Όταν ο ουρανός συννεφιάζει

Κεφάλαιο 25

<<Εγώ γιαγιά θα φύγω όταν γυρίσει η μαμά πες της ότι είχα κάπου να πάω>> δηλώνω και σηκώνομαι από τον καναπέ γρήγορα. Η γιαγιά μου σηκώνεται αργά και προσπαθεί να με ακολουθήσει <<Έλενα, περίμενε, σε λίγο θα έρθει η μαμά σου>> μου λέει βιαστικά για να με προλάβει αλλά ουσιαστικά τίποτα δεν μπορεί να με προλάβει ούτε να με σταματήσει. Γυρίζω απότομα προς αυτήν και την αγκαλιάζω <<Θα ξανά έρθω>> αποκρίνομαι και κάνω δύο βήματα πίσω. Για κάποιον λόγο η γιαγιά μου έχει βουρκώσει. <<Θυμάμαι ακόμη την ημέρα που μου τα διηγήθηκε η γιαγιά μου>> λέει και κοιτάει στο κενό, εγώ κοντοστέκομαι για λίγο και ζυγίζω την κατάσταση. Δεν μπορώ να καταλάβω αν πρέπει να φύγω ή αν θέλει να μου μιλήσει για μία ακόμη ιστορία.

Η γιαγιά μου στέκεται εκεί που είναι αμίλητη, την κοιτάζω λίγο ακόμα και η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει με ωθεί να ανοίξω την πόρτα. <<Γιαγιά, πρέπει να φύγω, θα τα πούμε μία άλλη στιγμή>> της λέω και βγαίνω έξω κλείνοντας την πόρτα διστακτικά. Καθώς προχωράω αισθάνομαι πως δεν θέλω να πάω σπίτι μου, το μόνο που θέλω είναι να μείνω μόνη μου, να νιώσω τον δροσερό αέρα της πόλης μου.

Περπατώ αργά και ήρεμα, η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα παραπάνω αλλά το μυαλό μου δεν έχει σταματήσει να δουλεύει. Δεν μπορώ να καταλάβω πως τους έχει μπει αυτή η ιδέα και αυτός ο ανόητος μύθος. Από την άλλη όμως δεν έχουν κανένα λόγο να μου πουν παραμύθια και ιστορίες, είμαι 18 χρονών δεν ωφελεί πουθενά. Το πιο παράξενο μάλιστα είναι ότι η γιαγιά μου ξέρει το όνειρο και το ακόμα πιο παράξενο είναι ότι μου είπε πως ο Βαγγέλης βλέπει τα ίδια όνειρα.

Εγώ τώρα τι πρέπει να κάνω; Να του μιλήσω; Να μείνω μακριά του; Να περιμένω να δω τα όνειρα και να τελειώνει η υπόθεση; Ναι, αυτό θα κάνω θα αφήσω τα όνειρα να τελειώσουν και μετά θα βρω κάποιον άλλον άνθρωπο και θα συνεχίσω την ζωή μου χαλαρή όπως έκανε και η γιαγιά, αποφασίζω και κατεβαίνω στην παραλία για να νιώσω λίγο καλύτερα.

Η καρδιά μου χτυπάει και νιώθω μια απίστευτη μελαγχολία. Πως θα μείνω μακριά του όμως; Είναι δυνατόν να παρακούσω την καρδιά μου;

Πλησιάζω στην παραλία και αντί να κρυώνω από τον αέρα, ζεσταίνομαι. Περνάω το φανάρι με προσοχή και ο αέρας με χτυπάει αλλά συνεχίζω να ζεσταίνομαι, ξεκουμπώνω το μπουφάν μου και συνειδητοποιώ ότι ο λαιμός μου είναι μούσκεμα από τον ιδρώτα. Πλησιάζω στα παγκάκια της παραλίας και η θάλασσα είναι αρκετά ανταριασμένη. Κάθομαι στο πιο κοντινό μου και βγάζω το μπουφάν μου, δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει με την ζέστη. Έχω την ανάγκη να πλησιάσω στην θάλασσα και σηκώνομαι απότομα, παίρνω στα χέρια μου το μπουφάν και φτάνω στην άκρη του τσιμέντου. Ένα βήμα να κάνω και έχω πέσει μέσα, πράγμα που θα έκανε πολύ κακό στην υγεία μου, δεδομένου ότι ο Θερμαϊκός είναι αρκετά βρώμικος. Ο αέρας με φυσάει και αισθάνομαι επιτέλους ότι το σώμα μου αρχίζει να επανέρχεται στην φυσιολογική του θερμοκρασία.