Όταν ο ουρανός συννεφιάζει

Κεφάλαιο 28

Ξαφνικά το μυαλό μου παίρνει στροφές και θυμάμαι την Άνια. Βλέπω την ώρα, η οποία σημάνει 12:38. Πετάγομαι όρθια και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να φύγω μέχρι να γυρίσει η μαμά με τον μπαμπά. Ευτυχώς η διαδικασία θα γίνει στο νοσοκομείο που βρίσκομαι και δεν χρειάζεται να τρέχω πάλι.

Ανοίγει η πόρτα και βλέπω τον αδερφό μου να μπαίνει μέσα. <<Ααα καλώς τον! Θα κάτσεις με την γιαγιά μέχρι να έρθουν η μαμά και ο μπαμπάς;>> τον ρωτάω και εκείνος μπλοκάρει λιγάκι έτσι φουριόζα που είμαι. <<Εεεε...Ναι>> μου λέει και εγώ γυρίζω προς την γιαγιά <<Γιαγιάκα μου θα ξανά έρθω πιο μετά, εντάξει;>> την ρωτάω σαν να είναι παιδάκι και την βλέπω που εκνευρίζεται <<Κάνε ότι θες>> μου λέει και εγώ βγαίνω από το δωμάτιο.

Κοιτάω το ρολόι μου και τρέχω προς την πτέρυγα των γυναικολογικών όπου θα βρίσκεται η Αναστασία. Βγάζω το κινητό μου και πληκτρολογώ τον αριθμό της Ελένης. Το ακούω να χτυπάει και στην συνέχεια η φωνή της αντικαθιστά τον προηγούμενο ήχο <<Έλα>> μου λέει και εγώ είμαι λιγάκι λαχανιασμένη <<Έλα που είστε;>> την ρωτάω και εκείνη αναστενάζει. <<Είμαστε στην γραμματεία>> δηλώνει την ώρα που μπαίνω μέσα στο κτήριο και τις βλέπω <<Κλείσε σας είδα>> λέω και κατεβάζω το κινητό από το αυτί μου.

Είναι όλες μαζεμένες μαζί και παρακολουθώ την νευρικότητα τους. <<Κάλως την>> λέει η Άνια κάπως τσιτωμένη και εγώ κάθομαι σε μία καρέκλα για να ξαποστάσω λιγάκι. <<Σόρρυ που άργησα αλλά είναι και η γιαγιά εδώ. Ήμουν μόνη μαζί της και δεν μπορούσα να την αφήσω>> δικαιολογούμαι και η Άνια μαλακώνει. <<Τι έγινε ρε;>> με ρωτάει φοβισμένη και εγώ προσπαθώ να τους καθησυχάσω με το βλέμμα μου <<Έπεσαν οι τιμές της και χρειαζόταν αίμα>> δηλώνω και αισθάνομαι ότι έχω βαρύνει την ατμόσφαιρα. <<Μάλιστα, περαστικά>> λέει πικραμένα η Ματίνα και το επαναλαμβάνουν και οι υπόλοιπες.

Κάθονται όλες στις δίπλα καρέκλες και περιμένουμε μαζί υπομονετικά. Βλέπουμε νοσοκόμες να έρχονται και να φεύγουν με τις άσπρες ποδιές τους. Μία στέκεται μπροστά μας και προφέρει το όνομα της Αναστασίας. Εκείνη σηκώνεται και εμείς κοιτάμε σαν θεατές καθώς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αλλά και ούτε να αποτρέψουμε την οποιαδήποτε ενέργεια που θα ακολουθούσε. Όλα έχουν φτάσει στο τέλος τους γι' αυτήν την ψυχή που δεν είχε την ευκαιρία να ζήσει!

Η Άνια μας κοιτάζει και εμείς της χαμογελάμε προσπαθώντας να της δώσουμε κουράγιο. Ποιο κουράγιο όμως είναι αρκετό για να αφαιρέσεις μία ζωή. Κανείς δεν έχει κουράγιο για κάτι τέτοιο, μόνο φόβο και θλίψη!