31 oktober

Een mysterieuze dood

"O o o, rustig aan, madame Coco Chanel, als je zo als een bezetene aan de draad blijft trekken, knapt die nog. Het moet met beleid, my sweet Valentine".
We zitten al twee uren bij Eva achter de naaimachine. In die tijd heeft zij met oude lappen stof en een broek die zij gisterenavond uit de buurman's container heeft gevist, een mooie, sexy, perfecte piratenpak voor zich zelf in elkaar geflanst. Daarbij heeft zij nog een lange zwarte jas opgepimpt en heeft zij haar vader overtuigd dat hij afstand wilde doen van een van zijn witte overhemd. Qua lengte schillen Eva en haar vader amper. Zij is lang en atletisch gebouwd, met slanke maar gespierde ledematen. Als zij straks de taille inneemt en wat ruche eraan naait is die "perfecto", zoals zij zelf voldaan zegt. Want zo simpel is het voor de alleskunnende Eva. Zij raakt het aan, frummelt hier en daar, knippert twee keer met haar ogen, spreekt vermoedelijk wat magische woorden uit in haar hoofd, et voilà, eenmaal het kostum aan lijkt zij op het nieuwe liefje van Jack Sparrow. Ik, daarentegen, zit al uren te zweten, te vloeken, op mijn lippen te bijten en ondanks alle aanwijzingen van mijn naai-guru, heb ik nog maar een opstukje op mijn zombie jurk aan kunnen naaien. En zij heeft nog de grootste lol en noemt mij de hele tijd spottend Coco Chanel.
- Maar wacht, je maat Colombo hier is ergens achter gekomen dat jij heel interessant gaat vinden?, zegt zij met ogen waarvan de spanning en vreugde vanaf spettert.
- O ja, hoe je een leuk kostuum via internet kan bestellen?
- Nee joh gekkie, het is zo veel spannender. Bovendien moet je als meisje wat vaardigheden ontwikkelen, om je in elke situatie te kunnen redden, schatje.
Ik had nog nooit gehoord over deze nieuwe vorm van feminisme. Meestal roepen vrijgevochten dat je juist niet moet leren naaien, anders word je zo in de oertijd geworpen, maar ik snap Eva wel. Hoe meer je kunt en weet, hoe onafhankelijker je wordt.
Intussen zie ik hoe zij tevreden rondjes voor de spiegel draait, verrukt naar zich zelf kijkt en waarschijnlijk al een paar keer zich de reactie van Kris heeft voorgesteld. Want uiteraard, Eva heeft niet zo maar haar kostuum uitgezocht. Het moest wel matchen met die van haar eigen Romeo.
- "you've stolen me and I'm here to take me back!!!" Hoor ik haar tegen haar zelfbeeld zeggen.
- "ahum, Eef, ga je mij nog vertellen wat jij voor spannends hebt ontdekt en dat niet te maken heeft met jezelf terughalen"
-"o, ja, sorry, ik vroeg me af hoe ik Kris tijdens het feest het beste kan benaderen"
- "nou, wat denk je van 'Hi Kris, wat leuk dat jij er ook bent, zullen we wat gaan drinken'?".
Nu kijkt zij mij pas aan met veschrikte ogen aan en zet gelijk haar best "Cher"-stem aan en draait haar ogen naar het plafond:
- "helloooo, as if.... ik kan toch niet ons allereerste gesprek zo laten beginnen? Dat kunnen we later onze kinderen toch niet vertellen. Veel te suf!"
- "Eef, bedoel je nu echt te zeggen dat je Kris nog nooit heeft gesproken en dat je nu al aan het bedenken bent wat jij jullie gezamelijke kinderen moet gaan vertellen?"
-"natuurlijk heb ik Kris al gesproken. Het is zelfs veel verder gegaan". Haar gezicht licht helemaal op en zij krijgt zelfs een kleurtje als zij eraan terugdenkt. "Once upon a time, toen ik 5 was en hij dus 7, kwam zijn moeder voor een consult bij mijn vader. Zij had liever niet dat Kris mee naar binnen ging en hij moest in de wachtkamer blijven zitten. Omdat ik toevallig die dag niet zo lekker was, had mijn moeder mij naar de praktijk meegenomen. Mijn moeder moest even op hem passen en vroeg mij om met hem met de autootjes te gaan spelen. Verschrikkelijk natuurlijk, maar toen ik die grote bruine ogen zag, smolt ik gelijk. Zo hebben we een kwartier samen gespeeld. De vonk sloeg gelijk over en ik wist dat we voor elkaar voorbestemd waren. Maar weet je wat zo mooi aan dit verhaal is? Het bleek dat ik al besmet was met de waterpokken! En Kris kreeg het vervolgens van mij. Dus dat littekentje op zijn voorhoofd heeft hij puur aan mij te danken!! Geweldig toch? En elke keer dat ik hem zie word ik erdoor aan deze zaligmakende dag herinnerd"
Ineens barst ik in lachen uit. Wat een fantastische mens is deze nieuwe beste vriendin van mij. Overal weet zij een mooi verhaal van te maken en elke tegenslag wordt omgeturnd in een positieve ervaring. Eva is echt een unicum in haar soort. Maar ik weet nog steeds niet waar zij achter is gekomen en haal haar terug naar het jaar 2015.
