JERRY

20. Bölüm"Fazla Zamanım Kalmadı."

Çınar'dan;
Kapıyı açtığı gibi kapatmaya çalışınca onu engelledim. "Konuşalım, lütfen." Dedim kısık sesimle. Kapıyı tekrar kapatmaya çalışıp "İstemiyorum. " diye mırıldandı. Bana böyle davranmasına katlanamıyordum. "Özür dilerim! Her şey için! Sadece, sadece seni istiyordum. Sadece seni yanımda istiyordum!" Diye bağırdım kollarımı açarak. "Bu kadar üzüleceğini sanmıyordum." Diye devam ettim. Ağzı açıldı ve gözlerini kırpıştırdı. Üstüme doğru yürüyerek ikimizi de yağmurun altına çekti. İşaret parmağını sertçe göğsüme bastırarak "Üzüleceğimi düşünmüyor muydun? Yıktın beni! Mutluluğumu çaldın!" Diye bağırdı. Sırılsıklam olmuştuk. Ellerini kalbine bastırdı. "Lanet olası kalbim sana güvenmişti! Ama her şeyi bitirdin! Sana güvenmiştim. Bir şeyler hissetmiştim. Bir şansımız olabileceğine inanmıştım!" Göz yaşları yağmura karışıyordu. Hıçkırarak ıslak zemine düştü. Oturarak ağlamaya devam ederken içim parçalanıyordu. Onu yanına çömelip elleini tuttum. "Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim." Dedim. Ağlayacak kıvama gelmiştim ve beni zorluyorlardı. Bir kez daha hıçkırdı. "Git, Çınar." Bu iki kelime delip geçerken beni öyiece durdum. Bu sefer yağmura karışan bir kaç damla gözlerimden süzüldü. Burnumu hafifçe çekerek kendimi yere bıraktım. Yüzünü avuçlayıp bana bakmasını sağladım. "Beni affecedecek misin?" Dedim ağlamaklı bir şekilde. "Belki bir gün. Zamana ihtiyacım var." Dedi ve başını ellerimdrn kurtardı. Ayağa kalkıp son kez ona bakıp arkama döndüm. "Fazla zamanım kalmadı.

"Ne demek fazla zamanım kalmadı" diye sordu masumca o...o çok masumdu boşver diyerek uzaklaştım. Ona anlatırsam acıdığı için beni sevecekti bu..bunun olmasını istemiyodum. 2 Hafta içinde ameliyata gireceğimi öğrenmiştim beyin anverizması var bende. Hayatımı karartan anverizma... Normalde çok dikkatliyimdir ama yinede damarda kanama olduğu için kapalı cerrahiye yönelmiştim. Eğer ameliyat gerçekleşmezze sonuçları çok kötü olacaktı.Acaba söylesemiydim? Hayatımın son haftalarını onunla geçirebilirdim. Belki beni sever, gerçekten...

1 Gün Sonra Ronya'dan;
Bizi kampa götürecek büyük gezi aracı okulun önünde duruyordu. Kendi aramızda gülüşüp, konuşurken Hilal, Çınar ve onun arkadaşlarının da sırada beklediğini fark ettim. Hilal ban dönünce gülümseyerek el salladım, onu yanıma çapırdım. Koşarak yanıma geldi. Kolumu omzuna attım. "Bizimle takılmak ister misin? Onlardan hayır yok bence." Deyip abisini işaret ettim. Kıkırdayıp başını salladı. "Aslında kampa gelmemiz için ben ısrar ettim. Şey..." Kafasını yere eğdi. Gözlerinin dolduğunu fark edince dudağımı ısırdım. "... Annem doğayı çok severdi. Hep kamp yapardık küçükken ve doğa abime iyi geliyordu." Dedi. Başını kaldırıp gözlerini sildim."Şhhh! Ağlama tammam mı? Bugünlerde ağlamaya çok yatkınım." Deyip güldüm. Cümlem onu da güldürmüştü. Gülsemde aklımda tek bir soru dolaşıyordu. Doğa Çınar'ın neyine iyi geliyordu?