Een Verrassend Bericht [Compleet]

12: De Dolle Beuker #2

Heey!! Harry Potter? Nee, niet van mij.

EVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVB

"Ik durf niet meer!" riep Lily. Ze gooide het boek naar Remus en kroop naar James toe.

Hij zag hoe Malfidus zijn ogen angstig opensperde: hij dacht dat Harry hem te lijf wilde gaan. "Wat krijgen we-" wist hij nog het uit te brengen terwijl hij er haastig vandoor ging. Harry liet de bezem met zijn goede hand los en deed een wilde graai; hij voelde hoe zijn vingers zich om de koude Snaai sloten, maar hij had de bezem alleen nog met zijn benen vast. Op de tribunes klonk angstig gegil toen hij op de grond afschoot en ondertussen zijn best deed m niet flauw te vallen.

"Harry!"
"Au - au - au! Lily!" James keek haar aan en daarna naar zijn arm waar haar nagels stevig in stonden. "Trek je klauwen in!"
"Sorry.." mompelde Lily.

Met een spetterende, vochtige smak knalde hij tegen het modderige vel den rolde van zijn bezem. Zijn arm laf er onder een heel rare hoek bij. Hij keek naar de Snaai, die hij nog stevig in zijn goede hand had.
"Aha" zei hij vaag. "We hebben gewonnen."
"Maak je geen zorgen, Harry ik genees dat armpje van je wel even." zei professor Smalhart.
"Nee! " zei Harry. "Nee, ik hou hem liever zo.."

"Ga nou maar rustig liggen, Harry." Smalhart sussend. "Het is een heel eenvoudige bezwering. Ik heb hem zo vaak gebruikt."
"Waarom kan ik niet gewoon naar de ziekenzaal gaan?" zei Harry.
"Dat lijkt me ook beter, professor." zei een modderige Plank. "Een fantastische vang, Harry, echt spectaculair. Je beste tot nu toe, denk ik."
"Achteruit iedereen." zei Smalhart en hij rolde de mouwen van zijn gewaad op.
"Nee -alstublieft -" zei Harry zwakjes, maar Smalhart zwaaide al met zijn toverstaf en richtte hem op Harry's arm.
Harry kreeg een vreemd, onaangenaam gevoel in zijn schouder, dat zich snel door zijn hele arm verspreidde, tot aan zijn vingertoppen.

"Zo voelt het niet als een bot heelt." zei Remus. "Botten helen gaat heel snel. Krak - klik en het zit weer vast. Ik weet niet wat Smalhart aan het doen is.."
"Hij weet zelf ook niet wat hij aan het doen is.." zei Sirius.

Zijn arm deed geen pijn meer - maar voelde ook absoluut niet meer aan als een arm.
"Aha," zei Smalhart. "Tja. Nou, dat kan gebeuren. maar het belangrijkste is dat de botten niet meer gebroken zijn."
Smalhart had Harry's botten niet genezen, maar verwijderd.

Madame Plijster was helemaal niet blij. "Je had direct hierheen moeten komen!" zei ze woedend. "Botbreuken genezen is een fluitje van een cent - maar botten laten terug groeien -"
"Dat kunt u toch wel?" zei Harry wanhopig.
"O, dat kan ik zeker, maar het wordt een pijnlijke zaak." zei Madame Plijster grimmig en ze gooide Harry een pyjama toe. "Je zult vannacht hier moeten blijven.."

"Leuk! Slapen in de Ziekenzaal!" zei James sarcastisch. "Met Madame Plijster die om het uur komt kijken of je weet hoe je heet."

Uren en uren later werd Harry plotseling wakker en besefte vol afschuw dat iemand zijn voorhoofd afsponste.
"Rot op!" riep hij en toen: "Dobby!"
"Harry Potter is toch naar school gegaan." fluisterde hij mistroostig. "Dobby heeft Harry Potter gewaarschuwd en gewaarschuwd. Ach, waarom hebt u niet naar Dobby geluisterd. Waarom is Harry Potter niet gewoon naar huis gegaan toen hij de trein had gemist?"
"Wat doe jij hier?" zei hij. "En hoe weet je dat ik de trein gemist heb?" Dobby's onderlip trilde en Harry werd plotseling achterdochtig. "Het was jouw schuld! Jij hebt ervoor gezorgd dat dat hek ons niet doorliet!"

