Όταν ο ουρανός συννεφιάζει

Κεφάλαιο 45

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και συνειδητοποιώ που βρίσκομαι, το σώμα μου αρχίζει να ξεσπάει σε ένα ατελείωτο και έντονο τρέμουλο. Ο Βαγγέλης με αγκαλιάζει και ξεσπάω σε λυγμούς <<Πέθανε!>> φωνάζω και προσπαθεί να με ηρεμήσει <<Την έπνιξε, την έπνιξε>> συνεχίζω να φωνάζω και ένα κρύο διαπερνάει το κορμί μου <<Γιαγιά!Γιαγιά!>> φωνάζω και με χώνει στην αγκαλιά του, το πρόσωπο μου είναι χωμένο στο στήθος του. Μέχρι που αρχίζω να συνειδητοποιώ τι είδα, τον σπρώχνω μακριά μου <<Μην με ακουμπάς>> τσιρίζω ενώ εγώ είμαι όρθια και αυτός καθιστός. <<Εσύ φταις!>> σηκώνεται όρθιος και με κοιτάει πληγωμένος <<εσύ φταις>> πάει να με πλησιάσει αλλά τον σπρώχνω <<Ο Χρήστος!>> τσιρίζω <<Ο Χρήστος την έπνιξε!>> πέφτω στα γόνατα. Οι λυγμοί μου είναι τόσο δυνατοί και αποκαρδιωτικοί που κλαίει και εκείνος μαζί μου. <<Αυτός την σκότωσε, ο αδερφός σου>> προσπαθώ να αρθρώσω τις λέξεις αλλά η ανάσα μου γδέρνει τον λαιμό μου <<Έλενα, σε παρακαλώ>> φωνάζει και τον κοιτάζω με μίσος <<Εσύ του μίλησες εε;>> τον ρωτάω και κουνάει θετικά το κεφάλι του.

<<Είσαι...είσαι!>> φωνάζω εξοργισμένη και διπλώνω την πετσέτα μου <<Τι κάνεις;>> με πλησιάζει και κάνω ένα βήμα μακριά του <<Μην τολμήσεις να πεις τίποτα, δεν θέλω να ακούσω ούτε λέξη>> τον σπρώχνω για να μεγαλώσω την απόσταση μας <<Γύρνα πίσω μόνος σου!>> βάζω την πετσέτα στην τσάντα και βγάζω τα κλειδιά του αυτοκινήτου. <<Τι λες;>> με ρωτάει με γουρλωμένα μάτια <<Αυτό που άκουσες>> ξεκινάω να απομακρύνομαι και εκείνος με ακολουθεί σε μια απόσταση. <<Θα με αφήσεις εδώ;>> αναρωτιέται κυρίως <<Να πάρεις τηλέφωνο τον ΑΔΕΡΦΌ ΣΟΥ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΌΝΟ>> ωρύομαι, γυρίζω πίσω και τον ξανά σπρώχνω <<Έλενα, σε παρακαλώ, μην το κάνεις αυτό>> με εκπλιπαρεί αλλά τα όρια μου έχουν ξεπεραστεί, κάνω υπομονή και υπομονή. Τώρα η υπομονή εξαντλήθηκε, τώρα θα δουν μία Έλενα που δεν έχουν ξανά δει.

Μπαίνω στο αμάξι και πάει να ανοίξει την θέση του συνοδηγού, τοποθετώ την τσάντα μου για να τον εμποδίσω και κοκαλώνει. <<Μην τολμήσεις>> τον προειδοποιώ, κλείνει την πόρτα και βάζω μπρος. Καθώς απομακρύνομαι τον βλέπω από τον καθρέφτη να μικραίνει και να κάθεται στην άμμο.

Τρέχω λίγο παραπάνω από συνήθως αλλά αυτό κατά κάποιο περίεργο τρόπο με κάνει να ηρεμώ. Δεν σκέφτομαι, είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που δεν σκέφτομαι, λειτουργώ μηχανικά. Δεν βλέπω φανάρια, δεν βλέπω στροφές, απλά πηγαίνω ώσπου να φτάσω σε αυτόν.