Unexpected.

17°

Βγάζω το τεστ από την τσάντα μου και το κοιτάω.

"Εντάξει Αίμιλη, ούτε η πρώτη ούτε η  τελευταία είσαι, θα το παλέψεις, είσαι δυνατή!" Ψιθυρίζω στον εαυτό μου.

Κρύβω το τεστ κάτω από την μπλούζα μου και τρέχω στο μπάνιο.

Κάνω το τεστ και περιμένω. Περιττό να σας πω ότι έτρεμα ολόκληρη και με είχε λούσει κρύος ιδρώτας.

Μετά από 2 λεπτά περίπου, πήρα το τεστ στα χέρια μου αλλά εκείνη την κατάλληλη στιγμή αποφάσισε να πάρει τηλέφωνο ο Αλέξανδρος.

Κάνε αδέρφια να δεις καλό είπαν.

Άφησα το τεστ δίπλα από τον νιπτήρα.

"Τι θες;"

"Θα βγούμε, θα έρθεις;"

"Ποιοι και που;"

"Εμείς οι τρεις, κάπου στο κέντρο δε ξέρουμε ακόμα."

"Μπα, θα μείνω σπίτι.."

"Όπως θέλεις..."

Την στιγμή που έκλεισα το τηλέφωνο, πριν προλάβω να σηκώσω το βλέμμα μου από την οθόνη, άκουσα το κουδούνι της πόρτας.

"Γαμώ το σπ- Έρχομαι!!!" φώναξα και πήγα να ανοίξω την εξώπορτα.

Κάπου εδώ, να αναφέρω πως πέρασαν μέρες και είχαμε γυρίσει στην Θεσσαλονίκη. Οι υπόλοιπες μέρες στην Κρήτη κυλούσαν ήρεμα και εγώ είχα συνέλθει κάπως.

Αφού κλείσαμε συμφωνία με τον Ραφ ότι θα πάω σε γιατρό επειδή "μπορεί να έχεις κάτι σοβαρό...", γυρίσαμε και δε του είπα τίποτα για τις υποψίες μου. Ακόμα τουλάχιστον. Θέλω να το σιγουρέψω.

Ήμουν μόνη στο σπίτι όταν έκανα το τεστ, έτσι δε σκέφτηκα να πάρω το τεστ από τον νιπτήρα όταν πήγα να ανοίξω την πόρτα.

"Αναστασία!!!" φώναξα έκπληκτη αγκαλιάζοντάς την.

"Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε βρε τρελοκόριτσο;" με πείραξε παιχνιδιάρικα όπως πάντα.

"Εε εγώ Κρήτη εσυ Μύκονο.. Αλήθεια, πως ήταν η Μύκονος;"

Με τα πολλά με τα λίγα, καταλήξαμε να μιλάμε αραχτές στο σαλόνι του σπιτιού μου για σίγουρα πάνω από δύο ώρες.

Χαχανίζαμε σαν μικρά παιδιά, ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα! Έχουμε αναπτύξει υπέροχη σχέση μεταξύ μας.