31 oktober

Lichtshow

Voor het eerst sinds ik hem ken is Stef sprakeloos. Hij kijkt mij verbaasd aan, alsof hij mij voor het eerst echt ziet.
"En? Weet jij er iets van? Zegt die naam jou iets? Komen jouw ouders uit deze stad? Als jij het bestaan van een nieuwe, verborgen ras heeft ontdekt, is het vast kinderspel voor jou om meer over de dood van Belle te komen te weten"
Hij schudt een paar keer zijn hoofd en is weer bij zinnen.
"Ja, natuurlijk heb ik ervan gehoord. Er gaan al jaren geruchten erover. Althans voor wie weet goed te luisteren. De vraag die ik me stel is meer hoe jij aan die naam komt? Jij bent hier net en heb gelijk je vinger gezet op het grootste, opwindendste mysterie van die stadje. Er was maar één deksel op één beerput en die trek je zomaar open. Waarom ben jij ermee bezig?"
Ik zucht en moet zoeken waar ik het beste mee kan beginnen.
"Ik weet het eigenlijk niet. Puur toeval. Eva kwam met de uitnodiging voor Halloween, begon over het spookhuis en van het een kwam het ander. Ik ben op internet gaan zoeken en kwam het verhaal van haar dood tegen. Maar toen ik haar foto zag, vond ik het niet te rijmen. Dat meisje heeft geen zelfmoord geplegd, dat kan ik niet geloven. En dom was zij niet, dus een ongeluk op een voor haar zo vertrouwde plek lijkt mij ook een beetje vergezocht. Ik kan me ook niet voorstellen dat jij nooit met vragen hebt gezeten. Ik weet zeker dat jij al een paar dingen hebt onderzocht. Dus kom, vertel! Wat weet jij?"
Stef gaat verzitten en haalt zijn hand door zijn haar. Hij heeft duidelijk al erover nagedacht. Dit is voor hem geen nieuwe materie. Hij lijkt voor zichzelf te moeten beslissen of hij die informatie met mij wil delen. Ik probeer hem erbij te helpen.
"Anders begin ermee mij te vertellen of je zaterdag naar het feest gaat"
"Ja, daar ga ik zeker heen. En wel om twee redenen. Ik ben anders geen feestganger, ik hou me liever met spannendere dingen bezig.  De eerste reden is dat ik de "lichtshow" mag verzorgen. Via via aan die klus gekomen. Mijn vader kwam ermee. Een eenmalige klant had bij hem specifiek om mij gevraagd. Zijn dochter wilde een Halloween party organiseren. Er moest een lichtshow op de gevel komen en zij had gehoord dat ik dat vaker heb gedaan. Dus heb ik wat moois bedacht en het tesultaat wil ik natuurlijk zelf komen bewonderen. En uiteraard in de gaten houden of alles zoals gepland loopt. Mijn vader had die naam niet onthouden, van het kind niet en van de klant niet. Hij had alleen aangegeven dat ik de verlichting thuis mocht onderwerp, de spullen die ik nodig had aan het personeel op bepaalde dagen  doorgeven en op een afgesproken datum bij het oude spookhuis komen opdagen en alles gered zetten. Dat is trouwens morgenmiddag. Een spookhuis is het trouwens inmiddels niet meer want de afgelopen twee maanden is er hard aan gewerkt het huis in zijn oude glorieuze staat te herstellen. Ik was er dit weekeinde met mijn "verlanglijstje" en geloof me, het zag er ongelooflijk uit!"
Nu ben ik nieuwsgierig geworden.
"Heb je dan die klant gezien? Of het meisje? Wie is zij?"
"Geen idee, kan iedereen zijn. Misschien zit zij niet eens bij ons op school. Zij kan naar een andere stad naar school gaan, want dat huis ligt eigenlijk aan de grens tussen twee steden. Of naar een internaat. Dat doen die rijke lui vaak. Het huis was beneden nog aardig leeg. Geen foto's te zien. Dat is dus de tweede reden dat ik per se naar het feest wil. Want ik geloof niet dat ik morgen nog iets kan ontdekken. Behalve de kokin, het kamermeisje en de "butler", is er verder niemand als ik daar toef. Dat is echt geen toeval! Tijdens het feest zal degene die het georganiseerd heeft zeker aanwezig zijn en ik wil weten hoe het zit!"
"Denk jij dat dit allemaal iets met Belle te maken heeft? Ik bedoel, de plek, de datum, het feest. Het kan toch niet zomaar zijn. Er moet een verband zijn tussen zijn"
"Dat zou je inderdaad denken". Hij wijdt verder niet uit.
Nu wil ik toch meer over Belle's dood weten.
"Kom op Stef, nu je begonnen bent, laat mij weten waar je achtergekomen bent. De dood van Belle, dat was niet zo maar een ongeluk toch? Er was meer aan de hand?"
Hij slaakt een zucht en geeft uiteindelijk toe.
"Nee, dat denk ik ook niet. Je weet toch wie Marie is? Dat meisje met paars haar, van jouw literatuurles op de maandag. Zit net achter jou op haar kauwgom als een wilde koe tekeer te gaan"
Dit keer ben ik niet eens verbaasd meer dat hij weet waar Marie en ik zittenop de maandag tijdens een les die hij niet eens volgt.
