Een Verrassend Bericht [Compleet]

11: De Dolle Beuker #1

"Mag ik nu lezen?" vroeg Lily. Ze kreeg het boek overhandigd en begon te lezen.

Tijdens de eerstvolgende les Verweer tegen de Zwarte Kunsten werd Harry weer voor de klas gesleept, nu om een weerwolf te spelen. "Lekker hard huilen, graag, Harry - ja, precies - en toen, geloof het of niet, dook ik op hem af - zo - smeet hem op de grond - wist hem met één hand vast te houden - drukte met de andere mijn toverstaf tegen zijn keel en sprak de ongelooflijk gecompliceerde Homorfusbezwering uit.

De jongens keken Remus aan en Remus staarde terug. Ze probeerden hun lach in te houden. "Alsof een mens een weerwolf zou kunnen tegenhouden." zei Lily opeens. "Een weerwolf is maar liefst 38 keer sterker dan een gemiddelde mens en die spreuk werkt alleen maar op de twee dagen voor of twee dagen na een volle maan."
De jongens keken haar met grote ogen aan. "Wat? Ik vind weerwolven fascinerend." Ze gaf Remus een bijdehandse knipoog en keek naar het boek.

De bel ging en Smalhart stond op. De leerlingen schuifelde naar buiten en Harry liep naar de achterste rij tafeltjes, waar Ron en Hermelien zaten.
"Even wachten tot iedereen weg is." zei Hermelien nerveus. Ze liep naar Smalharts bureau, met een papiertje in haar hand geklemd.
"Eh - professor Smalhart?" stamelde Hermelien. 'ik wilde een boek lenen uit de bibliotheek. Gewoon als achtergrondinformatie. Alleen staat het op de Verboden Afdeling en dan moet dit getekend worden door een leraar - ik weet dat ik dan beter zou begrijpen wat u in Zwerven met Zombies over langzaam werkende vergiffen schrijft.."
"Ah, Zwerven met Zombies!" zei Smalhart. "Nou, er heeft vast niemand bezwaar tegen als ik de beste leerlinge van de school wat extra hulp geef." zei Smalhart hartelijk en hij haalde een reusachtige pauwenveer te voorschijn. Hij zette een reusachtige, krullerige handtekening en gaf het briefje weer aan Hermelien."
"Niet te geloven." zei Harry. "Hij keek niet eens welk boek we wilden."
"Dat komt omdat hij een verwaande flapdrol is." zei Ron. "Maar wat geeft dat, we hebben het!"

"Ik geef jou hier de schuld van, James!" zei Lily. "Plannen smeden, dingen doen die niet goed zijn, de regels overtreden.. allemaal jouw schuld! En nu heeft hij ook nog een lief onschuldig meisje er mee in getrokken!"

"Daar heb je het." zei Hermelien. De bladzijde was versierd met tekeningen van mensen die bezig waren in andere mensen te veranderen. Harry hoopte van harte dat de tekenaar hun uitdrukkingen van intense pijn had verzonnen.
"Hoe lang duurt het trouwens om te maken?"
"Nou, die wolfsmelk moet geplukt worden met volle maan en de gaasvliegjes moeten eenentwintig dagen sudderen.. over een maand, denk ik."
"Een maand?" zei Ron. "Over een maand kan Malfidus wel de helft van alle Dreuzel kinderen op school hebben aangevallen!"
"Het zou wel een stuk eenvoudiger zijn als je Malfidus gewoon even van z'n bezem kon wippen." mompelde Ron.

"Ja dat zou inderdaad helpen.." zei Sirius. "..maar, dat doen we niet, want dat is slecht." zei hij snel toen hij Lily's gezicht zag.

Tegen elven ging de hele school richting Zwerkbalstadion. "Zwadderich heeft betere bezems dan wij." begon Plank. "Dat valt niet te ontkennen. Maar wij hebben betere mensen op onze bezems. Alles komt op jou neer, Harry. Laat die lui zien dat een Zoeker meer nodig heeft dan alleen een rijke vader. Zorg dat je die Snaai eerder te pakken krijgt dan Malfidus, al wordt het je dood!"

