Een Verrassend Bericht [Compleet]

2: Een Vreselijke Verjaardag

"Oke dan begin ik maar.." fluisterde Lily.
"Waarom fluister je?" fluisterde James.
Lily haalde haar schouders op. "Weet ik niet. Ik ben zenuwachtig, misschien daarom."

De Duffelingen hadden er niet eens aan gedacht dat Harry vandaag twaalf werd. Niet dat hij daarop had gehoopt, want ze hadden hem nooit een echt cadeau gegeven. Op dat moment schraapte oom Herman zijn keel en zei: "Zoals jullie weten, is het vandaag een belangrijke dag."
Harry keek op, maar kon zijn oren nauwelijks geloven.
"Vandaag zou ik wel eens de grootste order uit mijn carrière kunnen binnenhalen."

"Oh, Harry. Wordt je twaalf vandaag? Gefeliciteerd." zei Lily glimlachend. James gaf haar een zachte por met zijn schouder tegen haar arm en glimlachte.

"Laten we het programma nog één keer doornemen." zei oom Herman. "Om acht uur nemen we onze posities in. Petunia, jij bent-?"
"In de woonkamer." zei tante Petunia. "Klaar om onze gasten gracieus te ontvangen."
"Prima, prima. En jij Dirk?"
"Ik sta bij de deur, klaar om open te doen." Dirk toverde een weerzinwekkende, kruiperige glimlach te voorschijn.
"Ze zijn vast weg van hem!" riep tante Petunia vol vervoering.
"Uitstekend, Dirk." zei oom Herman. Hij wendde zich bars tot Harry. "En jij ?"
"Ik zit stil op m'n kamer en doe net alsof ik er net ben." zei Harry toonloos.
"Dat dacht ik ook! Tijdens het eten moeten we proberen onze gasten een paar mooie complimenten te maken. Dirk?"
"Wat dacht je van - 'We moesten op school een opstel schrijven over wie onze held was en toen heb ik over u geschreven, meneer Bouwmeester!'"
Zowel Tante Petunia als Harry konden hun emoties niet langer de baas. Tante Petunia barstte in tranen uit en omhelsde haar zoon en Harry dook onder tafel, zodat ze hem niet zouden zien lachen.

"Dat is mijn peetzoon!" riep Sirius lachend. "Ik snap nog steeds niet waarom wij nooit genoemd worden. We komen toch wel voor in zijn leven?"

Harry ging door de achterdeur naar buiten. Hij stak het grasveld over, plofte op de tuinbank neer en zong zachtjes: "Er is er een jarig, hoera, hoera.. dat kun je wel zien, dat ben ik.."

Lily veegde een traan weg met haar mouw. Ze gaf het boek aan Remus die naast haar zat en kroop in James' schoot. Remus gaf haar een slappe glimlach maar ging verder waar Lily gestopt was.

Geen kaarten, geen cadeautjes en de hele avond doen alsof hij niet bestond. Zo eenzaam had hij zich nog nooit gevoeld. Wat hij het allermeest miste van Zweinstein, nog meer dan Zwerkbal (Kan niet!) was het gezelschap van zijn beste vrienden, Ron Wemel en Hermelien Griffel, maar blijkbaar misten zij hem niet. Ze hadden hem de hele vakantie nog niet één keer geschreven, ook al had Ron gezegd dat Harry moest komen logeren.

"Ze zijn je vast niet vergeten, Harry." zei James. "Misschien kan de uil je huis niet vinden.." probeerde James.
"Uilen weten altijd de weg, James." zei Sirius. James gaf hem een klap op zijn schouder.
"Weet ik ook wel!" siste hij. "Ik probeer Lily te troosten."

Minderjarige tovenaars mochten buiten school geen magie gebruiken. Dat had Harry niet aan de Duffelingen verteld: alleen hun angst dat hij hen misschien in mestkevers zou veranderen, weerhield hen ervan om hem ook in die kast onder de trap op te sluiten, samen met zijn bezem en toverstok.

Harry ging plotseling kaarsrecht overeind zitten. Hij had verstrooid naar de heg zitten staren - en de heg had terug gestaard. Twee enorme groene ogen gluurden tussen de blaadjes door. Harry sprong op, maar op dat moment klonk er een treiterende stem.
"Ik weet wat voor dag 't vandaag is." zong Dirk pesterig terwijl hij naar Harry toe waggelde.
"Goed zo." zei Harry. "Dus je kunt eindelijk de dagen van de week uit elkaar houden?"

"Goed zo, Harry!" riep James. "Geef hem een koekje van eigen deeg! Je bent een Potter en die laten niet met zich sollen!"

"Je bent vandaag jarig ." schamperde Dirk. "Waarom heb je niet eens een kaartje gehad? Heb je dan helemaal geen vrienden op die achterlijke rotschool?"
"Ik zou maar zorgen dat je moeder je niet over m'n school hoort praten." zei Harry koeltjes.
"Waarom staar je naar die heg?" vroeg Dirk wantrouwig.
"Ik probeer te bedenken met welke spreuk ik hem het beste in de fik zou kunnen steken." zei Harry. Dirk deinsde meteen achteruit, met een paniekerige uitdrukking op zijn bolle gezicht.
"Je m-mag niet- Pa zei dat je niet m-mocht toveren - dan schopt hij je meteen op straat - en je kunt nergens anders heen - je hebt geen vrienden bij wie je kunt-"
"Simsalabim !" zei Harry fel. "Hocus Pocus.. abracadabra.."
"MAAAAA!" brulde Dirk. "MAAAAA! Hij doet het weer!"

De jongens begonnen te lachen. Zelfs Lily moest grinniken. "Ik ben eigenlijk blij dat hij die kant van je heeft geërfd, James."
James keek verbaasd op. "Ja." zei Lily. "Zo kan hij tenminste van zich afbijten."
"Ik denk dat hij dat eerder van jou heeft, Lily." zei James grijnzend.

Harry wist dat hij niet op Dirks getreiter had moeten ingaan, maar Dirk had precies gezegd waar Harry zelf ook bang voor was.. misschien had hij inderdaad geen vrienden op Zweinstein..

"Tuurlijk wel!" zei Lily. "Jullie drie waren en zijn onafscheidelijk van elkaar! Er is vast een simpele verklaring voor alles."

Op de ijskast stond de pudding die als dessert bedoeld was: een enorme berg slagroom en gesuikerde viooltjes.
Toen hij langs de deur van de woonkamer kwam, ving Harry een glimp op van oom Herman en Dirk, in smoking en vlinderdas. Net toen hij op de overloop was ging de bel en verscheen het woedende rode hoofd van oom Herman onder aan de trap.
"Denk eraan, jongen - één geluidje.." Harry liep op zijn tenen naar zijn slaapkamer, ging zachtjes naar binnen, deed de deur dicht en wilde neerploffen op bed.
Het probleem was alleen dat er al iemand zat.

EVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVB

Heey! Het eerste echte hoofdstuk van Een Verrassend Bericht!!! Hopelijk vinden jullie dit verhaal net zo leuk (of leuker) als het eerste!

HPLOVER1010