31 oktober

Wie is safe?

  We zitten naast elkaar op het bed. Het dagboek ligt nog open op mijn schoot. Wij hebben beiden een moment nodig om alles wat wij hebben gelezen te laten bezinken. Stef is de eerste die de stilte doorbreekt, maar met andere gedachten dan de mijne:

"Nu weten wij wat er gebeurd is! Althans, als dit om een echt dagboek gaat en als dat meisje werkelijk getuige is geweest van de moord op haar zus".

Uiteraard ik had moeten verwachten dat Stef niet zomaar zou aannemen dat dit allemaal waar was. Voor hem kan het net zo goed een grap zijn, het werk van een zieke geest, een complot, een spelletje dat buitenaardse wezens die ons observeren voor hun eigen lol met ons spelen, een enkelreis in de twilight zone, een droom, alles kan.

"Geloof je dan niet dat wat zij geschreven heeft de waarheid is?"

"Dat is het niet, maar ik wil wel alles uitsluiten voordat wij ons hierin storten. Het is nogal wat, wat zij beweert!".

"Laten wij met het begin starten: geloof je dat Belle een zusje, Claire geheten, had?"

"Dat weet ik dus niet. Iemand kan net zo dit allemaal verzonnen hebben. Ik heb nog nooit van een zusje gehoord".

"Waarom zou iemand dan zoiets verzinnen?"

"Ninon, er zijn mensen die veel gekkere dingen verzinnen, zomaar, zonder andere reden noch motief dan het verzinnen zelf. Ik sta nergens meer van te kijken!"

"Ja, maar moeten wij altijd ervan uitgaan dat wij genept worden, dat anderen het op ons hebben gemunt, dat wij door instellingen worden beluisterd, dat mensen voor hun plezier een loopje met ons nemen?"

"Je hoeft niet ervan uit te gaan, maar het is wel slim als je dat doet!"

"Stef, ik kan niet zo leven! Altijd achterdochtig en op mijn hoede. Dan word ik maar gefopt en lachen de marsmannetjes zich rot om mij, ik moet iets kunnen aannemen. Anders stop ik ermee, ga ik naar huis en wil ik nooit meer over Belle horen".

Hij kijkt mij een moment aan, slaakt en zucht en haalt een hand over mijn geschminkte wang.

"OK, laten we zeggen dat dit allemaal klopt! Claire bestaat, heeft alles gezien maar heeft nooit erover kunnen praten. Dit is allemaal dertig jaar geleden , waarom nu? Waarom wachten?"

"Dat weet ik niet, maar als wij blijven zoeken, vinden wij vast meer antwoorden. Wij zijn nu al veel verder dan aan het begin van de avond. Het meisje heeft ons op een missie gestuurd, het beste wat we kunnen doen is ermee doorgaan. Wil je dat ook?"

"Natuurlijk wil ik dat. Al is het maar uit nieuwsgierigheid.... Waar of niet, iemand heeft een leuk speurtocht voor ons uitgezet en ik wil graag tot de schat te komen"

Als hij het zo wil zien, vind ik het prima. Voor mij is het echter anders. Ik heb het gevoel dat wij niet voorgelogen zijn.

"Fijn! Claire heeft dus de moord en de moordenaar gezien en is tijdens de kerkdienst achter gekomen wie het is, en dat is de zoon van de coach. De zoon van de coach is de neef van de politieman. Maar het is dus ook..."

Op dat moment val ik even stil. Ik realiseer mij ineens om wie het hele verhaal draait. Tijdens het lezen van het dagboek was het kwartje nog niet gevallen, er waren zo veel informatie die ik moest opnemen en verteren. Ik had de link nog niet gelegd.

"Ja, zegt Stef die mijn zin afmaakt, je hebt het goed, de moordenaar van Belle is de vader van Kris!"

"O, nee, die arme jongen!"

"Ik vind het niet eens zo verrassend, die man is zo'n engerd. Wat een arrogante type, dat wil je niet weten! Alleen al als hij je aankijkt word je onpasselijk".