31 oktober

Let the party begin

De weg naar het oude huis is dit maal anders dan een paar dagen geleden. Om te beginnen is de samenstelling van het gezelschap nu anders. De jongens zitten vooraan naast elkaar. Eva en ik delen de achterbank. In de achteruitkijkspiegel vang ik af en toe de blik van Stef. Ik lach terug naar hem toe. Hij heeft zij masker in de achterbak neergelegd en onderhoudt het gesprek met Kris. Eva valt zo nu en dan voorzichtig in en geleidelijk aan wordt het steeds geanimeerder in de auto. Ik onderdruk een glimlach als ik denk eraan wat voor een bijzonder groepje we zo bij elkaar zijn, druk pratend en lachend in een oude zwarte Lincoln. Helemaal ontspannen ben ik echter niet. We komen steeds dichterbij het plaats delict, het huis dat dertig jaar geleden toneel is geweest van een wrede moord die wij vanavond van plan zijn te ophelderen. Kris is de enige die zich daar totaal niet van bewust is, maar toch iets in mij schreeuwt dat Kris een belangrijk onmisbare link wordt in dit verhaal. Zelfs aan Eva merk ik dat zij niet zo luchtig en druk is als normaal en dat heeft niet alleen met de aanwezigheid van haar droompiraat te maken. Ook zij voelt de spanning van wat er komen zal. Inmiddels is het haar wel gelukt om wat woorden met Kris uit te wisselen en zij krijgt steeds meer vertrouwen.  Het valt mij gelijk op dat Stef niet heeft gelogen toen hij zei dat Kris een heel zachtaardige, bescheiden jongen is. Naarmate hij ontdooit merk ik dat hij oprecht geinteresseerd in mij en Eva, mij vragen stelt over mijn leven daarvoor. Hij is niet de enige die dat doet, maar wel de enige die met belangstelling naar het antwoord luistert en een wedervraag stelt. Ook naar Eva is hij heel vriendelijk nu hij wat meer bij haar op zijn gemak is. Zijn stem is diep en melodieus, waardoor je je bij hem bijzonder veilig en geborgen voelt. Hij is werkelijk een warme, fijne persoon om me je heen te hebben! Dat had ik niet bij hem verwacht. De voelsprieten van de toen 5 jaar oude Eva hebben Kris zeker op zijn waarde geschat. Hij verbaast mij met zijn gevoel voor humor en die een-tweetjes samen met Stef zijn kostelijk. Ik voel me heel rijk met deze drie vrienden. Ik begrijp ook gelijk waarom Stef en Kris al zo lang vrienden zijn. Zij zijn naar elkaar toe open en vegen geen oordel. Zij laten hun echte kleuren zien. Stef is een regenboog, een geïnteresseerde alleskunner die anders is dan anders en durft dit in Kris's aanwezigheid voolop te tonen en bij Stef kruipt de stille mysterieuze charismatische Kris volledig uit zijn schulp en blijkt hij veel lagen te hebben. Alle muren vallen bij beiden weg en ben ik er getuigen van dat een hechte vriendschap gebaseerd op acceptatie en tolerantie het mooiste is wat iemand kan overkomen en voor altijd duurt.
Wat de rit ook anders maakt is het landschap on ons heen. Van de week scheen de herfstzon op de gekleurde bladen en waren de glooiende weilanden nog goed te zien. Op dit latere tijdstip is de zon al een tijdje onder en staat de maan hoog aan de hemel. Het is een mooie helderen nacht, waardoor de schittering van de sterren en de maan de bomen een zilveren gloed geeft. Ik ben blijkbaar niet de enige die dat is opgevallen. Ook Eva kijkt verwonderd achter het raam.
"Kijk jongens hoe mooi dit allemaal is. Jij niet Stef, oog op de weg a.u.b." voegt zij toe met een glimlach.
"Ja hoor, ik mis zeker weer alles"
"Dat heb je als je Darth Vader bent" zeg ik gelijk
"Ik wilde eerst als Jabba the Hunt, maar mijn vader wilde geen busje lenen"
"Han Solo had ook gekund", antwoord ik met een knipoog.
"Nee, te voor de hand liggend. En Han Solo is geen creep, hij is een held"
"Ja, dat is waar. Vooruit dan maar, Darth Vader is goedgekeurd"
Terwijl we zo elkaar plagen, gaat Kris in op de opmerking van Eva.
"Het is wel erg mooi, ja. Zie je de zee daar in de verte tussen de heuvels en de bomen? Net een zilveren, glanzend levend wezen dat ligt te slapen en wacht tot we hem wakker maken"
"Ja prachtig. Die sterrenhemel is vanavond zo bijzonder, maar ook het landschap. Met die belichting is het net het decor van een film over weerwolf, of vampieren"
Daar heeft zij gelijk in. Het voelt net alsof de familie Cullen straks ons in hun huis opwachten. Ik huiver bij de gedachte aan roedels reuze wolfen die ons auto zouden kunnen omsingelen. Eva merkt het en wil mij geruststellen.