"Die met de neuspiercing bedoel je?"
Stef moet even lachen.
"Nou, met de fake-neuspiercing. Haar vader is politieman, onderzoeksteam. Net als haar opa. Zij is de achternicht van Kris, heeft Eva je dat niet verteld? Afijn, ik heb haar een keer tijdens de pauze erover laten praten. Volgens haar zijn bij hun thuis de woorden "Belle Redman" totaal taboe. Zij is echt degene van wie je de naam niet mag uitspreken. Mocht iemand per ongeluk erover beginnen, wordt die flapuit de mond stevig gesnoerd. Je zou toch denken dat de politieman die destijds met het onderzoek belast was meer moet weten en na 30 jaar erover mag praten. Maar nee, niets!".
Stef zwijgt een tijdje en ik laat zijn woorden tot mij dringen.
"Dus Marie en Kris zijn familie van elkaar?"
"Ja, Marie's moeder is de nicht van Kris zijn vader. En de beste vriendin sinds de basisschool van zijn moeder, die de praktijkdeur van Eva's vader plat loopt vanwege depressie. Hun opa's zijn tweelingbroers. Eigenlijk, waren, want de opa van Kris is al een hele tijd overleden. Toen Kris zijn vader klein was. Hij was altijd dronken. Volgens mij vader was hij een geschikte man. Hij coachte hun voetbalteam toen zij klein waren "
Hij vangt mijn verbaasde blik op.
"Ja, ik weet het, je kunt je mijn vader niet als spotman bedenken. Toch was hij best een verdienstelijke doelman, voordat hij zo dik werd! Mijn moeder vertroetelt hem te veel!"
"Maar die opa was dus hun coach?"
"Ja, een wereldvent, zegt mijn vader. Altijd met die jongens op pad. Organiseerde kampen in de vakantie, bemoeide zich met hun schoolwerk, altijd iedereen aam het aanmoedigen. Constant normen en waarden op het veld en erbuiten aan het bijbrengen. Leek qua karakter totaal niet op zijn broer die veel sluwer was. Die ging echt over lijken. Waarom de opa van Kris ooit begon met drinken weet mijn  vader niet. Zijn huwelijk liep stuk, de vader van Kris bleef bij zijn moeder wonen en die ouwe dronk zichzelf dood. Op een dag dronk hij een glas te veel en gaf zijn lijf het op. Het gebeurde binnen een paar jaar, net toen zijn zoon ging studeren".
"Wat heftig zeg? Weet jij hoe oud de vader van Kris nu is?"
"Hij zat een paar klassen lager dan mijn vader. Maar zij zijn ongeveer dezelfde leeftijd, mijn vader had alleen twee groepen overgeslagen en zat daarom hoger. Buiten het voetbal gingen zij niet zo met elkaar om. Dat kun je je wel voorstellen. Wel met Eva's vader die met hem in de klas zat. Mijn vader is nu 46, de vader van Kris ook zoiets. En die van Eva 48".
"Dus 30 jaar geleden...."
".... waren zij 16 en 18 ja, dat had ik ook berekend Einstein!"
Ik moet toch even glimlachen, want hij zei het bijna liefkozend. Ik merk ook dat we heel leuk met elkaar kunnen praten en dat hij het ook naar zijn zin heeft.
"Nee, wat ik ermee bedoel..."
Nu moet Stef hard lachen en hij onderbreekt mij:
"Dat weet ik slimpie, je bedoelt ermee te zeggen dat zij allemaal Belle hebben gekend en dat de vader van Kris in dezelfde jaarlaag, misschien zelfs in dezelfde klas zat. Ook Marie's moeder zat toen hier op school!".
We kijken elkaar samenzwerend aan.
"Weet je, zegt Stef ineens, misschien heb ik morgen wel een assistente nodig voor de lichtshow.  Wil je mee?"
"Ja, natuurlijk wil ik mee".
Ik moet mijn best doen om niet heen en weer te gaan springen.
Op dat moment gaat de bel en pakt Stef snel zijn spullen op.
"O, maar we hebben niets aan ons wiskunde gedaan".
Ik kijkt hem geruststelkend aan:
"Ach, maak je geen zorgen, we hebben nog tijd. Het is ook een extra project he. Niets verplichts. De dood van Belle oplossen is ook een uitdaging. Voor de wiskunde spreken we nog een keer af"
"Dat doen we!"
Hij staat op en wil weg lopen, maar draait zich nog om. Op een zo nonchalant mogelijk toon zegt hij:
"Weet je wat ook kan? Dat we samen naar het feest gaan. Dan kunnen we samen onderzoeken wie onze gastheer is!"
Ik zie in zijn blik dat die losse houding echt gemaakt is en dat hij mij in feite echt uit vraagt. Ik probeer mijn zenuwen onder controle te houden en zeg zo neutraal mogelijk:
"Dat lijkt mij een erg leuk idee!"
En weg is hij. Ik kijk hem na en realiseer mij dat ik een date heb voor het feest. Niet dat ik op een heel romantische manier ben gevraagd, maar wel door de leukste jongen van de school.