Όταν ο ουρανός συννεφιάζει

Κεφάλαιο 23

<<Δεν έχει σημασία τι έκανα>> μου λέει και κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πόσο επιπόλαια φέρομαι. Καθώς τα ανοίγω τον βλέπω να έχει κολλήσει το βλέμμα του στο πάτωμα και κάνω δύο βήματα πίσω αγχωμένη. Σηκώνει απότομα το κεφάλι του και με κοιτάει! <<Πρέπει να γυρίσω σπίτι>> λέω και του χαμογελάω ψεύτικα. <<Θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή λοιπόν>> απαντάει και τον κοιτάζω διστακτικά, <<Υποθέτω πως ναι>> αποκρίνομαι και κατευθύνομαι γρήγορα προς την πόρτα.

Βγαίνω από το μαγαζί και προχωράω γρήγορα. Έχω αυτήν την ικανότητα να λέω το λάθος πράγμα την λάθος στιγμή και δεν θα το διορθώσω ποτέ. Ένιωθα την ζεστασιά του μετά από τόσο καιρό, την είχα ανάγκη και για ακόμα μία φορά τα κατέστρεψα όλα. Ο πονοκέφαλος είναι αρκετά μεγάλος αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγυρίσω πίσω. Όσο προχωράω αισθάνομαι μια δυσφορία και το σώμα μου μουδιάζει, πιάνομαι από μία κολόνα και προσπαθώ να ηρεμήσω ανεπιτυχώς.

Αισθάνομαι την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και όλα μαυρίζουν.

Καθώς γυρίζουμε σπίτι με την άμαξα αισθάνομαι την ίδια αναστάτωση στο στομάχι και φοβάμαι μήπως καταλάβουν τι συμβαίνει. Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ κουρασμένη και το μόνο που επιθυμώ είναι να πέσω για ύπνο. Τι περίεργο; Τον τελευταίο καιρό βλέπω πολλά και περίεργα όνειρα,σαν να με προετοίμαζαν για μία μεγάλη αλλαγή.

Κατεβαίνουμε από την άμαξα και προχωράμε μπροστά με τον Ιωάννη, ο οποίος είναι πιωμένος και παραπατάει με τρόπο. <<Περάσαμε καλά εεε;>> τον ρωτάω ειρωνικά και εκείνος γελάει με υστερία <<Μιλάς και εσύ που μιλούσες με τον πιο όμορφο μέσα στην δεξίωση>> λέει ψιθυριστά και ανασηκώνει δύο φορές τα φρύδια γεμάτος υπονοούμενο. Σταματάω απότομα και τον πιάνω σφιχτά από το χέρι <<Τι εννοείς;>> ρωτάω πανικοβλημένη, φοβούμενη πως θα βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη θέση αν με είδε να μιλάω με τον Βαγγέλη. <<Συγγνώμη; Δεν χόρεψες έναν ολόκληρο χορό με τον Ερμή;>> με ρωτάει και ένας αναστεναγμός εκφράζει το στιγμιαίο σοκ που αναγκάστηκα να υποστώ. Ο αδερφός μου γελάει για ακόμα μία φορά σαν ηλίθιος και τον τραβάω γρήγορα προς τα μπροστά. <<Είσαι πολύ βλαμμένος, ξέρεις ότι αυτή η στιγμή ήταν η χειρότερη από όλες>> του φωνάζω και η μητέρα μου έρχεται μπροστά. <<Μπορείτε να μου πείτε τι στο διάολο συμβαίνει και ακούγεστε σε όλη την αυλή;>> ρωτάει η γλυκύτατη μητέρα και σπρώχνω τον αδερφό μου πάνω της. <<Ο γιος σου έγινε στουπί και λέει ανοησίες>> της λέω και ανοίγω το βήμα μου, <<Δεν θέλω να το σχολιάσω αγόρι μου ότι ήρθες σε αυτήν την κατάσταση, ούτε ο τελευταίος μπεκρής να ήσουν>> του λέει επικριτικά και εκείνος σηκώνει το ανάστημα του. <<Το τι θα κάνω σε κάθε δεξίωση είναι δικό μου θέμα, κράτα τα πικρόχολα σχόλια σου για την κόρη σου που κάθεται και σε ακούει και σου δίνει και αξία>> λέει και φεύγει πιο μπροστά από εμένα. Σταματάω για λίγο καθώς τα σχόλια του αδερφού μου ήταν αρκετά προσβλητικά αλλά το χειρότερο είναι ότι έχει δίκιο.