"Geen zorgen, Bella Swan, we zijn hier om je te beschermen" zegt zij op een vrolijke toon, maar het is duidelijk dat zij ook onder de indruk is van de omgeving. Ik zie dat haar ogen ook iets van angst en spanning uitstralen. Het is ook niet zo gek.
De gelegenheid waarnaar toe we nu onderweg zijn maakt het natuurlijk buitegewoon spannend. Een Halloween feest op zo'n apart locatie is al reden genoeg om ons kippenvel te bezorgen. Maar voor ons die de geschiedenis erachter weten is er een extra lading. We komen steeds dichterbij en tijdens de laatste kilometer worden we stiller en kijken we straks recht voor tot we de schaduw van het huis zien opdoemen. Allemaal houden we onze adem in en ik hoor Eva een zachte kreet slaken als achter de bocht het huis ineens voor ons staat.
Stef had de butler alle instructies gegeven voor het belichten van de gevel en even stookt mij adem. Een prachtig lichtshow ontvouwt zich voor mijn ogen. Zwart, grijs en wit wisselen elkaar af op de gevel waardoor het lijkt of spoken en schimmen de gevel beklimmen. De gevel lijkt nu op bepaalde plekken gebarsten, alsof het ten prooi is gevallen van kwade geesten. Ik ben totaal gefascineerd door wat ik zie en slik met moeite. Ik vraag me af of dit feestje wel een goed idee is, maar aan de andere kant voel ik me naar het huis getrokken.
"Wauw, Stef!", hoor ik Kris zeggen. "Ik durf bijna niet naar binnen. Wat heb je dat geweldig gedaan"
"Ja", voegt Eva toe "dit is wel erg indrukwekkend!! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?"
Stef geeft geen antwoord en ik zie dat hij in de spiegel vol verwachting naar mij kijkt.
"Gelukkig was ik erbij toen je alles klaarzette en weet ik dat dit nep is", zeg ik uiteindelijk "anders had ik je gevraagd of je me weer naar huis kunt brengen. Het is echt heel eng."
Ik zie hem bezorgd kijken
"Vind je het niet leuk dan?"
"Niet leuk? Ben je gek! Ik vind het geweldig! Wat knap dat je dat voor elkaar hebt gekregen!"
Stef ziet et gerustgesteld uit en parkeert de auto in de oprijlaan, waar een paar andere auto's al staan.
We stappen uit de auto en lopen naar de voordeur. De hele voortuin is versierd. Aan bomen hangen grote heksen met lichtgevende ogen. Op het midden van het gras staat een tafel met skeletten in smokings die voor heen op hun porseleinen, licht gebarsten boorden schedels als maaltijd hebben. Op grote zilveren kandelaren branden zwarte kaarsen. Vanuit grote speakers komen geluiden van helse stemmen, wolvengehuil en piepende deuren. Rode lichtjes hangen in de boom. Ik pak Stef's hand en knijpt er hard in. Hij maakt zich zachtjes los en slaat een arm om me heen terwijl hij tevreden zijn masker weer opzet.
Ik ben steeds meer benieuwd naar wie zometeen voor ons de deur opendoet. Kris drukt op de bel en we wachten een paar minuten. Niemand komt. We horen duidelijk de muziek die binnen wordt gedraaid. Ook het geluid van gelach en feestvierende jongeren bereikt ons. Kris kijkt ons vragend aan en Eva stelt hem voor om nog een keer op de bel te drukken. Weer wachten we maar niemand komt voor ons.
"Misschien is het de bedoeling dat we onszelf naar binnen laten", suggereert Eva
"Laten we dat maar doen", roept Stef terwijl hij de deur openmaakt. "Laat het feestje maar beginnen".
Zo volgen we hem in een in spookkasteel getoverd huis. Alles is versierd, in alle hoeken staat iets van een tafereel of een enge creatuur. Het licht is gedimd. De muziek is nu heel goed te horen en die volgen we in de gang.
Voordat we de grote kamer bereiken waar het feest plaatsvindt komen we langs de foto's en de spiegel. Stef en ik kijken elkaar verbaasd aan en als een man lopen we naar die ene ontbrekende foto. Daar hangt het meisje weer en kunnen we nu beide een goede blik op werpen. Ik hoor Eva in mijn oor vragen.
"Is dat hem? Is dat de foto?"
"Ja, die hangt weer"
"Laten we eerst naar binnen gaan", zegt zij zachtjes tegen mij, met haar hoofd naar Kris wijzend."Jullie kunnen straks weer rustig komen kijken".
Zij loopt met Kris weg en ik gebaar Stef dat we hen moeten volgen. Hij begrijpt meteen wat ik bedoel. Ik lees ook op zijn gezicht dat hij net als ik in die paar seconden een aantal dingen heeft opgemerkt. Het meisje op de foto draagt inderdaad Belle's jurk, iets in haar houding doet denken aan het meisje op de polaroid, maar deze foto is onlangs genomen omdat er een zendmast erop staat die hier in de buurt maar een paar jaar geleden is neergezeten. Nu moeten we nog deze drie elementen bij elkaar zien te brengen en achterkomen wat dat meisje ons wil vertellen.