Een Verrassend Bericht [Compleet]

25: Dobby's beloning (Winnaar Bekend)

P.s. kijk naar Dobby's foto. Word je toch blij van??
Laatste hoofdstuk!!! Winnaar word op het einde bekend gemaakt..

EVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVB

"Nu jullie hier toch eten, lees ik wel." zei Lily.
"Hoef jij dan niks?" vroeg Remus. Hij gaf een boterham aan Lily maar ze schudde haar hoofd.
"Nee, ik lees dit liever. Daar gaat ie. Het laatste hoofdstuk: Dobby's Beloning."

Even heerste er een doodse stilte, terwijl Harry, Ron, Ginny en Smalhart overdekt met vuil en slijm in de deuropening stonden. Toen klonk er een harde gil.
"Ginny!"
Het was mevrouw Wemel. Ze sprong overeind, gevolgd door meneer Wemel en ze stortten zich op hun dochter. "Jullie hebben haar gered! Hoe hebben jullie dat gedaan?"
"Ik denk dat we dat allemaal graag zouden willen weten," zei professor Andelring zwakjes.
Hij begon te vertellen.

"Maar Ginny," zei mevrouw Wemel. "Wat heeft onze Ginny te maken met - met hem?"
"Z'n d-dagboek!" stotterde Ginny. "Ik heb in z'n dagboek geschreven en hij heeft h-het hele jaar teruggeschreven -"
"Ginny!" zei meneer Wemel verbijsterd. "Wat heb ik altijd tegen je gezegd? Vertrouw nooit iets wat zelf kan denken als je niet kunt zien waar het zijn verstand bewaart."

"Dat is handig.." mompelde Remus. "Dat moet ik onthouden."

"Juffrouw Wemel hoort direct naar de ziekenzaal te gaan," viel Perkamentus haar gedecideerd in de rede. "Ze heeft een vreselijke tijd doorgemaakt. Je zult zien dat madame Plijster nog op is. Ze is bezig Alruinsap toe te dienen - ik denk dat de slachtoffers nu elk moment kunnen ontwaken."
"Dus Hermelien wordt weer de oude!" zei Ron opgelucht.

"Oh gelukkig," zei James. "Dat is tenminste één zorg minder. Stel dat ze de rest van haar leven zo was gebleven!"

"Ga zitten, Harry," zei Perkamentus. "Ten eerste wil ik je bedanken. Je moet in de Geheime Kamer oprechte trouw aan me hebben getoond, anders zou Felix je nooit te hulp zijn geschoten." Harry grijnsde verlegen.

"Professor Perkamentus.. Vilijn zei dat ik op hem leek. Merkwaardige overeenkomsten, zei hij.."
"Werkelijk?" zei Perkamentus. "En wat vind je zelf, Harry?"
"Ik vind helemaal niet dat ik op hem lijk!" zei Harry, harder dan hij van plan was geweest. "Ik bedoel, ik - ik zit bij Griffoendor. Ik.."

"Als ik me niet heel erg vergis, heeft hij een deel van zijn eigen macht op jou overgebracht, op die nacht dat hij je dat litteken bezorgd heeft. Dat was hij vast niet van plan, maar.."

"Wat!" riep Lily met een hogere stem dan normaal. "Mijn lieve, onschuldige jongen van twaalf, heeft dezelfde dingen in zich als dat monster!"

"Dan hoor ik inderdaad bij Zwadderich," zei Harry, die Perkamentus wanhopig aanstaarde. 'De Sorteerhoed zag dat ik Zwadderichs krachten in me had en hij -"
"Deelde je in bij Griffoendor," zei Perkamentus kalm. "Uit onze keuzes blijkt wie we werkelijk zijn, Harry, veel meer dan uit onze talenten. Als je bewijs wilt dat je bij Griffoendor hoort, stel ik voor dat je dit nog eens goed bekijkt."
Perkamentus stak zijn hand uit, pakte het bebloede zilveren zwaard van het bureau van professor Andelring en gaf het aan Harry.

"Zeg me niet dat hij dat mag houden," zei Lily vol walging. "Het zit onder het bloed van een reuze slang."

En toen zag hij de naam die net onder het gevest was gegraveerd. Goderic Griffoendor.
"Alleen een ware Griffoendor zou dat zwaard uit de hoed hebben kunnen toveren, Harry." zei Perkamentus eenvoudig.

Harry stond op en liep naar de deur. Net toen hij de knop wilde pakken, vloog de deur met zo'n geweld open dat hi terugstuitte tegen de muur. Lucius Malfidus stond in de deuropening, met en gezicht dat vertrokken was van woede.
"Aha! Dus je bent terug! Het bestuur heeft je geschorst, maar toch ben je zo brutaal om terug te keren naar Zweinstein!"

