Unexpected.

14°

Ένας μήνας αργότερα...

"Μαμάααααα, που είναι η κόκκινη βαλίτσα μου;" εδώ και μισή ώρα προσπαθώ να καταλήξω για το τι ρούχα θα πάρω μαζί μου.

Και φυσικά όπως πάντα, τα μισά είναι άπλυτα.

"Γιατί φωνάζεις παιδί μου;" μπήκε χαλαρή η μαμά στο δωμάτιο με την βαλίτσα στο χέρι.

"Αχχ δε μπορώ, το ξέρεις ότι με αγχώνουν τα ταξίδια."

"Ρε συ Αίμιλη ηρέμησε, διακοπές θα πάτε, αν είναι να αγχώνεσαι καλύτερα κάτσε σπίτι!"

Την κοίταξα με μισό μάτι. "Μαμά θα πάω στην Κρήτη με τα αγόρια ο κόσμος να χαλάσει. Αύριο πρωί πετάμε και δεν έχω ετοιμάσει τίποτα..." ξεκίνησα πάλι τον μονόλογο της απελπισίας.

Αφού τελικά η μαμά με βοήθησε να φτιάξουμε την βαλίτσα μέσα σε 45 λεπτά, τα οποία για μένα είναι πραγματικά ρεκόρ, δέχτηκα να την βοηθήσω με το φαγητό.

Κατεβήκαμε στην κουζίνα όπου καθόταν ο μπαμπάς με τον Άλεξ και συζητούσαν για την Κρήτη.

"...και να προσέχεις και την αδερφή σου, μη μάθω ότι έπαθε κάτι θα σας περιλάβω και τους τρεις χωρίς καμία εξαίρεση!" άκουσα τον μπαμπά να λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου. Γέλασα.

"Ωχ ρε μπαμπά μεγάλη κοπέλα είναι μπορεί να προσέχει τον εαυτό της. Και εξάλλου στάνταρ ο Ραφ δε θα πάρει τα μάτια του από πάνω της..." ο Αλέξανδρος με κοίταξε με υπονοούμενο.

"Μη τον ακούς μπαμπάκα μου, έτσι κι αλλιώς εγώ θα είμαι αυτή που θα τους προσέχει και το ξέρουμε όλοι αυτό."

Δεν υπήρχε περίπτωση να πάνε διακοπές αυτοί οι 3 μαζί και να μη γίνουν τύφλα..

Εντάξει τον Ραφ τον ελέγχω. Οι άλλοι δύο όμως; Τι να τους κάνω; Άσε που θα κουβαλάνε και πόσες γκόμενες στα δωμάτια. Το αφήνω σε αυτές λοιπόν!!

Είχαμε κλεισει δύο δωμάτια, ένα για τον Άρη και τον Άλεξ και το άλλο για μένα και τον Ραφ.

Η ώρα είχε πάει 12 το βράδυ και γω χαλάρωνα στο κρεβάτι μου διαβάζοντας ένα βιβλίο. Τα είχα όλα έτοιμα για το επόμενο πρωί και είχα ηρεμήσει κάπως.

Τα αγόρια είχαν βγει για ποτό αλλά είπα να μη τους ακολουθήσω σήμερα, δε πρόκειται να ξυπνούσα το πρωί.