31 oktober

Onder de grond

  Het wordt mij snel duidelijk dat de gangen de afgelopen dertig zelden gebruikt zijn. Claire gaf in haar dagboek aan dat haar vader ervoor had gezorgd dat zij netjes en schoon waren, zodat zij ze makkelijk kon gebruiken, maar daar is weinig van terug te vinden. Met behulp van Stef's zaklamp ontdekken wij donkere, vuile gangen, met aardig wat muizenkeutels op de grond en vluchtig bemerken wij een aantal bewoonde en verlaten spinnenwebben voordat Stef de lichtstraal definitief naar de grond richt. Er is geen twijfel over dat iemand her onlangs is geweest. Er zitten voetvegen in de stoffige grond, en zo te zien van meerdere personen. Wij zitten op het juiste spoor en gaan de gang verder in, Stef als eerste, ik gelijk na hem en achter mij Eva en Silvia. Toen Claire hier woonde en de gangen gebruikte was zij een klein en tenger meisje waardoor deze gang haar waarschijnlijk hoog en breed leek, maar voor ons is dat een smalle, lage, duistere ruimte waar wij het einde niet van zien. Ik durf amper de muur aan te raken uit angst dat ik mijn hand op een spin of ander kruipend beest zet. Wij beginnen met lopen, allemaal stil en geconcentreerd, waardoor ik alleen het ademen en de voetstappen van de anderen waarneem, en af en toe het geklaag van Silvia. Ik voel zo nu en dan iets tegen mijn haar en mijn nek zwerven, of misschien beeld ik me dit in. Ik maak me zo klein mogelijk om me nergens tegen aan te stoten. Dit geeft mij een heel claustrofobisch gevoel en ik leg mijn hand op Stef's schouder om mezelf gerust te stellen. We vorderen heel voorzichtig en Stef zegt zacht tegen mij, terwijl hij met het lampje de grond blijft beschijnen:

"Er moet hier toch een licht zijn, ik heb vast een schakellaar gemist. Claire was niet het meisje om in een donkere gang op avontuur te gaan. Haar vader had alles eraan gedaan zodat zij zich hier veilig en op haar gemak zou voelen, en in alle vrijheid overal door het huis ongezien kon lopen. Hij heeft vast ergens een peertje opgehangen en die wil ik vinden"

Hij houdt op met lopen en roept:

"Even wachten, ik wil op de muren schijnen. Kijken jullie mee of jullie een schakelaar zien? ".

Wij staan gelijk allemaal stil en houden onze adem in. De lichtstraal verlaat de grond en verschijnt op de muren, die van wit tot zwart zijn blijkt te zijn, met alle tinten grijs ertussen in. Zij zijn wel glad, ooit waren zij vast mooi gestukt. Wij turen waar het lichtstraal valt maar wij kunnen geen schakelaar vinden. Stef verandert van tactiek en beschijnt het plafond op zoek naar een peertje en al snel is het raak. Boven Eva's hoofd hangt een ouderwets gloeilamp. Het draad erin lijkt nog heel waardoor wij denken dat hij het straks gaat doen. In plaats van opgelucht kijken wij echter verschrikt als wij net erboven een heel dikke zwarte spin zien hangen, zo'n harige exemplaar die je niet in het echt wil treffen. Mijn haren gaan eroverheen staan en mijn mond voelt erg droog aan. Naast mij kan Silvia haar gevloek niet inhouden en uit Eva's mond komen bijzonder kleurrijke scheldwoorden waarvan ik niet wist dat zij op een levend wezen van toepassing kunnen zijn. Wij blijven alle drie bevroren en kunnen onze ogen van deze horrorspin niet afwenden, uit angst dat het monsterlijke beest over superkracht blijkt te beschikken en ons in een sprong onverwachts aanvalt.

"Jullie weten toch dat deze spin niets doen en daar rustig op een lekker hapje wacht. Bovendien zijn spinnen harstikke nuttig. Weten jullie van hoeveel irritante zoemende muggen zij ons verlossen. Jullie zouden haar moeten bedanken".

Het geluid van Stef's stem doet ons schrikken en het liefst hadden wij hard gegild, maar wij zijn daar te veel voor onder de indruk en willen Spiderman's zusje vooral niet kwaad maken.

"Jeetje Stef", roept Silvia boos, "doe normaal. Ik schrok me kapot!"

Stef zucht en vloekt zachtjes. De spanning is er wel door gebroken en er valt een last van mijn schouders. Ik probeer de situatie wat luchtiger te maken.

"Sorry, Stef, wij simpele meiden kunnen niet gelijk de schoonheid en nut van een spin waarderen. Het kruipt, het heeft haar en het ziet er kwaadaardig uit. Nee, ik weet het, het niet netjes om zo'n schepsel op haar uiterlijk te beoordelen, maar helaas, soms gebeurt dat en moet zij ermee leren leven!"