31 oktober

De grijze muis

  We haasten ons met zijn drieën naar de kamer waar iedereen nog aan het dansen en feesten is. We proberen ons een weg te bannen door de menigte en de hele kamer door te zoeken, maar wij merken gauw dat wij er nadeel aan hebben als wij bij elkaar blijven. Wij spreken af om uit elkaar te gaan, ieder een derde deel van de kamer op ons rekening te nemen en over een kwartier elkaar weer bij de deur te treffen. Ik ben belast met de helse keuken en omgeving. Ik kijk goed om me heen, maar kan niemand met een piratenpak, een groene heksenjurk of een moderne vampier outfit ontdekken. Ik wurm me tussen de dansende griezels, draai om me heen en ga op mijn tenen staan om de kamer goed te kunnen scannen. Ik begin het benauwd te krijgen. De leuke sfeer van het begin wordt in mijn ogen steeds grimmiger. De temperatuur lijkt een paar graden te zijn gestegen en de lucht voelt klam aan. Ik kan het gelach van licht opgeschoten tieners door de muziek heen horen. Het gedreun van de bas en de drumstel verdubbelt mijn hartslag en ik merk dat ik steeds sneller ga ademen. Als ik maar niet ga hyperventileren! Niemand hier weet dat ik er last van heb en dat wil ik graag zo houden. Ik concentreer op mijn ademhaling en probeer rustig te blijven. Tegelijkertijd ga ik door met lopen en zoeken, en bots onverwachts tegen een verloren Rosalie Cullen.

"Ninon, jij bent het toch?", schreeuwt zij met een hysterische stem naar mij toe

"Ja, dat ben ik", antwoord ik, niet wetend of ik verrast of boos moet zijn dat zij niet zeker weet of ik het ben. Niet dat Sil en ik zulke dikke vriendin zijn geworden, maar wij hebben afgelopen tijden elkaar vaak genoeg meegemaakt. Ik ga ervan uit dat zij wel weet wie ik ben, zelfs zit ik onder de schmink. Aan de andere kant weet ik ook dat Silvia in haar eigen wereld leeft en dat haar wereld vooral bewoond wordt door Laurens, en aan haar blik is duidelijk te zien dat deze unieke bewoner spoorlos haar wereld heeft verlaten en dat zij naarstig op zoek naar hem is.

"Heb jij Laurens gezien?", vraagt zij met een angstige blik, hopend op een bevestigende antwoord van mij.

"Nee, sorry, ik zoek hem juist", laat ik haar weten terwijl de paniek zich in haar ogen nestelt.

"O nee, er is hem iets overkomen, dat kan niet anders. Hij had mij nooit zomaar achtergelaten. Dat komt door dit huis!"

"Rustig aan, Sil, wij gaan hem vinden. Stef en Eva zijn ook naar hem op zoek"

"Stef en Eva?", vraagt zij mij verrast alsof die combinatie voor haar niet matcht. "En Kris dan?"

Ik weet niet of ik haar gelijk alles moet vertellen.

"Kom, ik leg het zo uit, maar wij gaan eerst naar de deur. Stef en Eva zullen daar op ons wachten"".

We doen weer ons best om door de mensen massa heen de deur te bereiken. Stef en Eva zijn er inderdaad al, maar in een oogwenk wordt mij duidelijk dat zij onze verdwenen vrienden niet zijn tegengekomen.

"Wat is er hier aan de hand? ", schreeuwt Sil haast, "waar zijn de anderen? "

Stef gebaart ons om de gang in te gaan en wij gaan richting de kleine kamer waar wij een paar dagen geleden onze materiaal hadden neergezet.

"Wij weten niet precies wat er aan de hand is", begint hij rustig tegen Silvia. "Het is een lang verhaal, waar wij het fijne niet van afweten. Wat wij denken is dat Laurens, Kris en Marie samen hier ergens zijn, wij weten alleen niet waar. Verder is het helemaal gissen en wij kunnen ons beter op de feiten concentreren. Wij willen hen gewoon vinden en zijn met zijn drieën gaan zoeken".

"Kom op, Stef", zegt Silvia bits tegen hem, "Ik ken je langer dan gisteren. Er is niets dat jij niet zeker weet. En als dat een keer voorkomt, zoek je het gelijk uit. Je hoeft niet van alles achter te houden. Ik weet ook wel dat er iets met dit huis aan de hand is. Ik had al geen zin in dit feestje, volgens Lau was het wel okee, maar dit zint mij niet".