31 oktober

Oktober 2015

Buzzz buzzz

5 berichten gemist.

Het is 8:00 's ochtends, schooldag, ik kom druipend uit de douche en ben me gelijk ervan bewust da er wereldnieuws is. Ergens op deze aardbol hebben zich binnen de 20 minuten die ik in de badkamer moest doorbrengen en daardoor niet online kon zijn, ongetwijfeld gebeurtenissen voltrokken waar ik accuut door mijn beste vriendin Eva op de hoogte gebracht moest worden. Want zonder het te checken weet ik al dat die 5 berichten van Eef zijn. Haar ontgaat niets, zij is in haar eentje een hele nieuwszender. Vooral lokaal nieuws, liefs smeuïge gossip is haar specialiteit. En als een goede beste vriendin dat betaamt, deelt zij gelijk haar opgedane kennis met mij, de wereldvreemde new kid in town.

Tussen het opdrogen en kleren aantrekken, lees ik haar breichten:

"Alloha schoonheid.... zal ik je gelijk op deze sombere grijze herfstdag met een geweldig nieuwtje blij maken ?"

Eef is nooit zo kort van stof en kleedt graag elk berichtgeving met extra versieringen aan.

"Nien, je mooie grote groene ogen zijn toch wel open? Je bent niet vergeten dat wij vandaag opnieuw de arme sukkelige slungelige schoolgaande puberbewolking met onze schitterende aanwezigheid moeten opvrolijken?"

Als Eef nou eens net zo haar best voor taal deed als voor het opstellen van haar berichtjes, zou zij een paar tekorten minder staan.

"Hello, earth to Ninon... do you copy?"

Zo Eef.... die is totaal film obsessed. Vooral van die foute Amerikaanse actie films. Zij kijkt ze allemaal en kent ze allemaal. Zij kan een heel gesprek voeren door alleen maar zinnen uit films te quoten. Bij ieder ander mens zou dat enorm storend zijn, maar Eva is natuurlijk wel zo'n meisje dat overal mee wegkomt. Niemand kan zich aan haar ergeren en mocht ooit iemand boos op haar zijn, dan is dat ook gelijk over. Met haar mooie glimlach en onschuldige blik kan zij gewoon iedereen inpalmen. Zowat alle jongens zijn op haar verliefd en alle meiden willen haar beste vriendin zijn. Waarom ik dat dan mocht zijn is mij een raadsel. Misschien omdat ik niet zo lang in deze stad woon en vanaf het begin, me er niet van bewust dat zij op onze school een haast konninklijke status geniet, eigenlijk normaal met haar omging.

"NINONNNNNNNNN........"

Dat mensen niet eens doorhebben dat je in een whatsapp bericht niet kan schreeuwen, dat dat geen zin heeft, dat als de ander tot nu toe niet gereageerd heeft, het nu niet dor schreeuwende hoofdletters gaat gebeuren. Daar moet ik altijd zo om lachen....

"Okee, als je weer eens bij de levenden bent, hoor ik het van jou".

Mijn mobiel geeft nu 8:05 aan. Ik ben klaar met aankleden, moet nog fietssleutel zoeken die ik gisteren ook al kwijt was (onder het nadenken speur ik snel door mijn kamer en zie ik ergens van onder mijn boek Wiskunde een stukje sleutelhanger uitsteken, waarmee bovengenoemende actiepunt gelijk uit mijn lijst mentaal wordt geschapt), jas aantrekken. Dit geeft mij nog 5 minuten voordat Eva voor mijn deur staat om samen naar school te fietsen. Zelf vertrekt zij over 2 minuten en aangezien haar mobiel als een soort infuus aan haar vastgekoppeld is, dan weet ik dat ik nog genoeg tijd heb om te beantwoorden.

"Hey Eefie... ik was douchen... wat is het nieuws?"

