31 oktober

Wie wel, wie niet

In de loop van de dag wordt steeds duidelijker dat het aankomende Halloweenfeest haast iedereen bezighoudt. Wie uitgenodigd is, wie niet en wie het feestje geeft zijn de vragen die door de gangen gondsen, het plein heen en weer gaan en de leerlingen van hun werk weerhouden. In de hele school hangt vandaag een sfeer van spanning en opwinding. De raadsel van HET feest zoals het tegen het eind van de middag genoemd wordt alsof er nooit een ander feest is geweest en nooit een ander zal zijn, houdt iedereen in zijn greep. Elke groep, populaire, nerds, emo, punk, grijze muizen en flamboyante queen bee's, probeert erachter te komen wat hier achter zit.
Het zit niet in Eva's aard om een mysterie onopgelost te laten en ik kijk de hele dag geamuseerd hoe zij als een speurhond op elke meisje en jongen die haar blikveld kruist afstormt, haar charmanste glimlach opzet, en telkens de dezefde vraag stelt:
-"Make my day, schatje, en zeg eens eerlijk, ben jij een van de gelukkigen die 31 oktober op HET feest, in je mooiste pompoenen pak en prachtigste dansschoenen de griezel van de avond mag zijn?"
Mochten de "verdachten" deze zeer omslachtige vraag met nee beantwoorden (ik bedoel maar, ik ben niet zo lang van stof noch zo lyrisch en had gewoon " ga je ook 31 oktober naar HET feest?" gevraagd), als zij überhaupt de vraag begrijpen, krijgen zij van de altijd zo meelevende Eva een blik vol meelijden en wat woorden van troost. Wie wil eigenlijk naar zo'n suffe feest gaan? Niemand weet wie het organiseert, straks is het zo'n creepy figuur à la Freddy Krueger met bloedige bedoelingen, of erger nog, een van de clueless zielig Piet waar de school volgens Eva overspoeld is. So, who cares, en wie geen zilver envelop had gekregen mag zich in feite gelukkig prijzen.
Als het antwoord daareentegen ja is, dan zie ik een licht in Eva's ogen flikkeren en haar voorhoofd even fronsen als zij in mentaal notitie maakt van deze vermelding, met naam, toenaam en zonder enige twijfel geboortedatum, bloedgroep en medische voorgeschiedenis. Ja, mensen, ook daar is Eva van op de hoogte, aangezien haar vader de enige dokter van dit stadje is en iedereen wel eens bij hem op consult is geweest. Hoe Eva zelf aan die informatie is gekomen, dat durf ik niet te zeggen maar ik weet dat zij nergens voor terugdeinst als het om het inwinnen van info gaat. Zelfs niet voor het inbreken in haar vader's praktijk.
Daarna licht haar gezicht met een aanstekelijke vreugde op en opent haar zachte mond zich in een warme glimlach. Zij verwelkomt de gelukkigen in de club van de happy few met hetzelfde riddeltje:
-"O captain, my captain! Wat ontzettend leuk dat jij er ook bij bent! Ik heb er zo'n zin in. Jij ook? Zo vet! En in dat huis... Hoelang staat het niet leeg? Ik wist niet eens dat iemand het gekocht had. Jij wel? Nee? O, maar dan heb jij ook geen idee van wie ons uitgenodigd heeft. Hmmm... ach ja, doesn't matter, he. Heb je al een kostuum in gedachte? Maar we gaan gauw verder, anders komen we straks te laat en je weet hoe graag ik nablijf. So lang Pete Mitchell". En weg zijn we, Eva werkt haar lijstje bij, geeft mij wat commentaren ("Je hebt van die mr Darcy's en je hebt van die Wickham's, en dit, my dear Lizzie, dit is zeker geen Fitzwilliam Darcy, maar goed, wij zijn een stuk wijzer vind je niet").
