Unexpected.

29°

21 Δεκεμβρίου, 07:30π.μ.

"Ψιτ, κοπελιά τι λέει; Θα σηκωθείς ποτέ;" ήταν οι πρώτες λέξεις που άκουσα σήμερα από το στόμα του πολυαγαπημένου μου αδερφού.

Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα ξερά.

"Το παίζεις και γονιός τώρα;"

"Εγώ φταίω που σε ξύπνησα, έπρεπε να σ' αφήσω να την φας την απουσία μαλακισμένο." με πείραξε και βγήκε από το δωμάτιο.

"Ευχαριστώωωω!" Φώναξα μέσα στον ύπνο μου.

•••

"Καλημέρα Αναστασιώ" αναφώνησα κεφάτη στο θέαμα της Αναστασίας μπαίνοντας στο κυλικείο. Κρατούσε τον συνηθισμένο καφέ της, ή μάλλον, τον αγκάλιαζε με τις παλάμες τις. Έχει κρυώσει ο καιρός για τα καλά.

"Μέρα" αναφώνησε προφανώς νυσταγμένη.

"Τι έγινε ρε; Δε κοιμηθήκαμε χθες;"

"Διάβαζα για το διαγώνισμα ιστορίας... Αίμιλη, πες μου ότι το ξέχασες;!"

"Ώ γαμώ ξέχασα να κάνω επανάληψη... Διάβασα το Σαββατοκύριακο ευτυχώς, ντάξει πιστεύω το 'χω."

"Πω καλα το 20αρι σε γυρεύει πάλι, σπασικλάκι... Είσαι η τοπ του Νικολαΐδη, και τίποτα να μη γράψεις, 20 θα σου βάλει!!!"

Ξέσπασα σε γέλια. Η αλήθεια είναι ότι ο καθηγητής της ιστορίας κατεύθυνσης με λατρεύει. Δε ξέρω τον λόγο, μη ρωτάτε.

"Υπερβάλλεις και το ξέρεις" χαμογέλασα και ξαφνικά η Αναστασία έμεινε κάγκελο με μάτια γουρλωμένα.

Την κοίταξα παραξενεμενη. "Τι είπα; Γιατί έμεινες;"

"Αιμ..."

"Ναι;" ρώτησα ήρεμα.

"Κοίτα λίγο πί-" πριν προλάβει να ολοκληρώσει την λέξη της ένιωσα ένα χέρι να μου ακουμπάει τον ώμο.

Κοίταξα πρώτα το χέρι και απότομα γύρισα 180 μοίρες το πρόσωπό μου.

"Άρη;" φώναξα χαρούμενη και έπεσα στην αγκαλιά του. "Τι κάνεις εσύ εδώ; Δε ξέρεις πόσο μα πόσο μου έλειψες!" Τον ξαναγκαλιασα ενώ αυτός χαμογελούσε και ανταπέδωσε την αγκαλιά.

"Μου έλειψε το σχολείο και είπα να περάσω..." Τα μάτια του ήταν πρησμένα, η φωνή του αν και βαριά, ακουγόταν κάπως πιο χαρούμενος.