Een Verrassend Bericht [Compleet]

16: De Wisseldrank #1

"Oké, nu we allemaal gegeten hebben, mag ik?" zei Lily energiek. James lachte en gaf haar het boek.
Ze opende het en liet haar ogen over de letters glijden.
"Hey!" zei Sirius. "Hardop graag."

Harry keek om zich heen. Eén ding was zeker: van alle lerarenkamers waar hij dit jaar al was geweest, was die van Perkamentus verreweg de interessantste.
Het was een mooie, grote, ronde kamer, vol vreemde geluidjes. Er stond ook een enorm bureau met klauwpoten en op een plank achter het bureau lag een verfomfaaide, gerafelde tovenaarshoed - de Sorteerhoed!
Harry aarzelde en keek wantrouwig naar de slapende tovenaars en heksen aan de wanden. Het kon toch geen kwaad om die hoed opnieuw even op te zetten? Gewoon om te kijken.. om te controleren of hij hem werkelijk bij e goede afdeling had ingedeeld.

"Tuurlijk heeft ie dat!" zei James verontwaardigd. "Je bent 100 procent Griffoendor! Net zoals ik!"

Harry staarde naar de donkere voering en wachtte af. Een klein stemmetje zei in zijn oor: "Zit je iets dwars, Harry Potter?"
"Eh... ja,' mompelde Harry. "Eh - sorry dat ik u lastigval - maar ik wilde vragen -"
"Of ik je op de juiste afdeling heb geplaatst," zei de hoed gedecideerd. "Ja... je was een lastig geval. Maar ik blijf bij wat ik eerder heb gezegd -"

"Zie je wel? Niks aan de hand." zei Remus.

"- bij Zwadderich zou je het ook goed gedaan hebben."

"Te vroeg gejuicht."

"Je vergist je," zei hij hardop tegen de roerloze en zwijgende hoed, maar die reageerde niet. Harry schuifelde achteruit, terwijl hij naar de hoed bleef kijken, maar hij draaide zich snel om toen hij een vreemd, kokhalzend geluid hoorde.
Hij was toch niet alleen geweest. Op een gouden stok achter de deur zat een haveloze vogel, die nog echt meeste weghad van een half geplukte kalkoen. Zijn ogen waren dof en terwijl Harry keek, vielen er opnieuw een paar veren uit zijn staart.

Intussen was de vogel één grote vuurbal geworden; hij stootte een schrille laatste kreet uit en een paar tellen later restte er alleen nog een hoopje smeulende as.

"Wat?" riep Lily uit. "Waarom gebeuren zulke dingen altijd bij Harry?"

De deur van het kantoor ging open en Perkamentus kwam binnen. Hij keek heel somber.
"Professor," hakkelde Harry, "uw vogel - ik kon het niet helpen - hij vloog opeens in brand -"
Tot Harry's verbazing glimlachte Perkamentus.
"Dat werd tijd," zei hij. "Hij zag er al dagen niet uit. Ik had pas nog tegen hem gezegd dat hij een beetje op moest schieten."

"Oh.." begon Remus, "ze hebben het over Felix." James en Sirius keken hem nog steeds verward aan. "Een Feniks is een oranje-goud vogel die dood gaat in vuur en weer herboren word in z'n eigen as."
"Jak." Sirius trok een vies gezicht. "Kan die ook iets bijzonders, of is 't gewoon een huisdier?"
Remus zuchtte om Sirius' ongeduld. "Ja, hij is heel sterk, zijn heel trouw en hun tranen hebben genezende krachten."
Daar werd Sirius wel weer even stil van.

Voor Perkamentus iets kon zeggen vloog de deur van de kamer met een daverende klap open en kwam Hagrid binnenstormen. "Harry heb 't niet gedaan, professor Perkamentus!" riep Hagrid. "Een paar tellen vóór dat joch gevonden werd stond ik nog met hem te kletsen, dus had íe echt geen tijd om.."

'Oh Hagrid, er is tenminste iemand die hem geloofd." zei Lily.

