Unexpected.

24°

Μία εβδομάδα αργότερα...

Σηκώθηκα γκρινιάζοντας αφού μόλις είχα αποχωρηστεί το πολυαγαπημένο μου ζεστό χουχουλιάρικο κρεβατάκι για να πάω που; Στο κρύο μουντό κτίριο που ακούει στο όνομα "σχολείο".

Τα πράγματα μέσα στην βδομάδα κυλούσαν ήρεμα, και κάπως έτσι βαρετά έφτασε επιτέλους η Παρασκευή.

Άνοιξα την ντουλάπα μου και αναστέναξα στην θέα των χιλιάδων ρούχων μου, τα περισσότερα άχρηστα. Κατέληξα σε μια άσπρη μπλούζα την οποία έβαλα μέσα από το ανοιχτόχρωμο ψηλόμεσο boyfriend jeans μου. Τέλος έβαλα μια μπορντό μακριά πλεκτή ζακέτα και έλυσα τα μαλλιά μου τα οποία ήταν πλέον σπαστά από τις πλεξούδες.

Κατέβηκα στην κουζίνα, άρπαξα την καθιερωμένη πλέον μπάρα δημητριακών μου με αποξηραμένα φρούτα, έβαλα τα σταράκια μου και έφυγα για το σχολείο.

Στο δρόμο μου προς την κόλαση λοιπόν, απολάμβανα την αγαπημένη μου μπάρα την ώρα που πήδηξε κυριολεκτικά πάνω μου η Αναστασία κανοντάς με να τσιρίξω κυριολεκτικά από τον τρόμο.

"Φιλενάδα μουυυυυ!" Με κοιτούσε ενθουσιασμένη, κρατούσε μια μικρή διακριτική σακούλα με λιτές λεπτομέρειες στο χέρι της.

Έχασα τα λόγια μου η αλήθεια είναι, δε προλάβαινα να μιλήσω η να ρωτήσω τι στο καλό είχε πάθει.

"Χρόνια πολλάαααα!" Πήδηξε ακόμα μια φορά πάνω μου.

Την κοιτούσα μπερδεμένη, τι χρόνια πολλά;

Με κοιτούσε με ένα πλατύ χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και περίμενε απάντηση αλλά εγώ ήμουν ακόμα μπερδεμένη.

Ας το πάρουμε από την αρχή.

Τι μήνα έχουμε; Σεπτέμβριο.

Τι ημερομηνία; 25.

Ωραί- ΕΧΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΧΑΣΑ.

Ω γαμώτο έχω γενέθλια.

Και το ξέχασα.

Άνοιξα το στόμα μου αφήνοντας μια κραυγή έκπληξης. "Ευχαριστώ πολύ! Το ξέχασα τελείως!" Αγκάλιασα την Αναστασία.

"Τι;!" Τσίριξε "Πως τολμάς να ξεχνάς τα γενέθλιά σου; Μία φορά γίνεσαι 17."

"Ναι, βγάζει νόημα αυτό ξέρεις..." την κοίταξα με περιέργεια και αυτή γέλασε.