31 oktober

Samenzweringen

Ik kom de kantine binnen en spot Stef gelijk. Alleen aan een tafel met schriften om zich heen, een zak lolly en een dikke hamburger voor zich. Niet wat je noemt een gezonde maal. Het valt me op dat hij een Star Wars shirt aan heeft en dat ik hem eigenlijk nooit iets anders heeft zien dragen. Niet dat het altijd dezelfde shirt is, maar het is altijd Star Wars. Mocht het gesprek tussen ons ooit stil vallen, dan kunnen we ons als fans onder elkaar altijd met Luke, Han en Leiah bezig houden.
"Hey..."
"Hi there, new kid on the blok! Of moet ik zeggen, een van de twee new kids on the blok?"
"Sorry, geen idee waar je het over hebt, Stef"
Intussen leg ik mijn spullen neer en ga ik naast Stef zitten. We hebben "met elkaar afgesproken" om aan onze wiskunde opdracht te werken. Althans dat denkt hij. Ik wil hem natuurlijk over zijn mogelijke theorieën omtrent de dood van Belle overhoren. Stef is eigenlijk best een leuke jongen. Eva heeft mij wat dat betreft wel door als zij mij over mijn voorkeur voor nerds plaagt, ik val inderdaad op dit soort slungelige, onhandige, slimme jongens die zich eindeloos in de details van natuurkundige vraagstukken verdiepen variënde van het ontstaan van zwarte gaten tot de snelheid waarmee marshmallow in het vuur smelten, afhankelijk van de felheid van het vuur en de windrichting, die met hun 5 jaar toch een lepel in de magnetron hebben gestopt en de magnetron op volle vermogen hebben aangezet om het effect hiervan te kunnen observeren en op hun 16de 's ochtends, 's middags en 's avonds bezig zijn de zes overgebleven wiskundige millenium vraagstukken op te lossen. Zij maken het leven voor mij zo veel lolliger dan matte, niet creatieve, opervlakkige "mooi boys". Daarnaast is Stef helemaal geen lelijk eend. Hij heeft mooi stralende ogen die je altijd diep en doordringend aankijken, vaak genoeg een blosje op zijn wang (door opwinding vanwege een van zijn nieuwe ontdekkingen of soms ook omdat hij echt geen conditie heeft en te laat van huis vertrok), een met sproeten gespikkelde grettige gezicht en schattige blonde krullen waar je je vingers in wilt wikkelen. Ik laat een innerlijke zucht bij de aanname dat deze nerd der nerden waarschijnlijk niet snel op levende, gezonde, doorsnee meisjes valt die niet in categorie Mata Hari of Marylin Monroe passen (en nog, zij interessert hem eerder vanwege haar veelbesproken "zelfmoord" dan om haar uiterlijk). Ik geef me gewonnen en zie gelijk de waarheid onder ogen dat ik voor Stef totaal niet spannend ben! Zonder het wiskundige-plus project had hij mij vast niet eens aandacht geschonken.
"Uiteraard weet je dat niet, daar ben je het new kid on the blok voor. Jij weet niet wie nog meer nieuw op school is"
"Okee, nu ben ik echt de draad kwijt"
"Izzie-meisje, bio, 4de uur, vrijdag, 3de rij van voren, 2de plek van rechts. Voor jou rechts als je van je plek naar achteten kijkt, voor haar links als zij naar het boord toe gedraaid zit. Kwam een paar weken vóór jou binnen, arme schepsel. Niet gelijk opvallend en te kort het nieuwe speelgoed in de winkel om een blijvende indruk te maken. Dus haar grandioze entree in onze kleine gemeenschap is helaas in het water gevallen. Door jou!"
Dit is echt onwerkelijk! Die jongen zit een klas hoger dan ik, wij hebben geen gezamenlijke les, en hij weet feilloos te vertellen wie waar zit in elke klas!
"Nou bedankt Stef! Nu heb ik het entree van ene Lizzie die ik niet eens ken volledig geruineerd"
"Het is Izzie en niet Lizzie. Lizzie was te Elizabeth Benettig voor haar geweest. En jij had trouwens ieders entree verpest, daar kun jij niets aan doen"
Hij spreekt die woorden uit terwijl hij een gigantische hap neemt uit zij driedubbele hamburger, wat bij mij ontzag wekt en de tot nu toe onbeantwoorde vraag nog eens doet rijzen "waar laten jongens hun voedsel?". Hoe meer zij eten hoe dunner en langer zij lijken... bij mij gaat dat net andersom. Ik ben even stil en probeer zijn opmerking volledig te vatten. Betekent het dat hij mij wel heeft opgemerkt? Maar Stef merkt alles op. Wil dat dan zeggen dat hij mij iets meer heeft opgemerkt dan wat hij altijd ziet? Zou Stef mij wel een kleine beetje leuk en interessant vinden, al heb ik JFK niet vermoord en weet ik niet wat er zich de Bermuda driehoek afspeelt? Eventjes kijk ik hem verwaard aan en, verstoord door mijn stilte, richt hij zijn blik naar mij, zijn mond nog vol en een dieprode kleur op zijn wang. Door de grote stuk brood in zijn mond versta ik weinig van het gemompel dat volgt, iets over de kleur van mijn haar en dat kan ik me voorstellen want zo'n rood weelderig bos zie je niet vaak. Ik besluit deze ongemakkelijke situatie af te breken en ga op luchtige toon verder met ons gesprek in de hoop iets uit te lokken.
