31 oktober

Claire

31 oktober 1985

Lief dagboek,

Ik lig nu al een tijdje in bed. Het is nog niet zo laat, pas negen uur. Ik kan niet slapen. Vanavond geeft Belle een feest, een Halloween-party, zoals zij zei. Zij en papa hebben zich ontzettend uitgeleefd. Ik mocht niet in alle dozen kijken want mama was bang dat ik nog jaren lang nachtmerries van zou krijgen. Ik was wel erg nieuwsgierig, ik heb toch heel voorzichtig in een van die grote doos gekeken, maar er zaten echt enge dingen in, skeletten en doodskoppen. Ik heb maar besloten om naar mama te luisteren en de dozen met rust te laten. Papa heeft wel erg veel lol en verzint steeds gekkere dingen. Hij belt met allerlei mensen om versieringen en spullen te vinden. Geloof het of niet, hij heeft zelfs een lijkkist bij de begrafenisondernemer gekocht en hij heeft de tuinman gezegd dat hij alle dode bladeren dit keer moest bewaren zodat wij ze nog kunnen gebruiken. De hond en de kat worden gek en schuilen bij mij boven. Papa heeft er zo'n zin in dat hij zich als Dracula wil vermommen en iedereen laten schrikken, maar ik weet niet of Belle dat goed gaat vinden. Belle heeft samen met mama dagen aan haar kostuum gewerkt. Zij mocht mama's trouwjurk gebruiken om een zombie-jurk van te maken. Zij hebben er rode stukken aan vastgenaaid, en loshangende stukjes stof. Het is echt mooi geworden en Belle ziet er prachtig uit met deze jurk. Mama zei dat ik hem later ook kan gebruiken, maar ik denk niet dat ik ooit iets met Halloween ga doen, dat vind ik veel te eng. Iedereen doet zijn best voor Belle's feest en is super vrolijk. Dat is erg leuk. Nu ik weet dat iedereen in de oude eetzaal (daar eten wij niet meer, wij zitten meestal gezellig in de keuken, behalve als papa met zijn rijke vrienden wil "dineren") heel griezelig vermomd is, kan ik niet slapen en durf ik niet meer naar beneden. Ik blijf hier in mijn kamer met Gizmo en Mimine. Gelukkig zijn er de geheimen gangen. Vroeger, tijdens de oorlog werden mensen achter de muren verstopt, en zij zijn nooit gepakt omdat niemand het door had. De oude eigenaar had zelfs een vluchtweg gebouwd, om zo van boven naar beneden te kunnen vluchten. Zij hadden daarna via de keuken naar het bos kunnen ontsnappen. Er is nog een andere weg, maar die is heel lang en uiteindelijk kom je bij een grot vlakbij de zee. Ik heb deze weg nooit genomen, ik ken alleen de weg naar een pand achter de keuken. Papa heeft de gangen voor mij laten opknappen en schoonmaken. Zij zijn ruim en licht, ik voel me er niet in opgesloten en niemand weet waar ik ben. Ideaal! Als het moet kan ik toch stiekem wat in de Koelkast gaan pakken. Ik ga nu nog even door het raam naar de zee kijken. Misschien dat ik daar rustiger van word.

