Όταν ο ουρανός συννεφιάζει

Κεφάλαιο 15

Η ώρα με τον Ερμή περνάει γρήγορα και τώρα συνειδητοποιώ πόσο μου έχει λείψει όλο αυτόν τον καιρό. Μου λέει για την Χρόνια του και εγώ τον ενημερώνω για τα τελευταία γεγονότα, που τα ξέρει από την Ελένη. Κατά τις 12 χωρίζουμε τους δρόμους μας και βαδίζει ο καθένας προς το σπίτι του, το χαμόγελο δεν λέει να φύγει από το πρόσωπο μου.

Όταν μπαίνω στο σπίτι βλέπω τον μπαμπά να κοιμάται στον καναπέ με ανοιχτή την τηλεόραση, τον στέλνω στο κρεβάτι και ετοιμάζομαι και εγώ με την σειρά μου να ξαπλώσω γιατί αύριο έχω 8 η ώρα μάθημα και πρέπει να φύγω από το σπίτι στις 6:30.

Πριν ξαπλώσω όμως βλέπω τον Ερμή να καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου. Σηκώνομαι απότομα και τον κοιτάω με ένταση, δυστυχώς δεν μπορώ να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του. Με μία κίνηση ξεφορτώνομαι τα σκεπάσματα από πάνω μου και βάζοντας μπουφάν βγαίνω έξω στο κρύο. <<Έγινε κάτι;>> τον ρωτάω περίεργη και το βλέμμα του χαλαρώνει, μου είναι αδύνατον να παραμείνω ήρεμη μπροστά του και μόνο η παρουσία του μου προκαλεί νευρικότητα. <<Ξέχασα να σε ευχαριστήσω για το βιβλίο της μαμάς μου>> απαντάει και χαμογελάει συγκρατημένα. <<Δεν ήταν τίποτα, το διάβασες;>> ρωτάω αν και είμαι σίγουρη ότι θα το έχει μάθει απ' έξω. <<Ναι αρκετές φορές>> αποκρίνεται και σκύβει το κεφάλι του στο χέρι του, και μετά από λίγα δευτερόλεπτα το σηκώνει και με κοιτάει κατάματα. Ανατριχιάζω ευχάριστα από αυτό το βλέμμα και ένα πλατύ χαμόγελο  απλώνεται στο πρόσωπο μου.

<<Χαίρομαι>> λέω και τον κοιτάζω εκλιπαρώντας τον σιωπηλά να ανοίξει συζήτηση. Το βλέμμα μου όμως δεν βρίσκει ανταπόκριση και απελπίζομαι προς στιγμήν. <<Έλα από εδώ>> μου λέει και κοκαλώνω με την δήλωση του, μου είναι αδύνατον να πάω εκεί έχω μάθημα αύριο και πρέπει να ξυπνήσω νωρίς. <<Δεν μπορώ να έρθω πρέπει να ξυπνήσω νωρίς, ήδη είναι αργά θα έπρεπε να κοιμάμαι>> αποκρίνομαι και αμέσως η ατμόσφαιρα βαραίνει, σίγουρα τον έχω αγανακτήσει, πριν από λίγο του είπα ότι θα του δώσω την ευκαιρία να επανορθώσει και τώρα απλά αρνούμαι να ανταποκριθώ στο κάλεσμα του.

<<Εντάξει τότε φαντάζομαι ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα>> μου λέει και τον καληνυχτίζω με ένα χαμόγελο. <<Περίμενε>> φωνάζει και εγώ γυρνάω απότομα πίσω με ερωτηματικό βλέμμα <<Θέλω να μου δώσεις το κινητό σου>> συνεχίζει και εγώ βάζω τα χέρια μου μέσα στο μπουφάν. <<Γράψε>> του λέω και εκείνος μπαίνει μέσα και φέρνει το κινητό του <<Πες μου>> με παρακινεί και εγώ του δίνω το νούμερο του κινητού μου.