31 oktober

De belofte

4 november

Lief dagboek,

Het is me niet gelukt om de afgelopen dagen iets te schrijven. Niets lukt mij. Eten niet. Praten ook niet. Mama heeft mij op school ziek gemeld. Daar hoef ik dus niet naar toe. Ik blijf meestal in mijn kamer, ik lig op mijn bed. Ik huil veel. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb nog niets tegen papa gezegd. Misschien moet ik dat nu wel doen. De politie is er geweest. Ik heb gehoord wat zij zeiden. Zij waren in de keuken en ik kon via de geheime gang alles horen. Zij hebben Belle nog niet gevonden. Zij hebben overal gezocht, ook langs de kust. Toen zij dat zeiden zag ik in mijn gedachten nog haar lichaam wegdrijven. Misschien hebben zij niet goed achter de rotsen gezocht. Of is zij ergens blijven hangen. Misschien was zij nog niet dood en had zij haar hoofd gestoten waardoor zij niet meer wist wie zij was. Dat lees je soms in boeken. Dan was zij misschien door iemand die haar niet kent gevonden en zorgen zij voor haar. Misschien is dat iemand die in het wild leeft, geen tv kijkt en niet de krant leest. Dan weten zij niet dat wij met zijn allen op zoek zijn naar Belle. De politieman die erover gaat zei dat zij ook alle kinderen die op het feest waren hebben ondervraagd, maar dat niemand iets over Belle's verdwijning weet. Ik weet natuurlijk dat het niet waar is. Die twee jongens weten ervan. Die politieman bevalt mij niet. Het lijkt alsof hij niet echt zijn best doet. Hij heeft ook gezegd dat Belle misschien weggelopen is. Ik snap niet hoe hij denkt dat papa en mama daarin kunnen geloven. Belle zou nooit weglopen, zij houdt te veel van ons. En wie loopt nou weg tijdens haar eigen feest, in haar zombiekostuum? Die man blijft constant vragen of Belle geen ruzie heeft gehad met papa en mama, en hij zegt dat tieners soms dingen doen waar je niets van af weet. Hij doet net alsof Belle dingen achterhield en een lastpak was. Volgens hem zou het best zelfs kunnen dat zij drugs gebruikte, of alcohol dronk. Die van weet echt niets van Belle. Ik zou het hem zelf willen vertellen, maar ik word bang van hem. Ik vind hem eng, en nep. Hij vindt zich zelf heel wat, dat zie je gelijk. Ik mag hem niet. Hij doet niet eens zijn best, het liefst schrijft hij in zijn rapport dat Belle uit haar zelf van huis is gelopen en dat zij vanzelf gaat terug komen. Mama mag hem ook niet, dat zie je aan haar gezicht. Haar mond is net een dun streepje als hij praat en zij geeft bijna geen antwoord als hij iets vraagt. Zij heeft het ook tegen papa bij het eten gezegd, dat die man geen interesse in Belle's verdwijning heeft. Zij vertrouwt hem niet en wil dat iemand anders zich met het onderzoek bezig houdt. Papa zegt dat dit niet mogelijk is, dat wij ons best moeten doen om mee te werken en dat die man het waarschijnlijk druk heeft. Mama rolde haar ogen naar het plafond: "Druk? Waarmee in dit klein stadje? Parkeerbonnen uitdelen? Kijken of de vergunning van die ene bar nog geldig is? Wat dronkenlappen in het weekend in de cel gooien tot zij weer nuchter zijn? Dan heeft die man een rare manier om prioriteiten te stellen! Of misschien is dat bij hem normaal dat tieners ineens spoorlos verdwijnen! Zeker in die familie! Zijn broer is de enige die enige fatsoen heeft, het lijkt wel alsof die coach al het goede heeft gekregen en op de rest een soort vloek rust... Kijk naar zijn eigen dochter... of erger nog... die neef van hem! Altijd met zijn arrogante blik de boel aan het bestieren! Hij mag wel een knap gezicht hebben, maar hij deugt voor geen meter, net als zijn oom!". Papa probeerde haar rustig te krijgen, maar mama werd boos, en ging heel hard huilen. Zij mist Belle verschrikkelijk en is de hele tijd ongerust. Zodra de bel gaat, springt zij op als een duiveltje uit zijn doosje. Daarom maak ik me zo klein mogelijk en probeer ik geen extra last te zijn. Daarom weet ik ook niet of ik papa iets moet vertellen. Stel dat ik het alleen maar erger maak. En als hij mij nou niet gelooft en alleen boos wordt? Dan heb ik niemand meer. Mama is niet meer dezelfde en zij loopt langs mij alsof ik een onzichtbaar ben. Zij kijkt constant door het raam, waarschijnlijk om te kijken of Belle eraan komt. Ik hoor haar ook vaak in Belle's kamer. Ik hoor haar huilen, en praten tegen Belle. "Belle, liefje, waar ben je? Kom alsjeblieft snel terug! ik mis je zo erg! Als je wegblijft weet ik niet hoe ik dat moet overleven. Als iemand je iets heeft aangedaan kom ik er nooit overheen". Daarom denk ik ook niet dat het een goed idee is als ik het vertel, ik wil niet dat Mama nog meer verdriet krijgt. Het is waarschijnlijk beter als ik dit alleen aan jou vertel.