Poyraz Karayel

TANITIM

Ben Poyraz Karayel bütün yaraların şairi.
İşim yok, bir gelecek desen o da yok...
Hatta İstanbul'un en büyük mafya babası ile görüşüyorum.
Sevenim azdır. Ama beni sevenler de gerçekten adam gibi seviyorlardır.
Babam var, şerefsizin tekidir.
Beni ve kardeşim Meltem'i küçükken terk etmiştir.
O gidişiyle beraber benim hayattımda bi çok şey gitti, mesela umut etmek gibi, mutlu olmak gibi o gidişiyle beraber ben büyüdüğüm çok büyüdüğüm...
Nefes aldım her an sanki daha büyük bir felakete sürekleniyormuşum gibi hissediyorum...
Yaşamak bir ağrı gibi girdi bedenime çıkmıyor. Öyle bi takım sersem işlerden bahsetmiyorum. İnsan çekici yaraya aşık olurmuş bende diyorum nerde yanlış yaptım.
Hep yüzümün gülmesine kandılar. Bu çocuğa bir şey olmaz dediler... bu da geçer dediler... bunu da atlatır hiç bir şey olmaz dediler... dediler... herkes bildi Poyraz Karayel'i... ama kimse tanımadı...
İnsan hiç nefes alıyor diye utanır mı? Ben utanıyorum.
Çünkü aldım her nefeste sadece kendi başımı belaya sokmuyorum... sevenlerimin de başlarını belaya sokuyorum.
Bu karanlık dünyadan bir şey öğrendiysem o da budur; insanları en sevdikleriyle cezalandırıyorlar.
Hep en masumlara bir şey oluyor bu hikayede.
Oğlum Sinanım... Ayşegül... olanlar hep onlara oluyor.
Bir çocuğa kötülük yapılır mı hiç?
İnsanlık ölmüş, bitmiş.
Bize bulaşmayan kalmadı. Ama şunu bilsenler ki... oğluma veya Ayşegül'e dokunan her kimse doğuduna pişman etmekten daha beter ederim.