31 oktober

Jack en Darth

De laatste dagen voor het feest lijkt de school op een bijenkorf. Iedereen is druk in de weer, in de afwachting van het evenement dat al dagen onderwerp is van menige gesprekken. Er heerst een gespannen sfeer, alsof de lucht gevuld is met elektriciteit. Ik ken niemand die niet gek is op Halloween feestjes. Die spreken het meeste tot de verbeelding. Het thema is net eng genoeg om iedereen koude rillingen te bezorgen maar tegelijkertijd weten we allemaal dat het nep is waardoor we om onze eigen angsten kunnen lachen. Er zijn altijd mensen die rond die tijd met extra spannende verhalen over ladies in white komen en iedereen leeft zich uit bij kostuums em decoraties. In het geval van dit feest wordt het door het hele mysterie om de nieuwe eigenaar van het oude spookhuis bijzonder grimmig. Inmiddels zitten veel genodigden met een paar vragen, vooral over de identiteit van de gastheer. Anderen geven daar niets om, zij zijn alleen bezig met het feestvieren. Wie dit organiseert, daar malen zij niet om.
Voor Eva, Stef en mij ligt het nog anders. We zijn er alledrie van overtuigd dat er meer achter schuilt dan een simpele Halloween party. Nadat Stef en ik terug waren gekomen van het huis heb ik de hele avond berichten met Eva uitgewisseld om haar tot in de details in te lichten over de stand van zaken. Uiteraard was voor haar de toppunt van onze chatsessie dat zij met Kris naar het feest zou gaan. Ik geloof dat zij mij nu voor eeuwig dankbaar is en als ik haar nu moet geloven, wordt de komende seventig jaar geen wens van mij onvervuld gelaten aangezien zij de rest van onze beide levens wil wijden aan het verwezenlijken van al mijn dromen. Dat laat zij mij veelvuldig weten in duizend woorden tellende tyrades.  Ik ben nu niet alleen haar beste vriendin, maar ook haar idool, haar guru, haar meester. Zij is vanaf nu mijn 3cpo en ik haar Luke Skywalker. Zij zal me trouw volgen tot een de andere uithoek van het helaal als dat nodig is. Zij is buitenzinnig van vreugde. Aan de andere kant slaat de twijfel toe en vraagt zij zich af of hij haar echt leuk vindt. Ik doe mijn best om haar gerust te stellen, zonder te veel over Kris los te laten.
Dit is voor mij wel het moeilijkste gedeelte, alles wat ik over Kris heb gehoord voor haar geheim houden. Maar ik heb het Stef beloofd en daar wil ik me graag aan houden. We hebben het fijn samen en dit wil ik niet verpesten. Hij die zo wantrouwend lijkt mij wel te vertrouwen en dat bevalt mij wel. We bouwen langzamerhand een band op en ik ga dit niet in gevaar brengen door loslippig te zijn. Ik overweeg wat ik wel en niet kan prijsgeven en probeer dus Eva te laten weten dat Kris in tegestelling tot wat iedereen denkt eigenlijk helemaal geen stoere, zelfverzekerde jongen, dat ik uit goede bronnen weet dat hij haar ook erg leuk vindt en dat het voor hem heel fijn zou zijn als zo'n geweldig meisje als Eva hem aandacht en liefde zou geven. Eva is zo blij met mijn woorden dat zij niet eens probeert uit te vinden hoe ik aan die informatie kom. Het enige waar zij behoefte aan heeft de bevestiging  dat ik dat allemaal zeker weet. Zodra dit voor haar duidelijk is begint zij aan een plan de campagne te werken voor het veroveren van Kris's hart, wat voor mijn part totaal overbodig is aangezien zij deze al voor zich heeft gewonnen, toen zij lang geleden in haar vader's wachtkamer met autootjes speelden met autootjes speelden en waterpokken baccillen uitwisselden.
Na ruim een uur van dit onderwerp wat al mijn geduld heeft opgeeist, heb ik haar op de hoogte kunnen stellen van wat Stef en ik verder hebben gezien en ontdekt. De verdwenen foto, de twee kamers, Belle's jurk. Ook alle voorgevoelens en vermoedens van Stef geef ik haar door. Dat hij zich bespied voelde vergeet ik zeker niet te vermelden, dat het meisje op de polaroids hem aan iemand deed denken. Ik laat overwegen onze gesprekken over Kris en Laurens al ontneem ik haar waarschijnlijk nuttige informatie. Ik maak het voor mijn gevoel goed door haar uitgebreid over het doosje onder de vloer te vertellen. Dit is natuurlijk wel een klapper, de kerst op het toetje, en ook zij is eerst diep teleurgesteld als zij hoort dat we het doosje hebben moeten laten liggen. Maar al gauw komt zij net als wij tot de conclusie dat we het over een paar dagen kunnen gaan halen.
