Een Verrassend Bericht [Compleet]

24: De Erfgenaam van Zwadderich #2

Deel 2, hier is iee!!!

EVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVB

Er was een vuurrode vogel verschenen, zo groot als een zwaan, die zijn bizarre lied zong. Hij had een glinsterende gouden staart, zo lang als een pauwenstaart en glanzende gouden klauwen die een rafelig bundeltje vasthielden.
De vogel vloog recht op Harry af. Hij liet het rafelige ding aan Harry's voeten vallen. "Dus dat stuurt Perkamentus zijn verdediger! Een zangvogel en een oude hoed!"
Vilijn deed zijn mond wijd open en siste iets - maar Harry kon hem verstaan.
'Spreek tot mij, o Zwadderich, grootste van Zweinsteins viertal!'
En in de mond van het standbeeld bewoog iets. Er glibberde iets omhoog uit de diepte. De Basilisk gleed op Harry af. Hij hoorde het zware lichaam log over de stoffige vloer glibberen.

"Rennen, Harry! Rennen!" riep Sirius. Iedereen zat rechtovereind, op de puntjes van hun stoelen en Lily durfde weer over haar deken te kijken.

Felix cirkelde om de kop van de slang en Basilisk hapte woedend naar hem met zijn giftanden. Felix maakte een duikvlucht. Zijn lange gouden snavel zonk weg en plotseling spatte er een regen van donker bloed op de grond. Harry keek recht in zijn gezicht en zag dat zijn ogen, zijn enorme gele, bolle ogen, waren uitgestoken door de feniks.

Er was een glanzend zilveren zwaard in de hoed verschenen. Harry was overeind gesprongen en stond klaar. De Basilisk liet zijn kop zakken. Zijn lichaam kronkelde en sloeg tegen de zuilen terwijl hij zich naar Harry toekeerde. De Basilisk viel aan en deze keer mikte hij beter. Harry gooide zijn volle gewicht achter zwaard en dreef dat tot aan het gevest in het verhemelte van de slang.

"Goed zo, Harry!" riepen de jongens.
"Denkt er niemand op dit moment aan dat hij een zwaard door iets' kop gespiesd heeft?" vroeg Lily met en vies gezicht. "Ieeuw.."

Harry gleed langs de muur omlaag. Hij greep de tand die het gif door zijn lijf joeg en rukte hem uit zijn arm, maar hij wist dat het te laat was. "Felix, je was geweldig." Hij voelde dat de vogel zijn fraaie kop op de plek legde waar de slang hem gebeten had.
"Je bent dood, Harry Potter, zelfs de vogel van Perkamentus weet het, hij huilt."

"Nee, je mag niet dood!" snikte Lily. Ze greep James' arm en schudde hem flink door elkaar. "James, jij bent zijn vader, doe iets!"
"Lily, ik kan niks doen, ik ben.." James slikte. "Ik ben dood, oké? Ik kan niks doen."

Hij hief zijn toverstok op. Plotseling, met ruisende vleugels, vloog Felix weer over Harry heen en liet iets op zijn schoot vallen - het dagboek. Zonder erbij na te denken op de gevolgen af te wegen, alsof hij het altijd al had willen doen, greep Harry de afgebroken giftand van de Basilisk die naast hem lag en stootte hem in het hart van het boek.
Er klonk een lange, oorverdovende gil. Uit het boek spoot een fontein van inkt. Vilijn kronkelde en spartelde, krijste en maaide met zijn armen toen.. Toen was hij verdwenen.

Langzaam raapte hij zijn toverstok en Sorteerhoed bij elkaar en trok met en geweldige kracht het fonkelde zwaard uit het verhemelte van de Basilisk.
Aan de achter kant van de Kamer klonk een zacht gekreun. Ginny kwam bij. Terwijl Harry haastig naar haar toe liep ging ze rechtop zitten.
"Harry - o Harry - Ik probeerde het tijdens het ontbijt tegen je te zegen, maar ik k-kon gewoon niet, met Percy erbij.

"Arme meid," zei Lily. "Niemand hoort dit soort dingen mee te maken, vooral geen elf jarig kind."

Voorgegaan door Felix, wiens brede vurige vleugels een zachte gouden gloed verspreidden, liepen ze terug naar de uitmonding van de pij. Gladianus Smalhart zat bij de opening.
"Hij is z'n geheugen kwijt," zei Ron. "Die Vergetelheidsspreuk heeft hem zelf getroffen in plaats van ons."

"Dat zal 'm leren!" zei Sirius.
"Nou eigenlijk niet," zei Remus. "Hij weet niet meer dat hij dat ooit heeft gedaan, dus leert hij het ook niet nooit meer te doen."
Sirius rolde met zijn ogen. "Oké, Remus, we snappen het."

Terwijl Smalhart zijn hoed rechtzette, gleed de wasbak waar de pijp achter verborgen had gezeten terug op zijn plaats. Jenny staarde hen met grote ogen aan.
"Je leeft nog," zei ze wezenloos tegen Harry.
"Je hoeft niet zo teleurgesteld te klinken." zei hij grimmig.
"Nou ja.. ik had gedacht.. als je dood was gegaan, had je best ook op mijn wc mogen komen spoken."

"Ieeuw.." zeiden de jongens tegelijk.
"Wat?" zei Lily lacherig. "Nooit een meisjes spook horen flirten?"

-----------------------------------------------------------EVB---------------------------------------------------

"Nou, dat was het op één na laatste hoofdstuk alweer, jongens," zei James die het boek dicht deed en voor zich legde. "Eerst even wat eten en dan het einde?"
De rest knikte. Ze stonden op en liepen naar de keuken. James en Lily liepen achter, dus Lily nam James even apart.
"Wat is er -" James werd onderbroken door een kus van Lily vol op zijn mond. Hij had geen tijd om te reageren, want ze trok alweer terug.
Lily gaf hem een kleine glimlach en liep met het boek de keuken in.