"Wat!?"

"We moeten vandaag winnen, het moet !"
"Dus er rust geen enkele druk op je schouders, Harry." zei Fred met een knipoog.

"Wacht op m'n fluitje." zei madame Hooch. "Drie.. twee.. een.." Harry vloog het hoogst van iedereen en keek om zich heen, op zoek naar de Snaai.
"Zit je lekker, brillenkop?" schreeuwde Malfidus.
Harry had geen tijd om te antwoorden, want er schoot een zware, zwarte Beuker op hem af, die hem zo rakelings miste dat hij hem in het voorbijgaan door zijn haar voelde strijken.

"Harry Potter! Waag het eens dood te gaan!" riep Lily.

Harry maakte extra snelheid en racete naar de andere kant van het veld. Hij hoorde de Beuker fluitend achter zich aan komen.

"Wat gebeurd er?" vroeg Remus. "Ik weet niet veel van Zwerkbal, maar van wat ik gezien heb, horen Beukers toch van alles en iedereen te beuken, in plaats van alleen maar één persoon?"
"Dat is ook de bedoeling. De zwadderaars hebben er vast mee geknoeid of zoiets." zei James boos.

Fred en George vlogen zo dicht naast hem dat Harry alleen hun maaiende armen zag en geen enkele kans had om uit te kijken naar de Snaai, laat staan hem te grijpen.
"Vraag om een time-out!" zei George, die de aandacht van Plank probeerde te trekken.
Plank had het blijkbaar begrepen; het fluitje van madame Hooch ging en Harry, Fred en Goerge doken naar de grond, nog steeds druk bezig om de dolle Beuker te ontwijken.
"Wat moet dat?" zei Plank. "We worden afgemaakt. Fred en George, waar waren jullie toen die Beuker verhinderde dat Angelique scoorde?"
"Zes meter hoger, bezig om te voorkomen dat die andere Beuker Harry zou vermoorden."
"Hoor eens." zei Harry, toen ze naderbij kwam. "Als Fred en George steeds om me heen cirkelen, vang ik de Snaai alleen als hij toevallig in m'n mouw vliegt. Houden jullie je nou maar met de rest van het team bezig, dan bekommer ik me wel om die Beuker."

"Harry, doe niet zo stom." zei James. "Weet je hoe gevaarlijk het is om zonder Drijvers een Beuker achter je aan te hebben? Geloof me, ik weet het."

"Kunnen we doorspelen?" vroeg madame Hooch aan Plank. Plank keek naar Harry's vastberaden gezicht.
"Oké." zei hij. "Fred en George, jullie hebben Harry gehoord - laat hem met rust en laat het hem zelf uitvechten met die Beuker."

"WAT!?" riep Lily. "James, hij - hij.." ze prikte hard met haar wijsvinger op de plek waar Planks naam stond. James zei niks, maar keek somber vooruit.
"Als hij nu geraakt word, is het afgelopen. Hij heeft geen bescherming om de Beuker weg te halen." zei Sirius.

Eén vreselijk moment bleef Harry zweven. Hij durfde niet naar Malfidus toe te spurten, uit angst dat hij zou opkijken en de Snaai zou zien.
BENG!
Hij was net een seconde te lang stil blijven hangen. De Beuker had hem eindelijk te pakken gekregen en was tegen zijn elleboog gesmakt. Harry voelde zijn arm breken.

"Harry! Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar waarom luister je niet naar je vader!?"

Met maar één gedachte in zijn versufte brein: Zorg dat je bij Malfidus komt.

EVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVBEVB

Cliffhanger

Nou ja, jullie weten wel hoe het verhaal gaat, dus niet echt maar hè! Wat maakt het uit?

xx C