Unexpected.

9°

Πέρασαν μέρες από το περιστατικό με τον Ραφ στον διάδρομο του σπιτιού μου.

Δε τον ξαναείδα από τότε, ούτε άκουσα κάτι γι'αυτόν.

Έβγαινα με τον Άρη και τον Αλέξανδρο αλλά ο Ραφαήλ δεν ήταν πουθενά. Δε θα πω ψέματα ένιωθα άσχημα για αυτά που του είπα.

Αχ ρε γαμώτο αφού τον θέλω και με θέλει γιατί κολλάμε;

Δε τόλμησα να αναφέρω το όνομα του, δεν ήξερα καν αν ο Αλέξανδρος ήξερε για το τι έχει παιχτεί. Με τον Άρη αναφέραμε κανά δυο φορές τον Ραφ αλλά και αυτός δε μπορούσε να μου πει κάτι, εφόσον το άλλο το βλαμμένο ήταν χαμένο από προσώπου γης.

"Ρε συ Άρη.. απλά πάρτον τηλέφωνο να δεις τι κάνει, που είναι."

"Καλά καλά θα τον πάρω."

Είχαμε βγει με τον Άρη για καφέ αλλά ο Αλέξανδρος δεν ήρθε. Βασικά δε του το είπαμε επειδή εγώ δεν ήθελα. Δεν ήθελα να μάθει την κατάσταση μεταξύ εμένα και του Ραφ.

Ο Άρης πήρε τον Ραφαήλ τηλέφωνο.

"Έλα ρε μαλάκα που είσαι;"

Είχαμε βάλει ακουστικά στο κινητό του Άρη για να ακούω και γω αλλά χωρίς να το ξέρει ο Ραφαήλ, ούτε καν μιλούσα.

"Έλα ρε Άρη σόρρυ που έφυγα χωρίς να πω τίποτα."

Έφυγε; Που πήγε; Πότε θα γυρίσει; Θα γυρίσει ποτέ;

Κοίταζα τον Άρη στεναχωρημένη, με κοίταξε και αυτός και μου έκανε νόημα να ηρεμήσω.

"Που πήγες ρε;" τον ρώτησε.

"Κατεβήκαμε με την μάνα μου και την Δήμητρα στην Αθήνα να δούμε την θεία μου και την Νεφέλη."

"Την ξαδέρφη σου;"

"Ναι. Είπε η μάνα μου ότι θα πάει και πήγα και γω γιατί είχα να την δω κανένα χρόνο. Αλλά φύγαμε βιαστικά και δεν πρόλαβα να σας πω τίποτα."

"Κατάλαβα ρε φίλε.."

"Να σε πω.. Η Αίμιλη τι κάνει;"

Πρέπει να κοκκίνησα. Κοίταξα τον Άρη και χαμογέλασα. Με κοίταξε και αυτός και κατευθείαν ήξερα τι ήθελε να του απαντήσει.

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι καθώς το χαμόγελο έφευγε από το πρόσωπό μου.

"Καλά είναι ρε φίλε. Θα έρθεις να τα δεις και μόνος σου."

"Τι εννοείς; Τι να δω;"

"Θα τα δεις από κοντά. Πότε γυρνάς;"