Όταν ο ουρανός συννεφιάζει

Κεφάλαιο 42

Με κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό και προσπαθώ να βρω τις λέξεις για να του εξηγήσω <<Μπορεί να συμβεί αυτό>> αποκρίνομαι και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά πολλές φορές <<Το ξέρω>> μου απαντάει και εγώ γουρλώνω τα μάτια. <<Έχω ψάξει τα πάντα για αυτό, μην νομίζεις ότι μόνο εσύ φοβάσαι>> αποφασίζει να μοιραστεί μαζί μου αυτό που τον κατατρώει τόσο καιρό. Φαντάζομαι πως γι' αυτό είναι απόμακρος, την ίδια αντίδραση είχα και εγώ όταν πρωτοανακάλυψα κάποια πράγματα. Δεν μπορώ να πω πως οι αντιδράσεις μας διαφέρουν, σε καμία περίπτωση. <<Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ ότι με κάθε μου βήμα και με κάθε μου σκέψη θα σε χάσω>> συμπληρώνει και με αγκαλιάζει. Χώνομαι στην αγκαλιά του γιατί το έχω ανάγκη και θέλω να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. Πριν λίγο ήταν λιπόθυμος στα χέρια μου, ακόμη δεν μπορώ να διαγράψω από το μυαλό μου αυτήν την εικόνα, είμαι ταραγμένη παρ' όλο που το κρύβω.

<<Δεν θέλω να φοβάσαι, δεν έκανες δα και κανένα έγκλημα>> λέω χαρωπά για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα και μου χαμογελάει <<Όχι βέβαια>> συμπληρώνει και με φιλάει στο μάγουλο. <<Είσαι πολύ όμορφη και δεν θέλω να έχεις πάρε-δώσε με αυτόν. Δεν μου αρέσει>> κουνάει το δάχτυλο του σαν μου κάνει κήρυγμα και εγώ του χαμογελάω αχνά <<Εντάξει>> τον διαβεβαιώ.

<<Εγώ θα φύγω γιατί έτσι και αλλιώς θα περνούσα για να σε δω λιγάκι. Σήμερα πνίγομαι πραγματικά και δεν θα μπορέσω να σε δω καθόλου>> δικαιολογείται και με φιλάει απαλά στα χείλη. <<Θα τα πούμε αύριο μόλις τελειώσω με το μάθημα>> συμπληρώνω και με κοιτάζει γλυκά <<Σ'αγαπώ πολύ, να το θυμάσαι αυτό>> δαγκώνω τα χείλη μου στο άκουσμα αυτών των λέξεων, κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και εγώ τον αγαπώ σαν τρελή.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η μαμά μου ανοίγει την πόρτα και με πλησιάζει <<Τι έγινε αγάπη μου; Διαβάζεις;>> με ρωτάει και παίρνω μια βαθιά ανάσα <<Προσπαθώ αλλά μου είναι πολύ δύσκολο>> απαντάω και κάθεται δίπλα μου. <<Είναι δύσκολο το μάθημα;>> συνεχίζει αλλά κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά <<Απλά νιώθω ότι σήμερα θα δω όνειρο και ότι δεν βλέπω με αγχώνει πολύ>> γουρλώνει τα μάτια της και μου χαϊδεύει το χέρι <<Συγκεντρώσου, αυτό έκανε πάντα η γιαγιά όταν δεν αισθανόταν καλά. Εκείνη έφερνε το όνειρο, ίσως γι'αυτό να μην βλέπεις, ίσως το μπλοκάρει το άγχος σου>> με συμβουλεύει αλλά το αίμα μου παγώνει <<Η γιαγιά έβλεπε όνειρα και τώρα;>> την ρωτάω και κουνάει το κεφάλι της θετικά. <<Μην τα σκέφτεσαι αυτά απλά κλείσε τα μάτια και χαλάρωσε θα έρθει σίγουρα>> με διαβεβαιώνει και υπακούω. Κλείνω τα μάτια μου και το κεφάλι μου αρχίζει να πονάει, τα ξανά ανοίγω αλλά δεν βλέπω τίποτα.