"Dobby? Waarom dachten wij daar niet aan?" vroeg Remus. "Dat is zó logisch!"

"Dobby was zo geschokt toen hij hoorde dat Harry Potter toch op Zweinstein was dat hij et eten van zijn meester liet aanbranden!"
"Door jou zijn Ron en ik bijna van school gestuurd!" zei hij woedend. "Ik zou maar maken dat je wegkomt voor m'n boten zijn terug gegroeid, Dobby, want anders breek ik je nek!"

"Harry!" zei Lily. Ze hield haar hand voor haar mond. "Waar komt dat opeens vandaan?"
"Nou, waarschijnlijk van dat hij bijna van school gestuurd was door dat ding!"
Lily schraapte haar keel. "Huis elf."
"Kan me niet schelen, ik vind die elf niet zo leuk op dit moment!" zei James.

"Harry Potter moet naar huis gaan! Dobby dacht dat zijn Beuker voldoende zou zijn om-"
"Jouw Beuker?" zei Harry. "Hoe bedoel je, jouw Beuker? Was het jouw schuld dat die Beuker me probeerde te vermoorden?"
"Niet vermoorden, meneer! Natuurlijk niet vermoorden!" zei Dobby geschokt.

"Tuurlijk!" zei Sirius. "Stuur een Beuker op iemand af, maar ik wou je geen pijn doen, nee.."

"Als hij eens wist wat hij betekent voor ons, het gepeupel, de slaven van de Toverwereld! Dobby weet nog goed hoe het was toen Hij Die Niet Genoemd Mag Worden op het toppunt van zijn macht was! En nu gaan er vleselijke dingen gebeuren op Zweinstein - misschien gebeuren die al - en Dobby kan niet toestaan dat Harry Potter hier blijft nu de geschiedenis zich herhaalt en de Geheime Kamer weer open is-"
"Dus de Geheime Kamer bestaat echt? En - zei je dat hij al eerder geopend was? Maar ik ben geen Dreuzel kind - hoe kan ik dan bedreigd worden door wat er in de Kamer zit?"
"Er worden duister plannen gesmeed, maar Harry Potter mag niet hier zijn als die ten uitvoer worden gebracht. Ga naar huis!"
"Ik ga nergens heen! Een goede vriendin van me is ook een kind van Dreuzel ouders - die loopt als een van de eersten gevaar als de Kamer werkelijk geopend is -"
Plotseling verstijfde Dobby en zijn vleermuisoren trilden. Harry had het ook gehoord. Buiten op de gang klonken voetstappen.
"Dobby moet gaan!" Er klonk een knal en plotseling had Harry alleen nog lucht in zijn gebalde vuist.

Perkamentus kwam achteruit de ziekenzaal binnenschuifelen. Een paar tellen later verscheen professor Anderling, die de voeten droeg. Damen hesen ze het beeld op bed.
"Haal madame Plijster." fluisterde Perkamentus. Harry bleef doodstil liggen en deed alsof hij sliep.
"Wat is er gebeurd?' fluisterde madame Plijster tegen Perkamentus terwijl ze zich over het standbeeld op bed bogen.
"Een nieuw slachtoffer." zei Perkamentus. "Minerva vond hem op de trap."
Harry's maag keerde om. Langzaam en voorzichtig kwam hij een paar centimeter overeind, zodat hij het standbeeld beter kon zien.
Het Kasper Krauwel. Zijn ogen waren opengesperd en zijn verstijfde handen hielden zijn camera voor zijn gezicht.
"Versteend?" fluisterde madame Plijster.
"Ja." zei professor Anderling. "Maar als ik eraan denk.. als Albus niet naar beneden was gegaan voor een kop warme chocola, wie weet wat er dan.."
"Denk je dat hij een foto heeft kunnen maken van zijn aanvaller?" vroeg professor Andeling.
Perkamentus gaf geen antwoord, maar maakte de camera open.
"Hemeltjelief!" zie madame Plijster. Er spoot een wolk vaan stoom uit de camera en zelfs drie bedden verderop rook Harry nog de bijtende geur van verbrand plastic.
"Wat heeft dat te betekenen, Albus?"
"Het betekent dat de Geheime Kamer inderdaad weer open is."