31 oktober

Bach and Scones

Na school fiets ik langs bij Eva. Zij vroeg eerder of ik mijn kostuum voor het feest nog zou willen passen. Na mijn eerste, mislukte en gelijk laatste poging tot kostuumnaaien was zij uiteindelijk haar geduld verloren en had geroepen dat zij het maar beter zelf kon afmaken. Ik kon haar alleen maar gelijk geven. Niet dat ik geen doorzetter ben, maar naald en draad zijn duidelijk niet aan mij bestemd. In een middag had zij volgens eigen zeggen een verschrikkekijke, angstaanjagende, fantastische zombiejurk voor elkaar gekregen.
Ik had vandaag tot het laatste uur les, maar Eva was eerder vrij en kon alvast alles klaar leggen. Onderweg naar haar schitterende villa, trap ik zo hard als ik maar kan, niet zozeer omdat ik zo nieuwsgierig ben naar haar creatie, maar omdat ik niet kan wachten tot ik haar gezicht zie als ik haar het resultaat van mijn speurwerk vertel. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ik zomaar een date heb. Zodra ik bij haar huis ben, ren ik naar de deur en druk een paar keer op de bel. Kort daarop gaat de deur open en een paar dingen vallen mij gelijk op. Ten eerste staat de muziek op volume 10 en schieten de decibelen door het huis. Het is echter geen tienerband of populaire zanger die ik hoor, maar het diepe geluid van een cello. Ten tweede doet Eva niet open met een naaistuk is de hand maar met een kom vol deeg. Zonder dat ik wat dan ook hoef te vragen, komt zij al lopend naar de keuken met een voor Eva logische verklaring, terwijl ik geagiteerd in haar voetspoor treed:
"Ik word helemaal gek van het idee dat ik straks een hele avond in dezelfde ruimte gaat toeven als Kris. Dit maakt mij zo onrustig... Hoe ga ik het aanpakken? Meestal helpt Bach mij om weer kalm te worden. Mijn moeder is met mijn zus en de tweeling naar zwemles en paardrijden dus kan ik die suite keihard aanzetten. En als dat nog niet genoeg is, bak ik wat scones. Het kneden van de deeg wil wel eens heilzaam werken. Tot nu toe heeft dat weinig resultaat opgeleverd maar we kunnen straks even ook de tree-pose proberen. Maar vertel, hoe was het bij jou op school. Nog wat spannends beleeft?"
Zij heeft haar zin amper afgemaakt of ik als een opgefokte vlo heen en weer begin te springen.
"O Eef, dit ga je niet geloven! Jij wordt zo trots op mij! Dit raad je nooit. Echt, van zijn leven niet! Dit is zo zo zo... ik weet het niet, zo fucking freaking groot"
"Wow, rustig aan Rain Man, wat heb jij vandaag geslikt? Je moet niet zo veel van die energie drankjes drinken. En ik dacht dat ik last had van te veel adrenaline. Kom, ga zitten en explain it to me as if I was a three years old"
En zo begin ik aan mijn verhaal, wat ik over Belle heb ontdekt, hoe ik langzamerhand banden begin te zien tussen haar en de leerlingen die toen bij haar op school zaten en nu kinderen van onze leeftijd hebben en dat ik een geallieerde heb gevonden waardoor ik morgen met mijn eigen ogen de plek des onheils mag aanschouwen. De hele tijd is Eva sprakeloos. Zij knikt regelmatig instemmend en ik hoor zo nu en dan een veelbetekenend "mmmm". Ik zie dat zij echt onder de indruk is. Dat van mijn geplande bezoek aan het huis vooral lijkt haar aangenaam te verrassen. En als laatst, maar niet onbelangrijkst vertel ik haar dat ik ook nog eens een date met Stef heb voor het feest. Nu verwacht ik natuurlijk een stortvloed van woorden en vooral allerlei commentaren over mijn voorkeur voor slimmeriken. Het enige wat gebeurt is dat haar ogen twee keer zo groot worden, haar mond langzaam opengaat en zij amper een paar zinnen eruit krijgt:
"Jee, Ninon, dit ís huge. Hoe jij dat voor elkaar hebt gekregen...."
Ik ben helemaal verrukt. Ook blij dat zij mij niet begint te kisten over Stef. Ik was al voorbereid op allerlei verwijzingen naar The theorie of everything.
"Ja, goed he"
"Tja, ik moet echt even bijkomen"
"Dat snap ik. Wel bijzonder. Nu begrijp je waarom ik zo totaal uit mijn dak ging"
Ineens verschijnt een heel brede blije vertederende glimlach op haar mooie gezicht.
