Όταν ο ουρανός συννεφιάζει

Κεφάλαιο 3

Μέτα από αυτό που συνέβη με τον Πέτρο και την Στεφανία έχουμε σταματήσει να κάνουμε παρέα μαζί της. Φυσικά έλεγα στα κορίτσια να μην επηρεαστούν από αυτό το γεγονός, αλλά και αυτές αποφάσισαν να μην ασχοληθούν ξανά μαζί της. Όσο για τον Πέτρο έκανε κάθε προσπάθεια για να με πλησιάσει αλλά εγώ τον απέφευγα. Στην αρχή ήταν δύσκολα αλλά στην συνέχεια δεν κουραζόμουν καν να τον αποφεύγω.Μου έκανε, βέβαια, μεγάλη εντύπωση η επιμονή του, αν ήταν έτσι και παλιά σίγουρα θα είμασταν μαζί τώρα χωρίς καμία αναστολή.

Η μέρα ήταν Τετάρτη και ετοιμαζόμουν να κοιμηθώ για μεσημέρι μέχρι που συνειδητοποίησα ότι είχα ένα μήνυμα στο κινητό μου. Το άνοιξα και είδα ότι το νούμερο ήταν άγνωστο σε περιμένω στο speaty στις 15:30 έλεγε και αν δεν ήταν ο Πέτρος, ήταν σίγουρα κάποιος που έπρεπε να στείλει αυτό το μήνυμα κάπου αλλού. Γι' αυτό του έστειλα πως πρέπει να κάνει κάποιο λάθος, όμως πριν προλάβω να κλείσω το κινητό μου ήρθε ακόμα ένα μήνυμα από αυτό το άγνωστο νούμερο εσύ δεν είσαι το κορίτσι που περνάς κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο από την Εγνατία; Μόλις το διάβασα τρόμαξα, αυτές τις μέρες είχα φροντιστήριο. Ποιός ήταν αυτός που γνώριζε ότι περνάω από την Εγνατία αυτές τις μέρες; Πριν απαντήσω μου ήρθε κι άλλο μήνυμα σε παρακαλώ έχω ανάγκη να τα πούμε. Δεν μπορούσα να πάω, ήταν μεγάλο ρίσκο και επικίνδυνο και δεν ήμουν από τα κορίτσια που έπαιρναν τέτοια ρίσκα. Γι ' αυτό έπεσα για ύπνο και σταμάτησα να σκέφτομαι αυτό το θέμα.

Όταν ξύπνησα η Κοραλλένια μιλούσε με τον Γιώργο στο λάπτοπ, αυτοί οι άνθρωποι ήταν τρελά ερωτευμένοι, ένας έρωτας που δύσκολα χάνεται και δύσκολα θα τον ζούσα και εγώ με κάποιον. Άνοιξα την πόρτα του μπάνιου και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη, με κοίταξα και άλλαξα αμέσως το βλέμμα μου, δεν μου αρέσει να με κοιτάζω, όχι ότι είμαι άσχημη ούτε όμορφη είμαι. Είμαι μια απλή κοπέλα που θα παρέμενε απαρατήρητη σε ένα μέρος και πότε δεν θα με πρόσεχε κάποιος χωρίς να με γνωρίζει καλά και να ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες. Είμαι μικροσκοπική,ύψος 1,57 και 51 κιλά, ούτε παχιά, ούτε αδύνατη. Έχω γαλαζοπράσινα μάτια και καστανά μαλλιά. Βέβαια η μύτη μου είναι στραβή και έχω κενό ανάμεσα στα μπροστινά δόντια δυο πράγματα που είναι αρκετά άσχημα πάνω μου.

Αρχίζω να προχωράω προς το σαλόνι όταν η μαμά μου αρχίζει να φωνάζει

<<μέχρι τι ώρα σκόπευες να κοιμάσαι, πότε θα διαβάσεις, πότε θα μαζέψεις το δωμάτιο σου;>> συνεχίζει να με βομβαρδίζει,αλλά δεν με ενδιαφέρει, οπότε σταματάω να την ακούω και φεύγω χωρίς να της πω κάτι <<που πας;>> με ρωτάει σαστισμένη<<άσε ρε μάνα ακόμα δεν ξύπνησα, με έπρηξες, σταμάτα επιτέλους να φωνάζεις,βαρέθηκα, θα διαβάσω οπότε θέλω εγώ και θα μαζέψω όταν και αν θέλω εγώ, κατάλαβες;>>της λέω απότομα. Ποτέ δεν της έχω μιλήσει έτσι και γι ' αυτό ξαφνιάζεται αλλά μετα ξεκινάει πάλι <<δεν πάει έτσι Έλενα,δεν ζεις μόνη σου εδώ πέρα και το διάβασμα είναι υποχρέωση σου>> καθώς όμως τα λέει αυτά έχω ετοιμαστεί για να φύγω,δεν ξέρω που; θα δείξει, θέλω απλά να φύγω από εδώ δεν αντέχω. Παίρνω το μπουφάν μου, το κινητό μου, τα κλειδιά μου και ανοίγω την πόρτα <<Που πας τέτοια ώρα;>> λέει επιβλητικά και ετοιμάζεται να μου κάνει κήρυγμα <<βόλτα>>απαντάω κόβοντάς της την φόρα <<δεν έχεις να πας πουθενά πριν μαζέψεις το δωμάτιο σου>> απαντάει εκείνη με λίγο πιο δυνατό και άγριο τόνο. Δεν με εμποδίζει αυτό, θέλω απλά να σκεφτώ, να με χτυπήσει λίγος κρύος αέρας, να μείνω για μια ώρα έστω μόνη μου. Μου κλείνει την πόρτα και την κοιτάω, είναι πολύ νευριασμένη και δεν έχω όρεξη να την ακούω τώρα. Πρώτη φορά έχω τέτοια συναισθήματα για την μαμά μου αλλά ήρθε ο καιρός να κάνω την επανάσταση μου επιτέλους <<άσε με να φύγω>> λέω τσαντισμένη <<δεν έχεις να πας πουθενά είπα>>. Δεν θέλω να το κάνω αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να ξεσπάσω και να φύγω και έτσι αρχίζω να τσιρίζω χωρίς να σταματάω, μέχρι που δεν αντέχω άλλο. Η μαμά μου έχει μείνει κάγκελο ανοίγω την πόρτα και την κοιτάω με βουρκωμένα μάτια <<είναι ανάγκη να φύγω, συγγνώμη>> της λέω με ψιθυριστή φωνή, βγαίνω έξω και κοπανάω την πόρτα γερά πίσω μου. Αρχίζω να κλαίω από τα νεύρα μου και κατεβαίνω τις σκάλες πολύ γρήγορα. Ανοίγω την εξώπορτα και φεύγω μακριά από την πολυκατοικία μου.