Aan het einde van deze schooldag zijn we inderdaad een stuk wijzer geworden. Tot Eva's grootste vreugde is Kris Jansen ook uitgenodigd, een zesde klasser op wie zij al 2 jaar een oogje heeft. Hij ook op haar vermoed ik, maar op de ene of andere manier is geen van beide gelukt genoeg moed te verzamelen om de andere aan te spreken. De welbesprake Eva lijkt aan een catatonische aandoening te lijden zodra zij zich binnen een afstand van 10 meter van Kris bevindt en Kris lijkt ondanks zijn knappe tienerfilmster uiterlijk en zelfverzekerde voorkomen zo onder de indruk van Eva dat hij gewoon stokstijf blijft staan als zij maar in zijn richting kijkt. Dat Eva gek op hem is haar best bewaard geheim, jammer genoeg voor Kris die dus geen idee heeft van deze stiekeme bewondering. Ook Eva is het niet gelukt om achter te komen wat Kris van haar vinden. Door haar allesbeheersende verliefdheid zijn haar speurkwaliteiten in deze kwestie totaal verpest en trekt zij constant de verkeerde conclusies. Voor mij is het zo overduidelijk als maar kan zijn, maar ja, wie vertrouwt nou haar beste vriendin als het gaat om hartenleed. Dat Kris uitgenodigd is weet zij dus indirect te achterhalen, subtiel om zich heen vragend, onopvallend vissend naar zijn eventuele aanwezigheid. Na het riddeltje vraagt zij ook aan strategische uitgezochte figuren:
-"Weet je wat mij opvalt? Tot nu toe zijn er alleen maar vijfde klassers uitgenodigd, vind jij dat nou niet een beetje raar? O, er zijn ook zesde klassers bij? Dat had ik nog niet gehoord. Het zijn vast van die nietszeggende mensjes... O, echt, Lau, Stef en Kris? Ach ja, weet je, we hebben toch niets met die gasten te maken, dus het maakt weinig uit. Ciao". Zodoende voegt zij hotshot Kris, zijn vriend Laurens en Stef, een lange klunzige megabrein met innemend gezicht, aan haar lijst toe.
Naast de aanwezigheid van Kris zijn we nu in bezit van een 30 jongeren tellende lijst, in de leeftijd variërend van 14 tot 19. Ook valt weinig logica te ontdekken in wie er uitgenodigd is. Niet elke groep is in zijn geheel vertegenwoordigd. Hier wat populaire meisjes, dan een aantal muisjes, een enkel punk, een groot aantal groeploze jongens en meisjes, 5 skaters, een deelnemer aan de Wiskunde Olympiade (Stef), wat losers, of wat Eva losers noemt want bij mij komen over als gewone normale pubermensen. Een ongeorganiseerde zotje bij elkaar gerapt en hoe hard we ons hoofd ook erop breken lukt het ons niet om de gemeenschappelijke noemer te ontdekken. Waarom deze mensen en niet anderen bij HET feest mogen ontgaat ons volledig. Voor Eva is dit natuurlijk uiterst frustrerend. Aan de andere kant zie ik hoe zij zich alvast verheugt op het oplossen van deze zaak. Bovendien is zij zo verrukt door het idee van dit feestje dat zij haar humeur hierdoor niet laat verpesten. Op de terugweg naar huis nemen we de dag door, fantaseren wij weer over onze kostuums. Eva belooft mij iets moois voor ons beiden in elkaar te knutselen en ik vertel haar hoe graag ik haar hierbij wil helpen. We spreken af om de komende dagen na school bij haar te komen om eraan te beginnen.
Als ik s'avonds weer eens rustig in mijn bed lig, merk ik dat Eva mij aangestoken heeft en ik ook naar HET feestje uitkijk. Voor mij zal dat ook de gelegenheid zijn om wat meer mensen te leren kennen. Ik begin langzaam aan de slaap toe te geven als ik ineens door een hardnekkige gedacht gestoord word. Want we zijn nog niet erachter wie HET feest organiseert... En zoals Eva gekscherend zei, het zou inderdaad een Freddy Krueger kunnen zijn, of een seriemordenaar à la Ted Bundy.