Unexpected.

21°

"Και τι σου είπε;"

"Τίποτα που να μας βοηθάει. Πουλούσε μαγκιά, δεν ανέφερε τίποτα."

"Τότε μπαίνουμε στο σχέδιο Β." ξεφύσηξε ο Άλεξ.

"Το οποίο είναι;" απάντησα ενώ ταυτόχρονα ετοίμαζα την τσάντα μου για αύριο.

"Το οποίο είναι, να του μιλήσουμε εγώ με τον Ραφαήλ."

"Και θα σας ακούσει;"

"Δεν θα έχει επιλογή."

Η ώρα είχε πάει 10 και το βράδυ, είχα γυρίσει σπίτι από το μεσημέρι αλλά ο Αλέξανδρος έλειπε. Και τώρα που ήρθε μου έπιασε την συζήτηση για τον Άρη.

Για την κατάσταση μεταξύ μας ούτε λόγος μέχρι στιγμής.

"Μάλιστα... Εσείς ξέρετε." ψέλλισα στεναχωρημένη.

Ο Αλέξανδρος σηκώθηκε από το κρεβάτι μου και έκανε να φύγει χωρίς να πει λέξη.

Σταμάτησε πριν ανοίξει την πόρτα και με κοίταξε. "Α... και συγγνώμη για την συμπεριφορά μου. Φέρθηκα σαν μαλάκας."

"Σαν..." είπα ειρωνικά και ρόλαρα τα μάτια.

"Το ξέρεις ότι σε λατρεύω νιάνιαρο!" μου έκλεισε το μάτι και έφυγε.

•••

"Γιατί σε μένα, τι έχω κάνει..." γκρίνιαξα και έκλεισα το κωλοξυπνητήρι του κινητού μου. Οι ώρες του ύπνου μου πέρασαν σαν σφαίρα, ούτε που συνειδητοποίησα ότι κοιμήθηκα, και ούτε είχα ξεκουραστεί.

Η ώρα ήταν 8 παρά τέταρτο, το κουδούνι χτυπάει σε μισή ώρα από τώρα και το σχολείο είναι 10 λεπτά μακριά από το σπίτι μου οπότε με πρόχειρους υπολογισμούς είχα 20 λεπτά να ετοιμαστώ. Άνετα.

Έβαλα ένα κολλητό παντελόνι τύπου φόρμα και μια κοντομάνικη μπλούζα, την μπορντό ζακέτα μου και τα αθλητικά μου.

Έπλεξα τα μαλλιά μου σε δύο γαλλικές πλεξούδες και φυσικά δεν έβαλα ίχνος μακιγιάζ.

Κατέβηκα στην κουζίνα να φάω κάτι και είδα ότι έχω μόλις 5 λεπτά οπότε αποφάσισα να πάρω το φαγητό μου στον δρόμο.

Μπαίνοντας στην είσοδο του σχολείου, εντόπισα τυχαία τον Άρη με τρία αγόρια από τους καινούργιους στο βάθος της αυλής, ή αλλιώς, το "καπνιστήριο" του σχολείου, στο οποίο μαζεύονταν σε κάθε διάλειμμα οι... κακές παρέες του σχολείου.

Τι είπα μόλις τώρα;

Ο Άρης;

Στο καπνιστήριο;