De volgende dag zien we elkaar nog buiten school om de laatste details van onze kostuums en schmink te bespreken. Ook hoe we het op zaterdagavond met het doorzetten van onze onderzoek willen aanpakken. Ik voel de spanning stijgen. Ook Stef kom ik regelmatig in de schoolgangen tegen. Soms gebaren we van een afstand naar elkaar toe maar andere keren komt hij naast ons in de kantine zitten. Hij is meestal door Kris, Laurens en Silvia vergezeld en zo langzamerhand beginnen we een groep te vormen. Praten met Stef voelt nu heel vertrouwd aan en volgens mij neemt iedereen om ons heen nu aan dat wij bij elkaar horen, dat iets tussen ons is gebeurd waardoor we nu "Stef-en-Ninon" zijn geworden, een soort eenheid dat men vanzelfsprekend vindt. Ik besef dat als men je ziet zo ziet en je je ervan bewust bent, je je zo gaat gedragen. En zonder wat dan ook tegen elkaar gezegd te hebben, zijn Stef en ik een soort van koppeltje en zoeken we elkaar steeds vaker op. Ook na schooltijd sturen we elkaar berichten alsof we al jaren met elkaar omgaan. Ik ga blij en gelukkig door het leven en kan niet wachten tot het zaterdagavond is. Deze ontwikkeling blijkt een positieve effect te hebben op Eva en Kris die vaker op elkaar aangewezen zijn, aangezien Lau en Sil vooral met elkaar bezig zijn. Ik zie met plezier dat zij stap voor stap toenadering zoeken en hun grote onzekerheid de baas proberen te zijn. Ik moet stiekem er vaak om lachen. Daar heb je de twee knapste, populairste mensen van de school die in elkaars aanwezigheid op bange dieren lijken. Gelukkig put Eva kracht uit mijn woorden en ik sluit niet uit dat Stef Kris aanmoedigt. Ik weet zeker dat dit goed gaat komen.
Dan komt de grote avond. Eva en ik hebben bij haar afgesproken om ons te verkleden en ik zal na afloop bij haar blijven slapen. De jongens komen ons straks ophalen, dit keer niet in de groene eend want dat vond Stef's vader niet passen, maar ik een zwarte oude Lincoln. Ik vraag me af hoe Stef straks eruit stapt. Ik ben zo zijn Star Wars-shirts en chuppa chups gewend dat ik me geen voorstelling kan maken van een andere outfit.
Om half negen staan we klaar. Eva is het mooiste piratemeisje dat je je kunt voorstellen. Zij lijkt net uit een strippenboek te zijn ontsnapt. Zij ziet eruit als een onbereikbare heldin uit een zeeroversverhaal. Haar mooie blonde lokken zijn met een zwarte lint in een lage paardenstart gebonden, haar witte hemd met ruches sluit netjes om haar lijf en daaroverheen heeft zij een practhige zwarte lange jas. Met make-up is haar gezicht gebruind en haar ogen zijn zwaar met kohl opgemaakt waardoor haar fel blauwe ogen nog meer schitteren. Zijn heeft een bloederode mond en een neppe litteken op haar wang die haar een angstaanjagend en ontzagwekkend uitstraling geven. Ik sta ademloos naar haar te kijken en vraag me af of ik er nog een beetje leuk uit ziet. Zo'n verschijning doet iedereen verbleken. Het is hetzelfde als wanneer je in de zomer in de zon hebt gestaan en daarna naar binnen gaat. Even zie je niets want je pupillen moeten wennen aan de zwakkere lichtintensiteit. Zo voelt het als je naast Eva staat, alles eromheen is schaduw. Eva zelf vindt mij prachtig en doodeng. Zij heeft mijn rood haar getouperd en het lijkt nu de manen van een gevaarlijke leeuw. Zij heeft mij nog bleker gemaakt dan ik normaal ben en mijn wangen zo geschminkt dat mijn gezicht ingevallen is. Om mijn ogen heeft zij donkere kringen getoverd waardoor het groene nog donkerker en ditmaal dreigend eruit ziet. Mijn lippen zijn donkerpaars en op mijn voorhoofd en jukbeen heeft zijn een paar bloeduitstortingen getekend. De jurk is perfect, gescheurd en besmeurd.
Nog even en ik zou bang voor mezelf worden. We nemen een paar selfies en staan een laatste keer samen voor de spiegel, zij met een arrogante onbevreesde blik, ik alsof ik net uit mijn graf ben opgestaan, als de bel gaat. We horen Eva's moeder de deur open doen en de twee jongens binnenlaten. Haar stem klinkt als altijd opgewekt als zij die twee over hun kostuums complimenteert.
"Wat zien jullie er geweldig uit!! De meiden komen er zo aan!".
Nu zijn we erg nieuwsgierig en haasten ons naar de entreehal. Bij het zien van onze dates staan we genageld aan de grond. Vooral Kris maakt enorm indruk. Nu pas zie ik hoe charismatisch en knap hij is. Voor mij staat de echte Jack Sparrow, donker, klaar om zijn Black Pearl terug te krijgen. Zijn ogen vallen op Eva en beiden staan als bevroren, totaal niet meer in staat om wat dan ook te doen of te zeggen. Het verbaast mij dat ik geen bliksemschicht ziet.
Gelukkig is nog niemand in dit vertrek die wel actie onderneemt en zie ik Darth Vader, uiteraard, luidruichtig ademende met een zware trede naar mij toe lopen. Hij komt voor mij te staan en voordat hij wat zegt roep ik:
"Als je nu niet gaat zeggen dat jij mijn vader bent!"
Ik hoor Stef achter zijn masker lachen. Hij tilt hem op. In zijn mond hangt een lolly en die haalt hij uit zijn mond.
"Nee, dat wilde ik niet zeggen! Je ziet er heel leuk uit zo. Een beetje eng, maar de Dark Force is wel blij met jou. Hopelijk heb je extra donkere bedoelingen voor deze avond"
Ik moet daar om lachen en pak zijn hand.
"Daar kun je op rekenen, Darth!"
Stef draait zich naar Kris. Ik zie een geamuseerde blik in zijn ogen maar hij houdt rekening met de gevoelens van zijn vriend en houdt zich in.
"Zullen we deze helse scheepsels begeleiden naar hun koets?"
En zo lopen we met zijn vieren naar de glimmende zwarte oldtimer die wacht om ons te vervoeren naar het feest dat ons leven voorgoed zal veranderen.