The NGSB Casanova

Chapter 9

Expect the Unexpected ...

    

    

   

    

KUNG BAKIT ako pumikit no'ng mga sandaling iyon, hindi ko alam. Hindi ko alam kung 'yon ba ay dala lang ng sitwasyon, nang taranta, hindi ko alam. I don't really know why. I can't seem to figure it out, myself. And it sucks!

Can't I really figure it out? Or am I just denying it to myself? That, I don't know. Whatever the reason is, it's starting to creep me out.
    
   
"Talaga?!"
   
   
Nasa cafteriea kami nina Hana at Piol, break time. Ikinuwento ko sa kanila ang nangyari dahil nagtataka sila kung bakit kami natagalan kahapon ni Ivan. Sa halip na five minutes langs, inabot kami ng halos sampung minute. Kaya pagbalik ay sinabon na naman kami ng Lect. And I didn't know na ganoon na pala kami katagal no'n.

Ikinuwento ko ang lahat mula sa pagkakadawit ko dahil sa sarili kong gagawan, sa mga bangayan namin habang papunta roon, hanggang sa kahihiyang sinapit ko. Kung papaanong hindi sila makapaniwalang kusa akong pumikit, sa halip na agaran itong itulak, ay ganoon din ako.
   
   
Iginala ni Hana ang paningin niya sa paligid. Marahil ay pinapakiramdaman kung meron bang nakikinig sa usapan naming magkaibigan. I found myself mirroring her actions. There was no one near us that could possibly here whatever were talking, so we continued.
   
  
"Eh bakit ka nga pumikit?" Piol narrowed her eyes on me.

Saglit akong natigilan. "N-naduling nga lang ako sa s-sobrang lapit ng mukha nami---Aaw!"

Bahagya nilang hinila ang buhok ko, not accepting my alibi. What can I do? I don't know either!

They eyed me.
    
  
"Gaga! Wag mo nga kaming chinacharot!
    
  
"Bakit ka nga ba kasi pumikit?" tanong ni Hana na hindi ko mawari kung nanunukso ba o naiinis.

Tinanguan lang ito ni Piol, agreeing to the question. Napasandal ako sa sandalan ng upuan.
    
   
"Ewan. Hindi ko rin alam. Siguro nadala lang ng sitwasyon? Hindi ko talaga alam e," naguguluhan ko ring sagot.

Kumuha ako ng fries at sinubo iyon.

Napaisip ako. Siguro dahil minsan niya na akong ninakawan ng halik, kaya inakala kong hahalikan din niya ako uli no'n. Pero kung gano'n nga, bakit hindi ko man lang siya pinigilan?

Aish! Hindi ko talaga alam!

Bigla akong napatingin kay Piol nang marahas siyang suminghap. Tila ba ay may iniisip siyang hindi kapani-paniwalang bagay o pangyayari.
   
  
"Hindi kaya gusto mo na siya?!"

Sandali kong pinakiramdaman ang sarili ko. Kinapa ang sarili.
    
  
"Hindi, wala akong gusto sa kanya. 'Yan ang sigurado ako."
    
  
I sighed in relief. I'm glad I'm confident enough this time to answer the question.

Dahil sa tanong na 'yon, I realized that I shouldn't dwell on it too much. Knowing myself, I am sure enough that I've got no feelings for that guy except that I loathe him and his kind. Manyakis! I think that's enough reason to let the issue die out.
   
  
Nakita kong napanatag ang loob nila sa sinabi ko. Alam kong medyo nag-alala sila kanina na baka nga may gusto na ako do'n. Knowing Ivan, given his reputation on girls, it's not a good thing. That's what they're problably worried about.

Well I'm glad I found friends who genuinely care for me. Mabuti na nga at nandiyan sila para pakinggan ang mga sentiments ko. Kasi kung hindi, baka maaga akong mabaliw rito.
    
 
"Nakuh, siguraduhin mo lang talaga Trisha. Mahulog ka na sa lahat 'wag lang sa lalaking 'yon." Hana warned.
  
  
Napangiti ako. Napansin kong ganyan talaga siya. Siya ang pinakapraktikal at mature mag-isip sa aming tatlo. She's like a mother —ang daming alam sa buhay. It's like she knows the right things to do and say. Sometimes, she's so serious especially on things like this.