Όταν ο ουρανός συννεφιάζει

Κεφάλαιο 5

<<Από ότι φαίνεται θα περάσουμε λίγο χρόνο μαζί για ακόμα μια φορά>> λέει εκείνος και τον κοιτάζω ύποπτα θεωρώντας ότι κάτι του ξεφεύγει, όμως μετά βγάζει το κράνος και εμφανίζεται η αγγελική μορφή του Ερμή. Αυτό και αν ήταν περίεργο, δύο πιθανότητες υπήρχαν, η μία το σύμπαν να είχε συνωμοτήσει για να βρισκόμαστε απρόσμενα και η άλλη να βρισκόμασταν απλά τυχαία. Πάντως και τα δύο σενάρια μου άρεσαν πολύ, είναι ωραίο να βρίσκεται κοντά μου, ακόμα και από την απλή μορφή μιας φιλίας χωρίς οικειότητα. <<Ερμή; τι κάνεις εδώ;>> του λέω αμέσως χωρίς σκέψη, εκείνος χαμογελάει άνετα <<Λοιπόν θα ανέβεις;>> ρωτάει. Είχα ξεχάσει τελείως να σκεφτώ τι θα απαντήσω αν μου ζητήσει να ανέβω <<Μπα, προτιμώ να περπατήσω, εξάλλου είναι τόσο ωραία βραδιά απόψε>> του απαντάω αρνητικά <<Έλα τώρα, το κέντρο είναι μακριά και οι φίλες σου θα φτάσουν σύντομα εκεί, δεν μπορείς να πας με τα πόδια>> εδώ έχει απόλυτο δίκιο αλλά με πιάνει μια ανησυχία, δεν θέλω να πάω αν και ξέρω ότι είναι βλακώδες να κατέβω με τα πόδια. <<Δεν πειράζει είναι καλύτερα να πάω με τα πόδια>> απαντάω και όπως πάντα είμαι πολύ δειλή για να απαντήσω αυτό που πρέπει <<Καλά τότε θα έρθω μαζί σου, απλά περίμενε να παρκάρω την μηχανή>>.

Καθώς κλειδώνει την μηχανή, εγώ ακουμπάω σε ένα δέντρο και ύστερα γυρνάει και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω.Προχωράμε για λίγο στο σκοτάδι σιωπηλοί και μετά γυρνάει προς το μέρος μου <<Νομίζω πως επιτέλους ήρθε η ώρα να γνωριστούμε, εννοώ...να μιλήσουμε>> αποκρίνεται συνεχίζοντας να είναι άνετος, πράγμα που μου την δίνει τόσο άσχημα, εγώ αισθάνομαι μια αναστάτωση και είμαι σίγουρη ότι τον κοιτάω σαν χάνος, όμως πιάνομαι από αυτόν τον μικρό θυμό. <<Εγώ νομίζω πως κάτι τρελό συμβαίνει εδώ πέρα>> σταματάω ένα δευτερόλεπτο και κοντοστέκομαι, ξέρω πως θα ακουστεί τρελό <<μήπως με παρακολουθείς;>> πετάω το ίδιο θυμωμένη και εκείνος σκάει στα γέλια, ενώ εγώ τον κοιτάω άναυδη. Μου φαίνεται τόσο περίεργη η αντίδραση του, που γυρνάει να με κοιτάξει και σταματάει απότομα <<Πιστεύεις πραγματικά ότι είναι αστείο;>> λέω σοκαρισμένη, για κάποιο λόγο τα πάντα έχουν σοβαρέψει <<Δεν μπορώ να το καταλάβω, πρώτα με σώζεις από αυτό το αυτοκινητιστικό και ύστερα σε συναντάω στο speaty από το πουθενά και τώρα εντελώς τυχαία σε βρίσκω εδώ, νομίζω πως δεν είμαι δα και τόσο παρανοϊκή, που δεν πιστεύω σε τόσες συμπτώσεις, συγγνώμη!!>> έχω χάσει την ψυχραιμία μου δεν το είχα σκεφτεί, αλλά όλα αυτά είναι αλήθεια. <<Τελικά είχα δίκιο>> λέει πικρά και εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα από όλα αυτά <<για ποιο πράγμα;>> τον ρωτάω σαστισμένη σίγουρα θα μοιάζω με ηλίθια αλλά δεν με απασχολεί και πολύ. <<Ήμουν σίγουρος ότι ποτέ δεν με πρόσεξες>> τώρα μπερδεύομαι ακόμα περισσότερο, αλλά δεν βγάζω άχνα είμαι σίγουρη ότι έχει κάποια εξήγηση <<μένω στις Γρηγορίου Ε΄ 29>> μου λέει θέλοντας να μου αποδείξει ότι κάνω λάθος, αλλά εγώ συνεχίζω να μην καταλαβαίνω το νόημα της φράσης του <<Ωραία και τι πάει να πει αυτό;>> του λέω ατάραχη και ανήξερη <<Από το δωμάτιο μου βλέπω έναν ακάλυπτο με πρασινάδα>> τότε αρχίζω να καταλαβαίνω, ότι μένουμε υπερβολικά κοντά <<Βέβαια για να πω την αλήθεια δεν έμενα πάντα εκεί, μέχρι το καλοκαίρι που πέρασε ζούσα στο Πόρτλαντ στην Αμερική>> συνεχίζει και για ένα δευτερόλεπτο μου κόβεται η ανάσα. Είναι τόσο ηλίθιο, αλλά δεν μπορώ να μην το σκεφτώ έχω πάρει μέχρι και μπλουζάκι που γράφει Portland γι' αυτόν το λόγο.