Unexpected.

25°

*Φωτό κεφαλαίου: Οδυσσέας*

■ Check out my new story "Rooftop Party"■
___

Στην ηλικία των 17 θα έπρεπε να με νοιάζουν πιο σημαντικά πράγματα, όπως π.χ. τα περί του μέλλοντός μου.

Αλλά όχι.

Τα 17α γενέθλιά μου ήταν ένα ξέφρενο πάρτυ.

Από την απότομη αγκαλιά του Οδυσσέα και το ξύλο που έπεσε με τον Άρη, το σοκαρισμένο βλέμμα του Ραφ στο θέαμα της αγκαλιάς ενός ξένου πάνω μου, μέχρι το γραφείο του λυκειάρχη, όλα πάνε φανταστικά.

Και είναι ακόμα μεσημέρι έτσι;

Μετά τον καυγά, γύρισα στο σπίτι μου με τον Ραφ.

"Μαμά!" Φώναξα ενώ έβγαζα τα κλειδιά από την πόρτα. "Μπαμπά;" συνέχισα.

Καμία απάντηση. Και ο Αλέξανδρος έλειπε.

"Τα δυο μας λοιπόν." Είπε ο Ραφαήλ, έβγαλε την ζακέτα του και την πέταξε στον καναπέ όπου μετά έκατσε. Εγώ άφησα τα κλειδιά στο βαζάκι δίπλα στην πόρτα ως συνήθως και έβγαλα και γω την ζακέτα μου, τοποθετώντας την στην μέση μου με γρήγορες κινήσεις.

"Θέλεις καφέ;" ρώτησα ευγενικά.

"Θέλω κάποιες εξηγήσεις." Απάντησε αυταρχικά.

"Ό,τι εξήγηση είχα να δώσω την έδωσα μπροστά στον Παπαδόπουλο. Θέλεις καφέ;" Επανέβαλα με πιο ισχυρό τόνο στην φωνή μου.

Ο Ραφαήλ σηκώθηκε. Ξεφύσηξε και ήρθε αργά προς το μέρος μου.

"Το ξέρω ότι ούτε εσένα σ'αρέσει η κατάσταση..."

"Σοβαρά; Γιατί εγώ νόμιζα πως περνάω φανταστικά!" Τον διέκοψα ειρωνικά.

Ξεφύσηξε και έκανε μια παύση μερικών δευτερολέοτων. "Πάντως... εάν δεν υπάρχει άλλη λύση και αν... δεν αλλάζεις γνώμη για τον Άρη..." τον κοίταξα ανυπόμονη να ακούσω την συνέχεια. "...έχεις το ελεύθερο από μένα να κάνεις ότι νομίζεις. Αρκεί..." τόνισε "...να προσέχεις τον εαυτό σου. Μου το υπόσχεσαι;"

Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου, μια ανακούφιση και μια σιγουριά διαπέρασε το σώμα μου, μια σιγουριά πως θα μπορούσα κάπως να ξεδιαλύνω την υπόθεση.

"Δε ξέρεις πόσα σημαίνει για μένα αυτό..." ψιθύρισα ενώ πετάχτηκα στην αγκαλιά του.

"Ξέρω, και μη νομίζεις ότι δε θα ζηλεύω. Αλλά καλά να πάθω γιατί σου φέρθηκα σαν μαλάκας... Δες το ως ένδειξη συγγνώμης."