"En weet jij wat dat helemaal betekent?"
"Ja, dat we misschien ooit erachter gaan komen wat er met Belle Redman is gebeurd"
Zij maakt een gebaar met haar hand alsof zij een onbelangrijk detail van de tafel veegt.
"Ja, ja, dat natuurlijk ook. Maar nog belangrijker: als jij met Stef gaat, dan kunnen we een dubbeldate regelen en ga ik met Kris naar het feest"
Nu straalt zij helemaal. Zij zet haar kom neer, haalt de deeg eruit en begint het uit te rollen.
"Dit is geweldig Nien. We hoeven alleen maar ervoor te zorgen dat wij op school de jongens tegen komen en dat jij het gesprek met Steg aanknoopt. Subtiel laten we het onderwerp van het feest vallen en manoeuvreren we zo dat Stef zomaar een dubbeldate voorstelt. Sil gaat toch al met Lau, hoorde ik van Marie. Kris blijft anders alleen achter en moeten we nu snel toeslaan voordat een van de andere barbie-pop denkt dat zij hem zomaar kan opeisen. Ik heb de hele tijd zo'n vermoeden dat die gekke Roos, niet dikke Rosie, maar de andere afgelikte boterham die met te diepe decolleté's en te lage heupbroeken onze school extra onaangenaam voor het oog maakt, de hele tijd zit te loeren totdat zij een move kant maken. Zodra zij van jou en Stef hoort, gaan die twee hersenscellen in haar verder lege hoofd overuren maken en gaat zij de conclusie trekken dat Kris alleen op de wereld is"
Ik kan het niet laten keihard in de lach te schieten
"Echt Eef? Ik vertel je dat ik op weg ben naar het oplossen van een dertig jaar oude moord en jij reageert alleen op mijn date met Stef"
Ook zij moet een beetje lachen en zegt semi-serieus
"Kwestie van prioriteiten stellen! Okee, je hebt gelijk. Je bent super goed op weg en ik ben erg trots op jou. Ik wist het gelijk toen ik je voor het eerst zag. Jij kwam binnen, een kleinere versie van een vleesgeworden Brianna Fraser, en ik was me gelujk van je grote potentieel bewust. Ik heb je niet voor niets tot nieuwe best friend benoemd, he. Een paar hadden geprobeerd het zo ver te schoppen, maar nee, ik wachtte op the one, op mijn Neo. En kijk, dit was de goede keuze!"
Om daarna met een bezorgde blik toe te voegen:
"Maar ik maak me wel zorgen om dat Roos-gevalletje. Ik zou zelf nooit op zo'n leeg omhulsel vallen. Wat heeft zij te vertellen? Niets toch. Maar ja, jongens zijn visueel ingesteld en zij heeft een appetitelijke voorgevel die helaas respect afdwingt. Misschien wel nep allemaal, maar Kris zou zo maar als een blinde verwaarde bij erop af kunnen vliegen"
"Eva, serieus, dit meen je niet. Die jongen heeft voor niemand anders ogen dan voor jou. Hoe kun je dat niet zien, Sherlock? Dat meisje interesseert hem voor geen meter. Zij zat tijdens de cultuurdag zowat bij hem op schoot, wass de hele tijd een soort van naar hem toe aan het knipogen en lachte als een domme schaap zodra hij zijn mond opendeed, al was het maar om te vragen of hij naar de wc mocht en weet jij wat hij deed? Hij keek om de 2 minuten jouw kant op om te checken of je een keer eindelijk hem een blik wilde schenken, terwijl jij versteend voor je uit staarde in de angst zijn blik te kruisen. Dit is echt te gek voor woorden. Vergeet dat Roos-mens, we gaan een date voor je fiksen, dat beloof ik je. En in die tussentijd gaan we zomaar het grote mysterie rondom Belle's dood ontrafelen, okee?"
Zij zucht van opluchting
"Okee, dokter love, ik zie het nog niet helemaal maar ik wil je maar al te graag geloven. Kom, ik zet die scones in de oven en we gaan onze kostuums passen. Even verkleedpartijtje spelen"
Een halfuurtje later sta ik voor de spiegel, omgetoverd in zombie, met schmink en al. Eva heeft zich totaal uitgeleefd en wat ik zie in mij evenbeeld doet mij denken aan een andere 16-jarige meisje dat haar eigen Halloween feest niet heeft overleefd. Morgen zal ik met Stef naar haar ouderlijke huis gaan en neem ik me voor rond te kijken of ik nog iets nuttigs vind dat mij kan helpen achter de toedracht haar dood te komen.