Amper 10 seconden later volgt het antwoord:

"OMG Ninonneke, je hebt geen idee..... Life is like a box of chocolate... Serieus, je weet nooit wat je kunt verwachten. Dit is echt te gek!!! Ik kon er amper van slapen... Je gaat het geen moment geloven. Wacht... dit moet ik je face-to-face vertellen. I see you in 5"

En nog geen 5 minuten later staat de beeldschone Eva voor mijn deur, haar lichblauwe ogen glanzend van opwinding. Het hele verhaal komt in een keer uit. Ik krijg niet eens de gelegenheid om iets aan dit eenzijdige gesprek toe te voegen. Ik geniet van haar enthousiasme en laat me mee slepen in haar in eerste instantie onsamenhangend verhaal. Beetje bij beetje begint het mij duidelijk te worden. Toen zij gisterenavond na de balletles naar huis kwam zat tussen de post een ouderwets uitnodiging voor haar. Dat al vond zij te gek. Niet zo'n per mail rondgestuurde uitnodiging, geen snel appje met tijd en plek vermeld. Nee, een heuse brief in een zilvergrijze envelop. Het was een uitnodiging voor een Halloween feest op zaterdag 31 oktober. In de paar maanden sinds ik Eva had leren kennen en van nieuw meisje tot beste vriendin was omgetoverd, was het mij opgevallen dat met haar verslaving voor films ook een voorliefde voor verkleedpartijen gepaard gaat. In haar kledingkast hangt een heel verzameling pakjes, jurken en andere kostuums en ik zou niets eens verbaasd zijn als bleek dat zij een hele filmstudio heeft beroofd. Ook weet ik dat zij graag zelf achter de naaimachine kruipt om voor haarzelf, haar 2 broertjes en haar zusje verkleedpakken te maken. Zij krijgt doorgaans niet uitgepraat over haar laatste creatie. Uiteraard wordt mij tijdens onze fietsrit extra duidelijk dat Halloween haar lievelingsfeest is. Samen met haar hele gezin versieren zij elk jaar hun hele huis en tuin, zoals ik dat op tal van foto's kon zien. Een uitnodiging voor een Halloween party was voor haar al genoeg geweest om van blijdschap rondjes door haar huis te rennen. Gelukkig is Eva's vader zeer vermogend en hun huis ruim genoeg om heel wat rondjes te rennen zonder wie dan ook te storen. Eenmaal bijgekomen van de eerste vreugdegolf, was zij op haar kingsize bed ingestort en had de uitnodiging verder gelezen.

"En dat is dus het allervetste, my dear Watson. Het feestje wordt gehouden in het oude spookhuis".

...... het oude spookhuis.... dat zegt mij dus niets.

"O, maar natuurlijk! Sorry, Nientje, ik was totaal vergeten dat jij net nieuw bent. Je weet toch het huis aan het einde van het pad, na de nieuwe kerk? Als je na de grote eikenboom naar links gaat? Als je op het pad blijft lopen kom je boven de klif en daar staat het oude spookhuis. Very crippy is het daar. Met het geluid van de zee beneden heb je echt het idee dat je in Menderley woont en Rebecca achter jou aan komt. Het is natuurlijk geen echte spookhuis. Het is alleen al misschien wel 30 of 40 jaar verlaten. Mensen hiervandaan spreken er niet graag over, er is blijkbaar ooit daar wat gebeurd, maar ik heb nooit kunnen achterhalen wat het was, maar ik heb tot nu toe ook niet echt mijn best gedaan. Beetje mysterie is ook wel spannend, vind je niet. Ik kan het niet eens geloven, nu gaan wij daar voor een Halloween feestje..."

Ik kijk haar iets verbaasd aan.

"Hoe bedoel je 'wij'? Ik heb geen uitnodiging gekregen, ik weet niet eens wie daar woont, ik ken die mensen niet"

"Ach, tiny insignificant detail, Ninon. Want nu komt de beste part van het verhaal: ik heb ook geen flauw idee wie die brief heeft gestuurd. Ik wist dat jij er geen een had gekregen omdat je niet zo lang hier woont, maar ik heb rondgevraagd. Iedereen is uitgenodigd. Nou ja, iedereen... iedereen die het er toe doet! Je weet wel... En jij gaat mij als mijn introducé"

Nou, ik weet niet zeker of ik wel weet wie zij bedoelde met iedereen die het er toe doet, maar ik heb zelf best wel zin in een feestje dus ik zeg dat ik graag mee ga. En de paar minuten die ons resteren voordat wij op school aankomen spenderen wij aan het kletsen over onze kostuums zonder ons af te vragen wie nu de nieuwe eigenaren van het huis waren en wie de uitnodigingen had rondgestuurd.