grote hek waar een aantal figuren met scream maskers hen hadden toegelaten, de oprijlaan met Zweedse fakkels, de lichtjes in de bomen, de spinnenrag, lichteffect, pompoenen, heksen. De hele versiering was betoverend, dit zou het leukste feestje ooit worden. Maar dan had hij haar een drankje aangeboden, haar blik op haar gerust, had haar gevraagd of zij buiten een ommetje wilde lopen. En toen... toen begon zij zich lichtjes in haar hoofd te voelen, haar benen wilden haar niet meer dragen, haar handen deden zwaar aan... Ja, zij kon zich nog heel goed voor de geest halen hoe hij haar vast had gepakt, geprobeerd te kussen. Niet dat zij daar niet van gedroomd had, maar haar voelsprieten deden het ineens weer. Hij vond haar niet leuk, hij wilde haar alleen misbruiken. Zij probeerde zich te verzetten maar het ging niet meer. Hij was zo veel groter, sterker, en zij voelde zich zo zwak. Wat had in dat drankje gezeten? Gelukkig had zij zich aan een van de zware decoraties kunnen vastklampen. Zij had zich met al haar dode gewicht eraan vastgehouden. De zware piraat met doodshoofd was op hem gevallen en had hem knock-out geslagen. Met al haar krachten was zij naar het tuin hekje gerend,dat op een trap naar het privé strand uitkwam. Ja zo was zij hier gekomen. Zij was nu tot de branding gelopen, beschaamd, boos, alleen. Tranen liepen op haar wangen. Zo in haar gedachten verzonken hoorde zij de voetstappen achter haar niet aankomen. Toen zij een sterke hand haar dune rechterarm voelde vastgrijpen, en vingers haar mond en neus bedekken kwam een golf van paniek over haar heen. Zij probeerde zich los te maken, de krachten ontbeerden haar. Een lange lichaam drukte zich tegen het hare aan en duwde haar in het water. Tijdens haar val kon zij een glimp vangen van zijn gezicht. Echt verbaasd was zij niet. Zij wilde zijn naam roepen..... Verder dan een gesmoorde "mmmm..." kwam zij niet. Hij hied haar hoofd onder water. Zij schopte, zo hard zij kon. Zij voelde het leven uit haar veel te jonge lichaam wegvlooeien. Zij zag snelle beelden elkaar opvolgen. Haar moeder, haar broertje, haar geliefde nichtje.... Zij voelde haar longen branden en kon niet anders dan haar mond open doen in een reflex om te ademen; In plaats van lucht voelden haar longen zich met water. Het werd zwart om haar heen en zij verloor voorgoed het bewustzijn.