31 oktober

Het spookhuis

"Tja, dacht ik nog even toen ik 's avonds aan mij huiswerk zat, wat zou met dat meisje zijn gebeurd? Wie was zij? Was het een ongeluk geweest? Of heeft iemand haar...vermoord? Want dat bedoelde Eva toch met "geholpen"? En waarom zou iemand dat doen? Nog erger, wie zou dat doen? Een bekende van haar?"
Al die vragen komen als een soort vuurwerk in mijn hoofd. Eva heeft mij met haar verhaal wel weten te triggeren. Ik vrees dat dat ook haar bedoeling was. Eva is zo' n meisje dat zich graag voor de domme houdt, maar ik weet dat zij zeker geen dom leeghoofd is. Zij doet net alsof zij niet om school geeft maar haalt hoge cijfers. Doet net alsof haar uiterlijk haar niet boeit maar ziet er altijd perfect uit. Doet net alsof zij niets weet maar is een lopende encyclopedie. Geen boek dat zij niet gelezen heeft, geen film die zij niet heeft gezien, geen voorstelling die zij niet heeft bijgewoond, geen tentoonstelling waar zij niet is geweest, geen Europese hoofdstad die zij niet heeft bezocht). Maar daar kom je alleen achter als je goed naar haar kijkt, in haar kamer naar clues weet te zoeken (toegangsbewijzen worden netjes in een notitieboek bewaard, er staan keurige stapels wetenschappelijke  tijdschriften op de grond en op een prikboord zijn polaroids van plekken die zij heeft bezocht te zien, naast programmaboekjes van dansvoorstellingen). Dit mysterie wordt haar volgende missie, daar ben ik van overtuigd. En wat ik ook nog zeker weet, is dat zij mij nu als haar compagnon ziet, haar trouwe Watson, haar Lancelot, haar Chewie. Samen moeten we deze avontuur aan gaan! Ik word haar Kenickie en samen gaan we achter de thunderbirds aan. Zij heeft me niet zomaar dat verhaal verteld. Ik hoor haar stem zeggen: "Mister Hunt, this mission, if you choose to accept it..." Zal ik haar trots maken en alvast op onderzoek gaan?
Ik pak mijn laptop en zet hem aan. Stap één lijkt mij logisch. Wat kan ik op google vinden over de dood van Belle. Ik besef dat ik niet eens haar achternaam weet. Het handigst is dan om met het huis te beginnen, het plaats delict. Als ik spookhuis in de zoekmachine toetst, samen met de naam van onze stad, zie ik inderdaad op het scherm een foto van "het spookhuis", in het huidige staat. Dat wil zeggen met overbegroeing van planten, klimop langs de gevel, een roestig statig hek dat uit zijn scharniet draait te vallen. Het verf van de luiken bladert treurig af, een aantal ramen is gebroken, en de monumentale voordeur is met oude planken dichtgespijkerd. De foto waar ik naar zit te kijken is op een grijze dag genomen. De lucht is grauw. De lofbomen in de voortuin zijn hun bladeren aan het verliezen. Al met al kan ik me geen betere beschrijving dan "spookhuis" indenken. Ineens vraag ik me af of ik wel daar Halloween wil gaan vieren. Het is misschien net iets te realistisch. Wat mij nu nieuwgierig maakt is hoe dit huis eruit zag toen het nog geen "spookhuis" was,toen het nog iemands warme thuis, toen dat meisje nog klein was en in de voortuin op haar driewieler rondjes reed en met vriendinnen wedstrijd bellen blazen deed. Ik wil weten hoe het was voor het noodlot sloeg en het leven er vandaan wegvloeide.
