Een Verrassend Bericht [Compleet]

23: De Erfgenaam van Zwadderich #1

Hey, hey! Op een na laatste hoofdstuk! Spannuuuund..
Harry Potter is NIET van MIJ!!!!

EVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVB

"Wie leest?" vroeg Remus. "Het is bijna het laatste hoofdstuk."
"Oh, misschien komen we erachter wie ons de boeken heeft gestuurd!" zei Lily blij.
James pakte het boek. "Kom maar op dan!"

Met zijn toverstok in de aanslag sloop hij tussen de met slangen versierde zuilen door. Elke behoedzame voetstap weergalmde tussen de schimmige muren.

Twee gigantische grijze voeten stonden op de gladde vloer van de kamer en tussen die voeten lag een kleine gedaante op haar buik, met een zwart gewaad en vuurrood haar.
"Ginny!" mompelde Harry. Hij holde naar haar toe en viel op zijn knieën neer. "Ginny! Wees alsjeblieft niet dood! Toe, wees niet dood!" Hij gooide zijn stok op de grond, greep Ginny's schouders en draaide haar om. Haar gezicht was lijkbleek en ijskoud, maar haar ogen waren gesloten.

Een lange jongen met zwart haar leunde tegen de dichtstbijzijnde pilaar en keek hem aan. Zijn contouren waren wonderlijk wazig, alsof Harry hem door een beslagen raam zag, maar toch herkende hij hem meteen.
"Marten - Marten Vilijn?"

"Wie was dat ook alweer? Er zijn hier veel te veel karakters om te onthouden." zuchtte Sirius.
"Die gast van het dagboek," zei Remus. "Door die jongen was Hagrid van school gestuurd."

"Ze leeft nog," zei Vilijn. "Maar ook maar net." Harry staarde hem aan. Marten Vilijn had vijftig jaar geleden op Zweinstein gezeten, maar toch stond hij daar, en leek geen dag ouder dan zestien.
"Ben je een geest?" vroeg Harry onzeker.
"Een herinnering. Een herinnering die vijftig jaar lang is bewaard in een dagboek. Hij wees naar de grond." Daar lag het zwarte dagboekje dat Harry op het toilet van Jammerende Jenny had gevonden.
"Je moet me helpen, Marten," zei hij en hij hief Ginny's hoofd weer op. "We moeten haar hier zo snel mogelijk weg zien te krijgen. Er is een Basilisk.. ik weet niet waar hij precies is, maar hij kan elk moment verschijnen."
"Hij komt pas als hij wordt geroepen," zei Vilijn kalm.

"Ik mag die Vilijn niet," zei Lily. "Hij heeft er iets mee te maken. Toen met Hagrid al en nu ook."

"Het was ongelofelijk saai om naar de onbenullige probleempjes van een meisje van elf te moeten luisteren," vervolgde hij.  "Maar ik was geduldig. Ik schreef terug, ik was meelevend, ik was aardig. Ginny was dol op me."
Vilijn lachte, een hoge, kille lach die niet bij hem paste.
"Ik ben altijd goed geweest in het charmeren van mensen die ik kan gebruiken. En dus legde Ginny haar hele ziel aan me bloot en haar ziel was precies wat ik nodig had. Voldoende macht om juffrouw Wemel een paar van mijn geheimpjes toe te stoppen, om iets van mijn ziel op haar over te brengen.."

"Het duurde heel lang voor die domme, kleine Ginny haar dagboek begon te wantrouwen, " zei Vilijn. "Uiteindelijk werd ze achterdochtig en probeerde ze het weg te gooien en toen kwam jij ten tonele, Harry. Jij vond het en dat had niet beter kunnen uitkomen. Van alle mensen hier op school vond juist jij het, degene die ik het allerliefst wilde ontmoeten.."

"Nee, nee, nee.." mompelde Lily. Ze trok haar deken helemaal over zich heen en kroop tegen James aan. "Zeg maar als het voorbij is."
James stak zijn arm onder haar deken en gaf haar hand een geruststellend knijpje.

"Heb ik niet gezegd dat het doden van Modderbloedjes me niet meer interesseert?" zei Vilijn kalm. Al maandenlang is mijn nieuwe doelwit - Harry Potter."

Lily snikte onder de deken en de jongens keken zielig naar het boek. "Alsjeblieft, wees weer zo heldhaftig als vorig jaar.." smeekte Remus. "Je kan dit, Harry!"

"Voldemort," zei Vilijn zacht, is mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst, Harry Potter.."
Hij haalde Harry's toverstaf uit zijn zak, bewoog die door de lucht en schreef drie glinsterende woorden:

MARTEN ASMODOM VILIJN

Hij zwaaide één keer met de toverstok en de letters van zijn naam vormden een nieuwe combinatie.

MIJN NAAM IS VOLDEMORT

Het was alsof Harry niet meer kon denken. Hij staarde versuft naar Vilijn, naar de weesjongen die later, toen hij volwassen was, Harry's eigen ouders had vermoord en ook zo veel anderen.."

"Jongens?" hoorden ze opeens. James klapte het boek dicht er verstopte die onder de bank waar hij zat. Mevrouw Potter kwam de kamer in met een dienblad eten "Stoor ik?" vroeg ze geschokt toen ze de betraande gezichten zag van de tieners.
"Nee hoor," hikte Lily. "Dank je, mevrouw Potter."