Όταν ο ουρανός συννεφιάζει

Κεφάλαιο 1

Το πρωί ξύπνησα με την κελαϊδηστή φωνή της μαμάς μου, αυτό το πρωινό ξύπνημα την πρώτη μέρα του σχολείου είναι σκληρό για όλους τους μαθητές ανεξαιρέτως.Όταν πήγα στο μπάνιο συνειδητοποίησα ότι είχε τελειώσει η οδοντόκρεμα και θα ήταν άσχημη ιδέα να πάω στο σχολείο με βρωμερή αναπνοή, γι' αυτό και προσπάθησα να βγάλω ο,τι είχε απομείνει από την άδεια συσκευασία. Αφότου τελείωσα με το μπάνιο άρχισα να προετοιμάζομαι ψυχολογικά, ήξερα ότι σε περίπου τρία τέταρτα η ελευθερία του καλοκαιριού θα χάθει για τουλάχιστον τρεις μήνες ώσπου να έρθουν τα Χριστούγεννα.

Τώρα βρίσκομαι κάτω από το σπίτι μίας από τις τέσσερις φίλες μου της Στεφανίας και όπως πάντα την περιμένω να εμφανιστεί διασχίζοντας την εξώπορτα της πολυκατοικίας της. Μόλις ολοκληρώνω την σκέψη μου εμφανίζεται μπροστά μου κουνώντας τα κοκκινωπά μαλλιά της, τα οποία τα έχει μαζέψει στην κορυφή της κεφαλής της σχηματίζοντας αλογοούρα,γιατί οι γονείς της δεν την άφησαν το καλοκαίρι να τα βάψει ξανθά.<< Καλημέρα γλυκούλα τι κάνεις;>> μου λέει χαρωπά<<Καλημέρα, καλή σχολική χρονιά>>αποκρίνομαι χαμογελαστά. Για κάποιον περίεργο λόγο την αισθάνομαι νευρική,αλλά μάλλον θα κάνω λάθος <<Αχ, σε παρακαλώ μην μου το θυμίζεις από το πρωί προσπαθώ να το ξεχάσω>> λέει στενάχωρα <<Πολύ θα ήθελες, όμως δυστυχώς πρέπει να βιαστούμε λιγάκι γιατί άργησες>>της απαντάω αυστηρά <<καλά συγγνώμη δεν θα το ξανα κάνω>> λέει γελώντας και εγώ γνωρίζω πως αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα <<αυτό είπες και τις προάλλες>>συνεχίζω να δείχνω αυστηρή <<Εντάξει θα προσπαθήσω να μην το ξανα κάνω>>απαντάει παίρνοντας την γλυκιά λυπημένη φατσούλα <<προχώραααα>> λέω και σκάμε στα γέλια ταυτόχρονα.

Ύστερα από πέντε λεπτά βρισκόμαστε στο σχολείο και μπλεκόμαστε με το πλήθος των μαθητών, τους περισσότερους τους ξέρω φατσικά και κάποιους τους γνωρίζω και τους χαιρετάω. Δυστυχώς δεν βρίσκω τις υπόλοιπες, ίσως να μην έχουν έρθει ακόμα.Είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι η Ματίνα άργησε και η Άνια την περιμένει στην γωνία, ενώ η Ράνια βρίσκεται στο λεωφορείο, αν δεν εμφανιστεί σε λίγο.Γυρνάω να κοιτάξω τους υπόλοιπους στο σχολείο, ψάχνοντας ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά δεν προλαβαίνω να δω και πολλά, γιατί χτυπάει το κουδούνι.

Επισήμως η σχολική χρονιά έχει αρχίσει και βλέπω τις άλλες τρεις να διασχίζουν την αυλόπορτα και να μας πλησιάζουν προχωρώντας χαμογελαστά <<Καλημέρα καλή σχολική χρονιά>>τους λέω και μου απαντούν το ίδιο ανα τακτά χρονικά διαστήματα και τότε ο Κυπαρισσίδης, ο Λυκειάρχης, μας βγαίνει στην αυλή. <<καλημέρα παιδιά>> λέει και δίνει το μικρόφωνο στον παπά για να ξεκινήσει τον αγιασμό, στον οποίο δεν σταματάμε να μιλάμε με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κουραστικό μουρμουρητό.