"Hagrid!" zei Perkamentus nadrukkelijk. "Ik denk niet dat Harry die mensen heeft aangevallen."
"O," zei Hagrid. "Aha. Nou dan, wacht ik wel effe buiten op de gang, professor."
"Dus u denkt niet dat ik het heb gedaan, professor?" herhaalde Harry hoopvol.
"Dat denk ik inderdaad niet, Harry," zei Perkamentus, maar zijn gezicht was nog steeds somber. "Toch wil ik even met je praten."
Harry wachtte nerveus af terwijl Perkamentus hem aanstaarde, met de toppen van zijn lange vingers tegen elkaar gedrukt.
"Ik wil weten of je me iets te vertellen hebt, Harry." zei hij vriendelijk. "Het maakt niet uit wat."

"Vertel hem alles, Harry!" zei Lily snel. "Over de stemmen, de studenten die gemeen tegen je doen, de wisseldrank waar alles natuurlijk mee fout gaat gaan, alles!"
"Tuurlijk doet hij dat niet." zei James. "Hij probeert zijn problemen niet bij andere mensen op te schuiven. Hij wilt het zelf oplossen."
"Dat weet ik. Dat is nou juist wat ik niet wil." zuchtte Lily.

"Nee," zei Harry. "Er is niets, professor."

EVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVB

De ochtend van eerste kerstdag brak aan, kil en wit. Harry en Ron, werden vroeg gewekt door Hermelien, die al aangekleed was en cadeautjes kwam brengen.
"Ik heb nog wat extra aasvliegjes bij de Wisseldrank gedaan en nu is hij klaar."
"Weet je dat zeker?"
"Heel zeker," zei Hermelien. "Als we het willen doen, moet het vanavond gebeuren."

"We hebben nog steeds stukjes van de mensen in wie we willen veranderen nodig," zei Hermelien zakelijk. "Het lijkt me het beste als jullie iets van Korzel en Kwast kunnen bemachtigen; dat zijn Malfidus' beste vrienden en die vertelt hij vast alles. Ik heb alles al gepland."
"Maar jij dan? Wiens haar wou jij uittrekken?"
"Ik heb er al een," zei Hermelien opgewekt. Ze haalde een piepklein flesje ui haar zak, waar één enkele haar in zat.

Ze blezen na de thee op eerste kerstdag in de uitgestorven hal rondhangen en wachtten op Korzel en Kwast, die als enigen nog aan tafel zaten en hun vierde portie pudding opschrokten. Harry had de chocoladecakejes met slaapmiddel op de traplening gezet.
Toen Kwast en Korzel naar buiten kwamen, verborgen Harry en Ron zich vlug achter een harnas dat naast de voordeur stond.

"Niet te geloven dat dat echt heeft gewerkt!" lachte James. "Die Hermelien kan er wel wat van!"

Ze staarden naar de ketel. Van dichtbij leek de drank nog het meest op dikke, donkere modder, die traag borrelde. "Ik weet zeker dat ik alles goed heb gedaan," zei Hermelien. "Het ziet er net zo uit als het boek beschrijft... Als we het hebben ingenomen, hebben we precies een uur voor we weer in onszelf veranderen."

Harry kneep zijn neus dicht en goot de toverdrank in twee slokken naar binnen. Het smaakte naar te lang doorgekookte spruitjes.

"Jam." zei Sirius met een zuur gezicht.

Dus zo voelde het aan om Kwast te zijn. Hij deed zijn bril af en riep met de lage, schorre stem van Kwast: "Alles goed met jullie?"
Rons deur ging open en ze staarden elkaar aan. "Gewoonweg onmogelijk," zei Ron. "Ongelooflijk."
Hij bonsde op  de deur van Hermelien. "Kom op, we moeten gaan."
"Ik - ik denk dat ik toch maar niet meega. Gaan jullie maar zonder mij. Gaan jullie maar. Jullie verdoen je tijd."
"Is alles goed met je, Hermelien?" zei Harry door de deur heen.
"Prima - alles is prima.. gaan jullie nou maar -"

-------------------------------------------------------EVB------------------------------------------------------

Sorry dat het zo lang geleden was dat ik iets geüpload heb, maar school is iets 'belangrijker' dan dit. (jammer genoeg).
Ik heb begrepen dat mijn idee voor het raden wie de boeken stuurt jullie wel leuk lijkt, dus ga ik daar maar mee door. :)

Fijne dag nog!!