"Hoe durft ie!" riep Sirius uit. "Tegen Perkamentus zelf! Heeft die man geen respect! Niet te geloven dat ik daar familie van ben, zeg."

"Nou kijk het zit zo, Lucius, De andere elf leden van het bestuur hebben vandaag contact met me opgenomen. en ik hoorde vreemde verhalen. Diverse leden verkeerden blijkbaar in de veronderstelling dat jij had gedriegd hun gezinnen te vervloeken als ze weigerden mij te schorsen."

En achter zijn rug wees Dobby nog steeds eerst op het dagboek, dan op Lucius Malfidus en stompte zichzelf daarna in het gezicht. Plotseling begreep Harry het. Hij knikte tegen Dobby, die wegkroop in een hoekje.
"We gaan, Dobby!"

"Meneer Malfidus," hijgde Harry en hi bleef staan, "ik heb iets voor u!" Hij drukte de stinkende sok in de hand van Lucius Malfidus.

"Wat is die jongen van jou aan het doen, James?" vroeg Sirius met een grijns op zijn gezicht. "Hij gaf Lucius Malfidus - Lucius Malfidus, zojuist een sok. Een sok ."
James haalde zijn schouders op maar keek vol bewondering naar Lily die stond voor te lezen.

"Wat krijgen we -?" Malfidus rukte de sok van het dagboek, smeet hem weg en keek woedend van het verfomfaaide boek naar Harry. "Jij komt nog eens even slecht aan je eind als je ouders, Harry Potter," zei hij zacht. "Dat waren ook van die bemoeizuchtige idioten. Kom mee, Dobby! Ik zei, kom mee! "
Maar Dobby verroerde zich niet. Hij hield Harry's weerzinwekkende, slijmerige sok omhoog en staarde ernaar alsof het een kostbare schat was.
"Meester heeft Dobby een sok gegeven," zei de elf verwonderd. "Dobby is vrij."
"Door jouw schuld ben ik m'n dienaar kwijt, rotjoch!"
Er klonk een harde knal en meneer Malfidus werd achterover geblazen. Hij rolde met drie treden tegelijk de trap af. Met een woedende gezicht krabbelde hij overeind en trok zijn toverstok, maar Dobby hief een lange, driegende vinger op.

"Oh Dobby, je hebt mijn jongen gered," zei Lily. "En Harry heeft hem bevrijd. En Ginny gered. En Lucius voor blok gezet. Wat gaat hij nog meer doen?"

Pas toen ze bijna bij het station waren, schoot Harry opeens iets te binnen. "Zeg Ginny - wat had je Percy nou eigenlijk zien doen dat je niet verder mocht vertellen?"
"O, dat," zei Ginny giechelend. "Nou - Percy heeft een vriendinnetje. Daar gaan jullie hem toch niet mee plagen, hè?"
"Ik zou niet durven," zei Fred.
"Geen sprake van." zei George grinnikend.

"Maar je oom en tante zullen toch zeker trots op je zijn?" zei Hermelien. "Als ze horen wat je dit jaar allemaal hebt gedaan?"
"Trots?" zei Harry. "Ben je gek? Al die keren dat ik dood had kunnen gaan en dat niet gedaan heb? Ik denk dat ze woest op me zijn.."

"Dat was het.. Oh wacht. Hier is de laatste enveloppe." zei Lily. Ze legde het boek neer en opende de enveloppe met de brief erin.

"Mijn naam is Ginny Wemel. Jullie kennen mij als Rons kleine zusje en het meisje dat Harry heeft gered in zijn tweede jaar. Ik hoop dat jullie van dit boek genoten hebben en hadden kunnen raden dat ik het was.

Groetjes, Ginny."

----------------------------------------------------------EVB----------------------------------------------------

Nou, er waren heel veel mensen die Ginny hadden geraden, maar er blijft toch maar één winnaar. De gene die Ginny als eerste had geraden was: -bauke- !!!

Gefeliciteerd!! Je krijgt de keuze uit:

1) Gratis 'reclame' voor één van je boeken in al mijn boeken.

2) Helpen bedenken hoe het volgende verhaal word gebracht + door wie.

3) Een voorproefje op het volgende boek, wanneer ik daarmee begin.

Maar ik vind ook dat Vleertje een applausje verdient, omdat ze alle hints op zijn plek had gezet.

Hopelijk was het leuk en blijven jullie voor het volgende boek!!

XX C