Όταν ο ουρανός συννεφιάζει

Κεφάλαιο 11

Όταν είμαι έτοιμη να πέσω για ύπνο περιμένω κανένα τέταρτο καθισμένη στο κρεβάτι ατενίζοντας τους απέναντι τοίχους χαμένη στις σκέψεις μου. Είναι γεγονός ότι περιμένω την στιγμή που θα βγει ο Ερμής για να ορμήξω στο κρύο και στο φεγγαρόφως για να ανταλλάξουμε δύο κουβεντούλες. Ακούω την μπαλκονόπορτα να ανοίγει και τρέχω για να κρυφτώ πίσω από τον τοίχο. Είμαι τελείως επιπόλαιη πριν από λίγο τον περίμενα και τώρα είμαι κρυμμένη πίσω από τον τοίχο. Ένα είναι σίγουρο εγώ δεν ήμουν έτσι, αυτό το αγόρι ασκεί επιρροή πάνω μου, όμως δεν μοιάζει σε καμία περίπτωση με οποιαδήποτε άλλη επιρροή που μου έχει ασκήσει οποιοσδήποτε άλλος, ακόμη και από τα αγόρια που έχουν κάνει την καρδιά μου να σκιρτήσει.

Τον παρατηρώ για λίγο και αισθάνομαι ήδη την ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, γυρνάει να κοιτάξει προς το μπαλκόνι μου και κολλάω απότομα στον τοίχο. Νιώθω ένα αίσθημα θριάμβου, αυτός γύρισε να κοιτάξει το δωμάτιο μου, το μπαλκόνι μου, θέλει να με δει, να ανταλλάξουμε έστω αυτές τις δύο κουβεντούλες όπως χθες. Χωρίς να ζυγίσω την κατάσταση κάνω ένα απότομο βήμα προς το μπαλκόνι και ακουμπάω το χέρι μου πάνω στο τοίχο ελαφρά σαν να το χρησιμοποιώ για στήριγμα. Δεν με έχει αντιληφθεί ακόμα, μόλις ακουμπάω όμως το χέρι μου στο κάγκελο και τα δαχτυλίδια μου αντηχούν στην απέραντη σιωπή που απλώνεται στο σκοτάδι, γυρίζει να με κοιτάξει.

<<Έλενα;>> ακούω την φωνή του να καλύπτει όλα τα κενά της σημερινής μέρας. Άξαφνα συνειδητοποιώ ότι δεν με ενδιαφέρει που θα καταλήξει όλο αυτό, αλλά το μόνο που με νοιάζει είναι ο τρόπος που γεμίζει όλα τα κενά που υπήρχαν μέσα μου, μόνο με την γλυκιά αλλά και ταυτόχρονη βαριά φωνή του, με τον τρόπο που προφέρει το όνομα μου. Άλεξ σκέφτομαι μονομιάς, αλλά απευθείας αποδιώχνω την σκέψη που δεσπόζει σχεδόν σε κάθε ανάσα μου, σε αυτήν την στιγμή δεν χωράει ο Άλεξ, είμαι μόνο εγώ και ο Ερμής. <<Ναι>> απαντάω στην προηγούμενη ερωτηματική χροιά του Ερμή, βέβαια αισθάνομαι την αβεβαιότητα να τρυπώνει και να απλώνεται μέσα μου, και αν όλα αυτά είναι ένα πολύ μεγάλο λάθος που είναι ικανό να διαταράξει την ηρεμία μου, μέσα στην δύσκολη περίοδο των πανελλαδικών που διανύω; Δεν με ενδιαφέρει αισθάνομαι κάθε πόρο της ψυχής μου να μου φωνάζει.

<<Τι κάνεις;>> λέει απολαυστικά και αμέσως φεύγουν όλοι οι φόβοι που είχε δημιουργήσει. Τον φαντάζομαι να έχει σχηματίσει αυτό το υπέροχο χαμόγελο που σου θυμίζει την πρώτη σου βουτιά στην θάλασσα, όταν ο καιρός είναι τόσο ανυπόφορος και η θερμοκρασία αγγίζει τους 35 βαθμούς κελσίου. Σου κόβει την ανάσα και ταυτόχρονα σε ανακουφίζει.