-"o ja, natuurlijk. Dit is echt een doorbraak in onze zaak, partner! Gisterenavond vertelde ik aan mijn vader over de uitnodiging voor het feest bij het spookhuis. Gewoon, zomaar een mededeling, niets bijzonders. Je weet wel hoe dat gaat. En ga je gewoon ervan uit dat hij dan zegt:'tuurlijk schatje, als je maar lol hebt'. Ik zag hem in een keer verbleken en dacht dat hij in zijn Chardonnay zou blijven stikken. Toen heb ik hem uiteraard gevraagd of er iets was dat ik over dat huis moest weten, of over zijn inwoners. In eerste instantie strubbelde hij tegen, en hij is door zijn werk zo gewend om dingen geheim te houden dat ik alle bekende en onbekende ondervraginstechnieken moest toepassen. Was geen makkelijke klus, die ouwe van mij is een taaie. Maar he, ik heb hardere noten gekraakt en uiteindelijk kwam het verhaal. Ben je er klaar voor? Het spookhuis is al ruim 30 jaar niet meer bewoond. Het was van een rijke gezin. De vader was vaak op pad en de moeder moest in dat creepy huis het beste zien te maken met haar dochter. Mijn vader is er ooit een keer geweest, voor een verjaardagfeestje of zo. Was een echt ouderwets huis zei hij. Met oude spiegels, antieke meubels. Je kreeg eigenlijk al kippenvel als je om je heen keek.Dat meisje dat daar woonde was niet zo opvallend. Wel erg slim want zij hebben blijkbaar soms in bèta-clubjes gezeten. Ja, dat weet je toch? Mijn vader was echt een mega nerd. Als je de foto s uit die tijd ziet, dat mager lijfje van hem, die grote bril. Hij was niet lelijk of zo, maar niets om je meisjeshart harder te doen kloppen. Nou, jouw hart misschien wel, want volgens vind jij nerdjes wel leuk.... nee nee nee, niet tegenspreken. Ik zie wel hoe je naar meneer-ik-verziek-mijn-tanden-om-de-wandaden-van-de-tandpasta-industrie-aan-de-kaak-te-stellen. Laat me eerst verder gaan. Maar wel erg slim was hij dus en zo kwam hij dat meisje tegen. Isabelle! Nee! Belle! Ja zo heette zo, nu weet ik het weer! Belle! Anyways, zij had een groot feest georganiseerd voor Halloween. Met alles erop en eraan. Iedereen was uitgenodigd. Zelfs mijn vader. Zij hadden echt heel groot uitgepakt. Iedereen sprak ervan. Het was echt het evenement van de eeuw. Zeker met al dat geld konden zij alles bedenken. Op een gegeven moment verdween Belle. Spoorlos! Niemand wist waar zij naar toe was gegaan. Eerst viel het niemand echt op. Maar langzamerhand ging iedereen zoeken en nergens was zij te bekennen, niemand kon aangeven wanneer zij haar als laatst hadden gezien. Haar moeder werd gek van de paniek. Uiteindelijk hebben zij haar wel gevonden. Of althans wat van haar lijk overbleef. Een paar vissers zagen twee weken later wat wits drijven en het bleek het stoffelijk overblijsel van de ongelukkig Belle. Wat precies gebeurd is heeft nooit iemand kunnen achterhalen. Is zij per ongeluk verdronken? Was het zelfmoord? Heeft iemand haar een handje geholpen? Dat zullen we nooit weten. De kinderen zwegen of konden niets vertellen. Zelfs de roddelmachine bleef stil. Het gebeurde en daarna was het gewoon weer vergeten. Haar ouders zijn kort daarop verhuisd en er is niets meer van hen vernomen. Vandaar dat mijn vader even moest slikken. Voor ons maakt het het alleen nog spannender vind je niet?"
Ik zie dat zij inderdaad geniet van de spanning en zij de mysterie rondom de verdwijning van Belle erg interessant vindt.
Zij draait zich naar mij om, kijkt naar het kostuum op mijn schoot en met ondeugende blik in haar ogen voegt zij toe:
-" weet je trouwens wat haar kostuum was? Zij ging als zombie, met de oude trouwjurk van haar moeder. Het is ook echt enige wat nog intact was toen zij haar vonden".