"Ik heb haar inderdaad niet onthouden. Te veel indrukken die ik moet verwerken. Al die nieuwe gezichten.... Gelukkig heb ik meestal Eva bij mij om mij erbij te helpen. En mij van nuttige info te voorzien"
Inmiddels is zijn mond leeg.
"O, ja? Zoals?"
Dit voorzetje moet ik gelijk inkoppen.
"Jij bijvoorbeeld!"
Hij legt zijn hamburger neer en start mij ineens heel geïnteresseerd aan.
"Wat heeft zij dan over mij verteld?"
"Je weet wel, dat je erg slim bent, vriendelijk natuurlijk, een goede vriend van Kris en Laurens. Heel behuulpzaam. En een voorliefde hebt voor samenzweringen"
"Zei zij dat echt?"
"Ja, klopt het niet, soms?"
"Ach ja, zij had ook knap, charmant en onweerstaanbaar kunnen zeggen, maar daar was je zelf achter gekomen"
"Heel grappig, mister modest. Maar ik bedoelde dat van de samenzweringen. Zij vertelde zelfs dat jij een website erover onderhoudt"
Het is duidelijk dat ik nu zijn volle aandacht heb en ga op dezelfde manier verder:
"Ben je dan zo'n Roswell-mens, die denkt dat de Amerikaanse regering het bestaan van buitenaardse wezen verborgen houdt?"
"Een Roswell-mens? Nu ben ik beledigd. Roswell is voor amateurs, Ninon. Natuurlijk heb ik het erover op mijn site. Daar wil men over horen. En ook over de maanlanding. Totaal nep, weet je dat?"
In een snelle beweging pakt hij zijn laptop en zoekt hij zijn site op.  Ik zie allerlei kopjes: AIDS, Marylin (dacht ik het niet?), Illuminati, subliminale advertenties en nog een aantal.
"Geloof jij daar helemaal in?"
Hij haalt een chuppachup uit het zakje, stopt hem in zijn mond en maakt een aantekening op een notitieblok voordat hij antwoord geeft. Ik begin het vermoeden te krijgen dat het eeuwige aan een lolly zuigen van hem deel uitmaakt van het tandpasta- conspiratie-onderzoek waar Eva het een paar dagen erover had.
"Nou ja, geloven is niet echt het juiste woord. Er kloppen dingen niet, we worden voorgelogen en als je verder zoekt kom je er toch achter dat zaken anders in elkaar steken dan je verteld wordt. Je weet wat zij zeggen: it's what the government wants us to think. Neem nou mijn laatste theorie. Je weet dat momenteel experimenten worden gehouden op biggen. Menselijke cellen worden in varkensembryo's geplaats om zo donororganen voor mensen te creëren. Een onderzoekslaboratorium heeft een heel stuk land in Amerika gekocht om deze experimenten uit te voeren. Daar worden dus biggen geboren met mensencellen. Maar die cellen kunnen zomaar hersenscellen worden. Huidscellen, bijvoorbeeld, die hebben ook uiteinden die informatie geleiden. Dat kunnen zomaar breincellen worden. Die doktoren Frankensteins daar hebben per ongeluk een nieuwe ras gemaakt, half varken half mens die op een dag boos gaat worden en zich op ons gaat wreken. Planet of the apes maar dan met miss Piggie in de hoofdrol..."
Hij scrollt naar de juiste link en zie ik allerlei artikels die zijn theorie onderbouwen. Het ziet er heel professioneel en geloofwaardig uit.
"Wat vind jij?"
"Wil jij serieus mijn mening erover?"
"Ja natuurlijk! Vind jij het onzin?"
In zijn stem hoor ik iets van twijfel en angst. Wel een beetje gek dat deze zwaar hoogbegaafde jongen waarde hecht aan de mening van zo'n alleen een beetje intelligente mens als ik. Maar ik doe mijn best.
"Ik vind het helemaal geen onzin. Zoals jij het vertelt is het juist heel aannemelijk. Misschien hebben die nieuwe wezens alleen helemaal geen kwaaie bedoelingen maar zijn vreedzaam maar zullen ons naar een betere toekomst leiden. Die biggetjes zijn niet per sé evil. Het hoeft toch niet gelijk dood en bederf te betekenen?"
Hij kijkt mij geamuseerd aan. Hij denkt even na roept ineens enthousiast:
"Tja Ninon, jij bent de eerste die zo'n theorie in iets positiefs omturnt. Ik vind het eigenlijk een heel leuke idee. Daar kan ik wat mee. Dank je wel!"
Hij ziet er oprecht dankbaar uit.
"Waar kan ik jou mee helpen? We gingen toch aan ons wiskunde werken? Misschien kan ik voor een vette tien voor ons beiden zorgen"
"Dat zou sowieso erg fijn zijn, al wil ik wel wat van leren anders heb ik er niets aan bij de repetitie. Daar kunnen we straks mee beginnen. Maar eerst heb ik je deskundig blik nodig op iets waar ik mee bezig ben"
"Okee, jij maakt mij nieuwsgierig. Waar gaat het om?"
"Om een oud verhaal dat hier plaats heeft gevonden. Bijna dertig jaar terug. Op 31 oktober 1985"
Die blauwe ogen hebben zich aan de mijne vastgepind en laten niet meer los. Erachter zie ik haast een heel goed geoliede machine op volle toeren aan het werk. De hele wereld om ons heen is weggevaagd en alleen hij en ik bestaan nog. Ik voel me totaal meegezogen door zijn denkvermogen.
Het lukt mij om mij even eraan te onttrekken en de volgende woorden uit te spreken:
"Heb jij een theorie over de dood van Belle Redman?"