Unexpected.

16°

Οι μέρες περνούσαν σχετικά ήρεμα στην Κρήτη.

Θάλασσα, ποτά, ξενύχτια σε κλαμπάκια ή άλλες φορές στην αμμουδιά.

Πολύ, πολύ σεξ με τον Ραφ. Ξέρετε, τα συνηθισμένα.

Γενικά η ζωή ήταν ωραία, σίγουρα το χρειαζόμουν λίγο πριν την τρίτη λυκείου και όλα τα μαρτύρια που κουβαλάει μαζί της...

Είμασταν ήδη 4 μέρες στο νησί, αλλά κάτι πήγαινε στραβά σήμερα.

•••

"Τι εννοείς θέλεις να κάτσεις εδώ;"

Ο Ραφ έβαζε το κόκκινο μαγιό του, ετοιμαζόταν για θάλασσα αλλά αντίθετα εγώ ήμουν δύο βήματα πριν τον θάνατο.

"Εννοώ ότι δε νιώθω καλά και ότι δε θέλω να πάω για μπάνιο σήμερα. Κακό είναι;"

"Όχι ρε συ Αιμ δεν είναι κακό! Απλά δε μπορώ να καταλάβω γιατί συμπεριφέρεσαι τόσο περίεργα.. Νόμιζα περνούσες καλά."

Ακουγόταν λυπημένος. Μα δε το έλεγχα, τι να κάνω δηλαδή;

Εγώ φταίω που αρρώστησα;

"Κοίτα Ραφ, το ξέρω οτι σου φαίνεται περίεργο όλο αυτό, και ειλικρινά περνάω πολύ ωραία, απλώς σήμερα ξύπνησα και δεν νιώθω καλα σωματικά και ψυχολογικά. Δε θα πάθεις κάτι αν δεν έρθω.."

"Δε θέλω να σε αφήσω μόνη σου ρε μωρό μου.. Θέλεις να σου πάρω κανένα φάρμακο; Κάτι;"

"Όχι, θα είμαι μια χαρά, πάνε εσύ και να περάσετε καλά." του χαμογέλασα.

Με φίλησε στο μάγουλο και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

•••

"Σειρά του 2009... Προπολεμική ταινία... Κουτσομπολίστικα μεσημεριανά... Τελικά είναι δύσκολο να μένεις σπίτι άρρωστος το 2016, τι μαλακίες είναι αυτές στην τηλεόραση;" μονολογούσα αγανακτησμένη από την βαρεμάρα την ώρα που έκανα ζάπινγκ στα κανάλια.

Ήπια ακόμη μια γουλιά από το σμούθι μου χωρίς να πάρω τα μάτια μου από την τηλεόραση.

Επόμενος σταθμός, εκπομπή μαγειρικής.

Τώρα ναι, είμαστε στο είδος μου!

"...βάζουμε το κρεμμυδάκι μας μέσα στο τηγάνι αφού έχει κάψει το λάδι και ανακατεύουμε ελαφρώς μέχρι τα κρεμμυδάκια μας να πάρουν ένα υπέροχο καραμελένιο χρωματάκι! Έπειτα, προσθέτουμε τον κιμά μας και..."