1 november 1985

Er is iets verschrikkelijks gebeurd! Belle is weg!!!Ik denk dat iemand haar heeft laten verdrinken. Ik wist niet wat ik moest doen. Waarom is dit gebeurd? Waarom heeft hij dat gedaan? Dit is zo erg! Weet je nog gisterenavond toen ik zei dat ik door het raam ging kijken? Op een gegeven moment zag ik Belle naar beneden uit de veranda weg rennen. Ik wilde haar eerst gaan roepen maar zij liep gek. Iemand zat achteraan aan. Het leek alsof zij aan het vluchten was. Zij kon eerst gelukkig een soort pop op hem gooien en zij rende zo hard als zij kon naar het strand. Ik wist niet of het een spel was. Ik bleef maar kijken. Hij haalde haar in toen zij bij de zee was. En hij duwde haar hoofd onder water totdat zij niet meer bewoog!!! Op deze plek is de stroming heel sterk en daarnaast zijn de rotsen. Het kan zijn dat je nooit meer kan terugkomen en op de rotsen plettert. Mama wil altijd dat wij goed oppassen, dat wij niet wegdrijven en dat is precies wat met Belle is gebeurd! Ik zag haar snel steeds verder gaan. Ik wilde schreeuwen maar ik was bang dat hij mij zou zien en mij ook vermoorden. Ik heb me gauw achter het gordijn verstopt en ik ben daar een tijdje gebleven. Mijn hart ging heel hard. Volgens mij had hij mij niet gezien, maar ik was zo bang en je weet het nooit . Ik voelde dat ik heel hard moest huilen. Toen bedacht ik dat Belle misschien nog wel leefde en dat ik papa moest roepen om haar te gaan redden. Ik durfde niet door de gang, want stel dat die jongen mij kwam pakken. Ik ben via de geheime gang gegaan, zo snel mogelijk. Toen ik bij de keuken aankwam, hoorde ik daar twee mensen praten. Zij maakten ruzie en ik kon niet uit de gang komen zonder dat zij mij zouden zien. Ik kon hen wel zien. Eentje was naar mij toe gedraaid en ik herkende hem wel, want hij was niet eens zo goed geschminkt. Het was de zoon van de apotheker. In de vakantie maakt hij daar schoon en ik heb hem vaker gezien toen ik met mama medicijnen kwam halen. Hij was heel boos op de andere. Echt heel boos. "Hoe heb je dat kunnen doen? Nu komen wij allemaal in de problemen! Jij spoort echt niet! Ben je wel goed bij je hoofd? Hoe heb ik je ooit in de apotheek kunnen binnen laten? Wat een vriend ben jij zeg, mijn vader geeft jou toestemming om mij te helpen en je besteelt hem gelijk. Wat heb je met haar gedaan?". Allemaal van zulke dingen. Hij was vreselijk kwaad. De andere herkende ik ook gelijk. Ik wist niet wie hij was, maar wel dat hij degene was die Belle had laten verdrinken. Zijn broek was nog nat, maar dat zag je niet goed omdat het een oude piratenpak was. Hij probeerde tegen de boze jongen te zeggen dat hij niet moest schreeuwen, dat zij oom hem ging helpen, dat iedereen zou geloven dat het om zelfmoord ging, dat die Belle ze toch niet op een rijtje had, dat zij erom had gevraagd, had zij hem niet zo had moeten uitdagen en verleiden. Het was haar eigen domme schuld, niemand had wat gezien en niemand zou nog erover praten. "Daar kun je inderdaad maar beter voor zorgen! En vanaf nu wil ik niets meer met jou te maken hebben. Nu niet, en nooit meer. Ik wil je nooit meer zien en nooit meer horen. Blijf uit mijn buurt en uit de buurt van mijn familie. Ik zal je geheim bewaren, maar alleen omdat mijn vader anders erbij betrokken zou rakken en waarschijnlijk de apotheek zou verliezen. Maar verder hebben wij niets meer met elkaar te maken". Hij was amper klaar toen iemand binnen kwam en vroeg of zij Belle hadden gezien. Een aantal mensen zochten haar vanwege iets met de muziek die het even niet goed deed, maar niemand kon haar vinden. "Nee, niet gezien, zei haar moordenaar, maar wij komen jullie wel helpen zoeken". Toen zijn zij weggegaan maar ik durfde niet te bewegen. Ik ging op de grond zitten en heel hard nadenken. Moest ik papa nog proberen te halen? Hij was vast in zijn bureau aan de andere kant van de gang. Maar ik moest wel de hele gang oversteken, terwijl de moordenaar van Belle mij elk moment kon pakken. Intussen hoorde ik steeds meer mensen Belle roepen. De muziek was nu uit. Ik denk dat ik wel uren daar heb gezeten. Op een gegeven moment hoorde ik papa's stem. Ook hij ging Belle roepen. Op dat moment besloot ik om uit mijn schuilplek te komen en rende naar hem toen, ik moest vreselijk huilen en kwam niet op mijn woorden. "Niet nu Claire, zei Papa, ik moet eerst Belle vinden, ga jij met je kat en je hond even naar je kamer, ik kom straks naar jou toe. Je had allang moeten slapen". Op dat moment kwam ook mama de keuken binnen, maar zij zag mij niet en vroeg bezorgd aan papa "Heb jij haar gevonden?". "Nee, nog niet, zei hij zo kalm mogelijk, maar zij is vast niet ver weg. Ga maar weer lekker liggen, ik laat het je weten als zij terecht is". "Weet je het wel zeker? " vroeg mama, en ik hoorde aan haar stem dat zij papa niet geloofde. Hij gaf haar een kus en zei "natuurlijk, schat, maak je geen zorgen, zij zal ergens met een jongen zijn en het niet op prijs stellen als haar vader haar straks vindt". Mama liep weg en papa zei tegen mij " Claire, een dochter zoeken is al veel, dus als ik weet dat jij in je bedje ligt, is dat voor mij erg fijn, Ga gauw". En voordat ik wat kon zeggen was hij weg. Ik ben via de geheime gang weer naar mijn kamer gegaan. Ik ben nog even in de kamer van Belle gaan kijken of zij er niet was. Ik weet het, het is een beetje gek, maar misschien had ik me toch alles ingebeeld en was Belle veilig in haar bed. Zij zeggen toch altijd dat ik te veel fantasie heb. Maar zij was er niet. Ik heb Gizmo gepakt en ben op mijn bed gaan liggen. Mimine kwam bij mij kroelen en ik ben zo stil blijven liggen. Beneden waren zij nog op zoek. Ik hoorde hen op het strand, maar ik denk dat haar lichaam al te ver weg was, of misschien al achter de rotsen, of gezonken. Nu is het heel vroeg en papa heeft de politie gebeld. Zij zijn allemaal beneden. Ik weet niet of ik moet gaan vertellen wat ik gezien heb. Waarschijnlijk gelooft niemand mij. Zelfs papa wilde niet horen wat ik te zeggen had. Alleen jij luistert naar mij! Wat denk je dat ik moet doen? Ik mis Belle zo erg. Zij had naar mij geluisterd. Zij had mij geloofd. Maar zij is er niet meer. Zij is voorgoed weg.