Nu ik het precies adres bij die foto heb gevonden, kan ik verder zoeken. En ja, daar vind ik het, het huis, mooi wit, met de ronde torens aan de zijkanten. De luiken zijn nog mooi blauw geverfd. Aan de ramen hangen vrolijk gekleurde gordijnen. Aan de balkons hangen bloempotten die voor een explosie van kleur en leven zorgen. Aan weerzijden van de voordeur klimt een welderig jasmijn en net voor diezelfde deur, aan het einde van de oprijlaan staat een grote directeursauto geparkeerd. De tuin in netjes onderhouden, maar niet gekunsteld, want overal zijn bosjes wilde bloemen in de bloei en het grote hek staat uitnodigend open. De bomen zijn diepgroen, vol zomerleven. Wat een verschil! Is dit wel hetzelfde huis? Ik herken het wel, maar vind niets van terug in het spookhuis. Dat zo'n levendig, kleurrijk huis zo heeft kunnen veranderen geeft mij een heel verdrietig gevoel. Alsof Isabelke met haar dood al het leven uit het huis haar graf in meegenomen heeft. Maar ik moet door met mijn speurwerk. Nu weet ik dat dit huit van ene familie Redman was en hoef ik nog alleen de naam van Belle Redman en zoekwoorden als "dood" of "verdwijning" in te typen en kom ik weer verder. Dit keer kom ik op een site waar ik het krantenbericht van de vondst van de vissers kan lezen. "Gisterenochtend, maandag 7 november, heeft de bemaning van de plaatselijke vissersboot Alma het op zee drijvende levenloze lichaam getroffen van wat vermoedelijk de onlangs verdwenen tienermieisje Isabelle Redman is. De lijkschouwer verricht momenteel een sectie en hoopt zo snel mogelijk uitsluitsel te geven. Echter is de familie op de hoogte gebracht van de vondst en aan de hand van de kledingstukken en juwelen die bij het lijk aanwezig waren kunnen we helaas al aannemen dat het hier om de 16 jarige Belle gaat. Isabelle verdween tijdens een Halloween-feest dat bij haar ouderlijke huis plaats vond en is daarna nooit meer levend gezien. De politie gaat ervan uit dat dit om een noodlottige ongeluk gaat en ziet geen reden om een misdrijf te vermoeden". Daarna komen nog wat commentaren van geschrokken stadsbewoners en van bedroefde klasgenoten van Belle. Iedereen bleek een goede vriend of vriendin van haar te zijn en was zeer geschrokken door het nieuws waardoor zij niet veel meer konden zeggen. Ernaast, ingezet, een schoolfoto van Belle. Zo'n foto waar mijn moeder een hekel aann heeft en nooit besteld. Zij noemt ze"amber alert foto's". Voor haar zijn dat altijd de foto 's die verspreid worden als een kind verdwijnt of die op het journaal vertoond worden wanneer  jongeren slachtoffers zijn van een misdrijf. Van die foto's met de te nette kapsels, geforceerd glimlachen en hoopvolle blikken. Foto' s van leven de verknakt zijn. Ook bij dit artikel is een dergelijke foto te zien, van een 16-jarige meid, in de bloei van haar leven. Hier een daar een pukkeltje, een mooie brede glimlach met licht schreve tanden, want toen was het niet zo gangbaar om een beugel te dragen. Slimme hazelnoten ogen, licht bruin haar. Een vriendelijk gezicht met een naar de toekomst gerichte blik. Een onopvallend meisje maar eentje van wie je al kon zien dat zij zich tot een bijzondere zelfbewuste vrouw zou ontwikkelen. Haast geen make-up, alleen een beetje mascara, een uitstraling waar de goed humeur en bescheiden zelfbertrouw vanaf straalt. Zo kijkend naar Isabelle zie ik mezelf, mijn schoolmaatjes, mijn zus over een paar jaar, mijn nichten, en ieder ander meisje van die leefdtijd. Het is haast onmogelijk om te bedenken dat Isabelle een paar maanden later dood op zee gevonden zou worden en dat de reden van  haar dood nooit achterhaald zou worden. Wel is voor mij gelijk duidelijk is dat dit meisje geen zelfmoord heeft gepleegd en dat zij te slim was om iets stoms te doen dat haar het leven zou kosten. Wat overblijft is dan moord. Ineens voel ik me vol moed en ondernemingslust. "Belle, fluister ik tegen het meisje op mijn scherm, ik ga de waarheid naar boven halen, ik ga voor jou vechten. Je wordt niet zomaar vergeten".
Ik druk op "printscreen" en knip daarna de foto uit van Isabelle. Ik plak het op mijn muur en bedenk mijn volgende stap. Wie kan mij helpen bij het ontrafelen van dit mysterie? Wie is hier overal op de hoogte van, slim genoeg om informatie te vinden en verbanden te leggen en creatief genoeg om theorieën te bedenken? Ik ken hier nog maar weinig mensen maar van eentje heb ik al alles gehoord over zijn verschillende complottheorieen en dat is Stef, toevallig mijn maat voor wiskunde-plus projecten. Ik ben door mijn docente wiskunde aan hem gekoppeld omdat zij vindt dat ik best een extra uitdaging kan gebruiken. Ik mag dus alvast vooruit werken en via een online cursus me in de wiskunde verdiepen. Ik ben daar nooit zo van, want het geeft extra werk maar toen ik hoorde dat Stef mij erbij moest begeleiden, vond ik het een wat aantrekkelijker idee. Voor hem is het puur bezigheidstherapie. Hij heeft al lang het programma van de zesde afgesloten en zij hebben een manier moeten vinden om hem aan het werk te houden. Om ervoor te zorgen dat we allebei echt ons best gaan doen, krijgen we extra punten per afgesloten onderdeel. Ik kan die punten nog wel gebruiken omdat ik soms tijdens toetsen in de war raak, maar voor Stef gaat het alleen maar om het spel, om het halen van die punten. Hij staat namelijk al een 10 gemiddeld.
Mijn volgende stap is dus Stef tijdens het werken aan ons wiskunde project aan de tand te voelen en neem ik me voor dit gelijk de volgende dag te doen.