Unexpected.

6°

● Check out my new story: Rooftop Party ●

"Τι στο διάολο κάνεις εσύ εδώ;"

Ήταν ο Ραφαήλ. Όχι Θεέ μου, όχι..

"Αναφορά θα σου δώσω;" φώναξα δυνατά.

Ο Ραφαήλ συνειδητοποίησε ότι δεν ήμουν μόνη.

"Ο τύπος;" είπε ο Σωτήρης δυνατά, με μισό μάτι.

"Ραφαήλ." του έδωσε το χέρι του νευρικά.

"Σωτήρης. Δε θα σου πω ότι χάρηκα, ψέμα θα είναι." είπε χωρίς να του δώσει το χέρι του. Εντάξει αυτό το ευχαριστήθηκα.

Για να δείξω στον Σωτήρη ότι θέλω να συνεχίσει την κόντρα, γέλασα ειρωνικά κοιτώντας το πάτωμα.

"ΠΑΡΟΜΟΙΩΣ. Αίμιλη μπορούμε να μιλήσουμε;"

Σάστησα.

"Μα μιλάμε ήδη Ραφ." απάντησα χαλαρή και με νάζι.

"Κόψε τις μαλακίες και πάμε έξω τώρα."

Ρόλαρα τα μάτια μου και ψιθύρισα στο αυτί του Σωτήρη ότι όλα είναι οκει και του έκανα νόημα να πάει να βρει τους άλλους.

[•••]

Βγήκα έξω πρώτη με σταυρωμένα χέρια, ο Ραφ ήταν πίσω μου.

Ένιωθα σαν κάτι κακομαθημένα δωδεκάχρονα όταν οι γονείς τους τους κάνουν κήρυγμα.

"Θα μου απαντήσεις;"

"Σε τι;"

"Τι κάνεις εδώ;"

"Καλά ηλίθιος είσαι; Για να διασκεδάσω προφανώς."

"Και γιατί δεν ήρθες μαζί μας;"

"Βλέπεις... προτεραιότητες.. Αν κατάλαβες τι εννοώ. Άσε που εγώ νόμιζα θα κλειστείτε στο σπίτι σου, έτσι άκουσα δηλαδή."

"Σε ακούμπησε ο άλλος ο μαλάκας;"

Φάνηκε σαν να μην έδωσε και πολύ σημασία στα λόγια μου.

"Α ο Σωτήρης; Οχι.." έκανα μια παύση για να του δώσω χαρά. Και μετά συνέχισα για να την πάρω πίσω.

"Εγώ τον παραπλάνησα.
Και ήταν υπέροχα! Ο τύπος το κατέχει το άθλημα." Είπα χαμογελαστή και του έκλεισα το μάτι.

Το έπαιζα και καλά ονειρεμένη, σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Ήθελα να το φτάσω μέχρι τελικής πτώσεως.

Με κοιτούσε με αηδία στο βλέμμα.

Δεν απάντησε. Άρα συνέχισα.

"Πού είναι οι άλλοι;"

"Μέσα."

"Μμμ.. μάλλον θα πρέπει να πας να τους βρεις, πριν σου φάνε την γκόμενα."