Unexpected.

8°

● Check out my new story: Rooftop Party ●

"Ορίστε;"

"Αυτό που άκουσες."

"Αποκλείεται!" φώναξα.

"Αίμιλη, είναι αλήθεια.. Ο Ραφ ο ίδιος το είπε, σε θέλει."

"Είχε πιεί. Δεν ήξερε τι έλεγε Άρη, αυτό που λες ΔΕΝ παίζει!!!"

Κόλλησα. Τόσα χρόνια κόντρας και μίσους που πήγαν; Αυτός με σιχαινόταν!

Τι θα πει με γουστάρει; Καταρχήν πως προέκυψε όλη αυτή η ιστορία; Τι τον προκάλεσε;

Όχι όχι όχι.. Δε γίνεται Αίμιλη μη πέσεις στην παγίδα του... Είναι όλα ψέματα.

"Αιμ... δεν είχε μεθύσει, ήξερε πολύ καλά τι έλεγε, τον ξέρω πως είναι όταν μεθάει πίστεψέ με.."

Έκανα κύκλους στο δωμάτιο του Άρη, προφανώς πανικοβλημένη.

Ξαφνικά σταμάτησα.

"Το ξέρω! Μου κάνετε φάρσα, σε παρακαλώ, πες μου οτι μου κάνεσε φάρσα Άρη, θα τρελαθώ!"

Ο Άρης σηκώθηκε από το κρεβάτι του και με έπιασε από τους ώμους.

"Στο ορκίζομαι πως δεν είναι ψέμα, ούτε φάρσα. Αίμιλη το ξέρεις πως εγώ τουλάχιστον δε θα σε κορόιδευα για κάτι τέτοιο."

Δεν ήξερα τι να κάνω, δεν ήθελα να του μιλήσω, δεν ήθελα να τον αντικρίσω, γιατί θα ένιωθα ότι ξέρει πως ξέρω το "μυστικό" του.

Αλλά δε γίνεται, δηλαδή τι; Δε θα τον ξαναέβλεπα;

Η μήπως έπρεπε να πάω να του μιλήσω;
Όχι αποκλείεται..

"Άρη, θέλω να κάτσω λίγο μόνη μου, πρέπει να σκεφτώ, να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Θα σε πάρω.."

Και με αυτά τα λόγια έφυγα πανικόβλητη από το σπίτι του Άρη.

Θεέ μου φαντάσου να πετύχω τον Ραφαήλ κάπου εδώ έξω.. Θα φρικάρω.

Μετά από λίγα λεπτά ασταμάτητης κρίσης πανικού στη μέση του δρόμου, έφτασα σπίτι σώα και αβλαβής.

"Πεδίο ελεύθερο.." αναστέναξα και έβαλα το κλειδί στην πόρτα.

Μπήκα μέσα και έβγαλα τα παπούτσια μου. Η ώρα ήταν 9:00 το βράδυ, η μαμά ήταν στο σαλόνι, έτρωγε ένα μήλο και έβλεπε τηλεόραση.

Ανέβηκα τις σκάλες και πριν στρίψω στον διάδρομο για να πάω στο δωμάτιο μου, στην γωνία πέφτει ο Ραφ πάνω μου.

Όχι ρε πούστη μου όχι...

"Καλώς την.."

Κόλλησα. Τον κοιτούσα στα μάτια. Αχ αυτά τα μάτια..